Wrong Post ~Minsung

Jisung uyandı!

Jisung'tan

Gözlerimi açar açmaz beyaz tavan ile karşılaştım. Biraz soğuk gibiydi sanki odam? Etrafıma bakmak için haraket etmeye çalışmıştım ki, başımdan güçlü bir ağrı kalkmıştı. Gözlerimi acı ile kapatarak elimi başıma koydum ve yatağa tekrardan yattım. O an hastanede olduğumu anladım.

Bir anda aklıma gelen 'Tüm kızların peşinden koştuğu Lee Minho'nun yeni sevgilisi!' yazısı canlandı gözlerimde. Anında gözlerim dolmuştu. Başımın ağrısı zaten çok ağlamamdan kaynaklanırken gözlerimde ağrımaya başlamıştı.

Ama kendimi tutamıyordum. Gözlerimden yaşlar sanki kendiliğinden akıyorlardı. Kalbim ağrıyordu.. 

Beni anlaya biliyor musunuz?..

Şu anda başımın ağrısı, gözümün ağrısı.. Hiçbir yerimin ağrısı kalbim kadar acıtmıyordu. Minho beni sevmiyordu..

Eğer Ryujin ile sevgiliyse, ki ben öyle düşünüyorum, beni zaten sevmediği anlamına geliyordu bu. Hah, benim gibi çirkin, acınası, hayatı boktan, çabuk kıskanan birisini kim seve bilir ki? Bence.. Kimse?

Ağlıyordum.. Hıçkırıklarla ağlıyordum. Kalbim sanki bir ateşe atılmış, yakılıyordu. Boğazım ağrıyordu ve bu benim dahada çok ağlamamı sağlıyordu.

Düşünsenize, kendinizden çok sevdiğiniz, kendinizden çok değer verdiğiniz birisinin yeni sevgilisi ile fotoğrafı yayınlanıyordu okulunuzun itiraf sayfasına. Ne yaşardınız? Yada şöyle söyleyeyim yaşaya bilir miydiniz? Bende yaşayamıyorum..

İntihar etmemde bir sakınca görmüyordum ben. Çünkü ilk önce hayat elimden annem ile babamı, daha sonra aşkımı almıştı.

İçeriye giren hemşire bana üzgün bir şekilde bakarken artık hıçkırıklarımı bastırmaya çalışmıştım. Göz yaşlarımı görmemesi için bakışlarımı pencereye çevirmiştim.

Birden hemşire kız odadan başını çıkartarak "Doktorum! O uyandı!" dediğinde tekrardan kapattı kapıyı. Gülümseyerek yanıma yaklaştı. Ben ise yüzümde hiçbir mimik oynatmamıştım.

"Ölme riskiniz vardı!.. Neyse, şu anda kendinizi nasıl hiss ediyorsunuz?" Diye sordu kız serum ile uğraşırken. O an bağırarak çok kötü olduğumu söylemek isterdim. Fakat, sanki onu da yapamıyor gibiydim. Herbir tarafım ağrıyordu ve ben bunu daha yeni fark ediyordum.

"İyi.." Dediğimde bana biraz garip bir şekilde bakmış, ardından gülümseyerek;

"Çok geçmiş olsun.. Sizin adınıza sevindim doğrusu. Bu arada hastanede uyuyan arkadaşlarınız var.." Dediği şey ile bakışlarımı olduğum yatağın üzerinden çekerek kıza çıkardım.

"Kim?" Dediğimde isimlerini çok hatırlamadığını, ama birisinin adının Seungmin olduğunu söylemişti. Başımı salladım. O da tekrardan gülümseyerek "Çok geçmiş olsun. Birazdan doktor gelecek." demiş ve odadan çıkmıştı. Hemşire benden daha çok seviniyordu benim uyanmama. Ne acınası ama..

Arkadaşlarımın hastanede uyuduğunu öğrenmek bana o kadar kötü hiss ettirmişti ki, yataktan kalkarak onlardan özür dilemeye gide bilirdim. Ben birkaç saniyelik düşüncelerimden doktorun içeriye girmesi ile çıkmıştım. Gülümseyerek yatağımın yanındaki sandalyeye oturdu.

"Kendinizi nasıl hiss ediyorsunuz Jisung bey?" Diye sorduğunda dolu gözlerimi ondan çektim.

"Kötü.." Nedense doktorun yanında kendimi biraz daha güvende hiss ettiğim için gerçeği söyleyi vermiştim.

"Bir yeriniz mi ağrıyor? Yatak rahat değil mi yoksa?" Diye sorduğunda onu yanıtladım.

"Ah, hayır yatak gerçekten rahat. Ama sanki haraket edemiyorum her tarafım ağrıyor.." Dediğimde başını salladı.

"Anladım.. Öncelikle şunu söyleyeyim ki, ölme riskini atlatmış bulunmaktasınız. Bunu arkadaşlarınıza söylersek çok sevinirler. Hepsi perişan haldeydiler." Doktor bunu dediğinde gözümden bir yaş yanağımdan süzülerek çenemin altında durarak yere düşmüştü.

"Onlara.. İyi olduğumu şimdi söyleye bilir misiniz? Bu arada ne zaman çıka bilirim buradan?" Diye sorduğumda konuşmaya başladı.

"Bilemiyorum.. Kendinizi kötü hiss ettiğinizi söylediniz. Her tarafınızın ağrıdığını ve haraket edemediğinizi söylediniz. Bu yüzden size birkaç gün daha burada kalmanızı öneririm. Arkadaşlarınız ise uyuyorlar. Yani demem o ki, burada daha en fazla 3 olmadı 4 gün kalacaksınız. Evinize gitmeden önce de size ilaçlar yazacağım ve onları aksatmadan içeceksiniz." Onu başım ile onayladım.

"Merak etmeyin iyi olacaksınız Jisung bey. Çok geçmiş olsun.." Diyerek odadan çıkmıştı.

Seungmin'den

Off her tarafıma ağrı girmiş.. Yüzümü buruşturarak kalktım uzandığım sandalyeden. Her tarafım tutulmuştu. Belimi tutarak uyandım ve etrafıma göz gezdirdim. Daha diğerleri uyanmamışlardı. Birden Jisung'un odasından çıkan doktor ile kalbim ağzımda atmaya başlamıştı. Hemen yanına koştum.

"Doktor bey! O iyi mi? Uyandı mı?" Diye sordum umutla. Gülümsediğinde ise sanki üzerimden tonlarca yük kalkmış gibiydi. Ben ise dolu gözlerimle ona bakmaya devam ederken başını salladı.

"Jisung bey iyi. Kendisi uyandı. Birkaç gün daha burada kalırsa çok iyi hale gelecektir. Geçmiş olsun." Tam yanımdan geçip gidecekken onu durdurdum.

"Bir dakika doktor bey! Onu göre bilir miyim?" Diye sorduğumda; "Maalesef.. Biraz dinlenmeye ihtiyacı var. Fakat 20-30 dakika sonra göre bilirsiniz. O da sadece bir kişi göre bilir. Kendisini yormak istemeyiz." Demişti. Başımı sallayarak onu onayladığımda gitmişti. Dolu gözlerimi kolumun tersi ile sildim ve koşarak eski yerime geldim.

"Uyanın! Hey! Uyanın!" Bunun üzerine yavaş-yavaş kendilerine gelmeye başladıklarında sorgular şekilde bakmışlardı bana. Yani Felix ile Jeongin. Felix sonradan tekrardan gelmişti yanımıza. Chan'lar her ne kadar eve gidelim dese de biz zar zor burada kalmayı başarmıştık. Onlarda burada kalmayı istediklerinde ise izin vermemiştik.

"Ne oldu Seung? Önemli birşey olsun lütfen. Yada iyi bir haber.." Dedi Felix başını kaşıyarak. Ben güldüğümde ikiside şaşkınlıkla bir birlerine bakmışlardı. 

"Sen normalde bu kadar mutlu olmazsın? Y-yoksa.." Bu sefer konuşan gözünden bir damla yaş akan Jeongin olmuştu. Ben dolu gözlerim ile gülümseyerek başımı salladım.

"Jisung uyandı!"

Oh be! Dünya varmış. Arklarım bakın biliyorum bölümler kısa geçiyor ama merak etmeyin elimden geldiğince uzun yazmaya çalışacağım. Zaten yeni bir hikaye yazıyorum ne yazacağımı düşünüyorum. Birşey yazıyorum sevmiyorum siliyorum tekrardan yazıyoum. Kendinize iyi bakın Fairy'lerimm🧚 Muahh<31