Sonumuzun Başı

Bölüm 7

^^Merhabaa müziği açmayı unutmayın iyi okumalarr^^

Acarla bembeyaz önlüklerle yan yana duruyorduk. Hepimiz çok şaşırmıştık. Kolum ile Acarın kolunu dürtüp ;

'Aha seninki'   diye mırıldandım. O da;

'Saçmalama...'  kızgın bir şekilde mırıldandı. Sarı saçlı mavi gözlü bombiş bizi karşıladı daha doğrusu acarı:/    ;

'Acarcığım demek sendin ailemi kurtaran, kardeşimi iyileştiren şimdi hakkını nasıl ödeyeceğim ben?' 

'Estağfirullah biz  görevimizi yaptık.' 

'Ayrıca Armina olmasaydı...  Yiğit şuan hayatta olmayabilirdi bile...' diyerek ilk defa bana bu kadar güzel baktı sanki ortamı soyutlamıştı sadece ikimiz vardık.  Ben de;

'Hığm hığm ' gözlerimi kaçırdım ve Yiğitin yanına gittim.

'Ee nasılsın küçük adam başın ağrıyor mu?' bir yandan elimdeki dosyaları kenarıya komidinin üzerine bıraktım.

'Birincisi ben küçük değilim tam tamına 9 yaşındayım.'

'Hmm peki Yiğit Bey başınız ağrıyor mu?'  Gülerek cebime el attım ışığımı aldım ve Yiğitin göz bebeklerini inceledim. Normaldi gözbebeklerinin verdiği tepki. Yani bir sıkıntı gözükmüyordu.

'Hayır hanımefendi. Duyduğuma göre ameliyatıma girmişsiniz. Bu doğru mu? Kafamın içindeki şeyleri gördün mü?'

' Evet hem de düşündüğün her şeyi...'  dedim büyük bir ciddiyetle... 

Sonra birden aklıma Acarla ne konuştuğunu merak ettiğimi hatırladım ve;

'Acar abiyle ne konuştuğunuzu biliyorum...'  düşünceli bakışlar atarak.  O sırada Acar ile Elçin konuşuyorlardı daha doğrusu Elçin konuşuyordu Acar ise arada Yiğitle bana bakıyordu.

'Hı hı evet'  gibi şeyler söyleyip konuşmayı bitirmek istiyordu.  Benim dediğimden sonra Yiğit bir anda endişelendi.;

'Eyvahh! Acar abii sırrımız ortaya çıktı!!' 

' Nasıl söylersin hani büyük sözü vermiştin??'

' Ben bir şey yapmadım Armina abla ameliyattayken görmüş her şeyi.' Acar çok büyük bir kahkaha attı;

'Yaa demek armina ablan ameliyatta kafandakileri görmüş he?' dedi.  

Suçluymuşum gibi bakarak ama bir yandan da dalga geçiyordu. Ben ise kafamın kenarını kaşıyıp başımı eğdim. Hiçbir şeyden haberim yokmuş gibi davrandım hatta bir ara tavana bile baktım.

Sonra hızlıca formları doldurup imzaladım.

'Tschüss!' diyip kapıya yöneldim. Acar da arkamdan 'Nereye doktor Hanım?' diye seslendi.

Soyunma odasına gidip üzerimi değiştirdim okula doğru yola çıktım. Sınav haftası başlamıştı. Çalışmaya fırsatım olmamıştı ama bütün haftayı uygulamalı geçirmiştim. Yani şanslıydım.

Acarın anlatımıyla 

Acaba o da ben gibi arada böyle şeyler düşünüyor mudur? Ona hissettiğim şeyler farklıydı ne arkadaştık ne de sevgili... Neden böyle hissediyordum artık yorulmuştum. Visitlerim bitti ve acile indim birkaç kişiye dikiş attım. 1 tane kist ameliyatına girdim peki Armina neden hala gelmemişti yoksa ona bir şey mi olmuştu?