Bilmediğim bir adamın da dediği gibi hikayeler hep bir yere taşınma yada bir yerden ayrılma ile başlar. Onun gibi bir şeydi işte hatırlayamadım şimdi sözü.
Benim hikayem de İstanbul'dan Ankara'ya taşınmam ile başladı. İstanbulun en nezih semtinden A...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Kara kedi uğur getir. Aksi iddia edilmesin. (Nokta)
(Aylarca bölüm atmayıp hiç bir şey yokmuş gibi davranan benim min karizma.)
Dönüş yolunda polis veya jandarma çevirmesine yakalanmadan gitmek için konuşmak dışında pek konuşma geçmedi aralarında.
Ulukan arka koltukta uyuya kalmış arkadaşına baktı. Huzurlu uykusunda arabanın tümseklerdeki hareketinde uyanacak gibi olsa da uyanmadı. Sarı dalgalı saçları iyice birbirine karışmış. Yaramaz bir çocuk gibi üstü başı kırışmıştı araba yolculuğu sırasında.
Ulukan tekrar önüne dönüp. Ziya ya baktı. Tekrar teşekkür etmek istese de. Ziya bir daha teşekkür ederse onu yolun ortasında bırakacağını yemin etmişti.
Bu yüzden gittiği zaman kesinlikle çok daha güzel bir teşekkür yöntemi bulmalıydı.
.......
"Pişt küpeli geldik."
"Hım."
"Geldik."
Ulukan gözlerini ovuşturarak açtı. Güneş çoktan batmış ay ve yıldızlar görünür olmuştu.
"Baran kalk geldik." Dedi uykulu sesi ile.
Baran zaten çoğu zaman erkenden kalkmaya alışık olduğundan hemen uyandı.
Oturduğu yerden üstünü başını biraz düzeltti. Çıkarttığı ayakkabıları giydi.
Ziya arabadan inip bagajı açtı. Baran'ın bavulunu ve çantalarını indirdi.
O sırada Baran arabadan inip eşyalarının yanına geldi.
Ziya dan bir ya da iki santim kısaydı. Sarı saçlarını eliyle düzeltmek ister gibi karıştırdı ama pek işe yaradığı söylenemezdi.
Ziya ya tebessüm edip nere gideceğini anlamak için Ukukan'a baktı.
Ulukan eli ile binanın kapısını gösterip.
"2.kat." dedi. Baran, hiç beklemeden bavulu ile ilerledi.
Ulukan Bagajdan çantasını alıp. Ziya ya baktı.
Bir süre bakıştılar.
Ziya kırmızı arabasına yaslandı. Ve piçimsi gülümsemesiden attı.
"La bebe, daha ne kadar bakışcaz böyle."
Ulukan yamuk bir gülüş attı. Ziya'nın gülüşüne benzer.
"Anladık gardaş Angaralısın. Öyle konuşmana gerek yok."
Ziya hemen yüzünü buruşturdu.
"Ağzına hiç yakışmıyor. Gardaş falan."
Ulukanın gülümsemesi hafifçe büyüdü ardından yerini sakin bir tebessüme bıraktı.
