ისე შემეშინდა.
მე: ღმერთო, არ შეეშვები ჩემს გარშემო ასე მოულოდნელად გამოჩენას?! ჩაახველე ხოლმე მაინც, რა უბედურებაა?!.მოჩვენებასავით დაიარები.
აკაკი: ღმერთი არა საყვარელო, აკაკი ვარ კოტაშვილი, ვერ მიცანი?!
მე:როდის მოხვედი ?
აკაკი:კარგა ხანია უკვე.ყოველ შემთხვევაში, იმისთივს, რომ მენახა, როგორ იღვრები ცრემლებად, მაგარამ ისე იყავი გართული, ვერ გავბედე შენი გამოფხიზლება.
მე:და ნატა სად არის?
აკაკი:ნატამ "სამაროჟნე" დაინახა და იქ გაიქცა.ლევანიც თან გაჰყვა.
მე:გასაგებია ეხლა.ისე, თუ საიდუმლო არაა, მაინცდამაინც აქ როტომ დგახარ?
აკაკი: ა ეგ, უკან ვიდექი თავიდან, მაგრამ რომ დავინახე, ასე მოთქმით ტიროდი, ვიფიქრე შევაჩერებ, თორემ მთელ თბილისს დაგვახროჩობს თქო და მოვედი.
მე:ცინიკოსი იდიოტი .
ხელი მივარტყი და მივტრიალდი.მალევე ნატა და ლევანიც მოვიდნენ.
ნატა: აუ ან, რა მაგარი სიმღერა იყო. ვინანე რომ წვაედი.
მე:ხო.
ნატა: შენ რა გჭირს, რა ხასათზე ხარ?
მე:არაფერი რა მჭირს?!
ნატალია:ანა რა გჭირს? ახლა შენ უნდა იყო ყველაზე გახარებული ,გიჟდები გიტარაზე და რატომ იბღვირები ასე?
მე:უბრალოდ, ვიღაც ვიღაცეებმა ნერვები მომიშალეს და ხასიათი გამიფუჭეს.
ნატა:ე ვინ გაგაბრაზა?
აკაკის გახედა. იმან თვლები აატრიალა.ახალ, სასიმოვნო ჰანგებზე ვკონცენტრირდი.მხარზე თითის შეხება ვიგრძენი.
აკაკი:ანა!.
დავაიგნორე. კიდევ განმეორდა.არც ამჯერად.
ის:ანა,ანიკო ...
შევტრიალდი და ავხედე
მე:გისმენ?!
YOU ARE READING
წითლის ეპოქა
Adventureაქვითინებული გოგონა ყვირილით ხსნის ხის კარს და სახლში შედის. ნატა:ვაჩე!ვაჩეე! ბებო!ნატო დეიდა!სად ხართ,დაყრუვდით ყველა?! ყველანი მალე იკრიბებიან და გაოცებულები უყურებენ,ატირებულ გაწეწილ გოგოს. ვაჩე:რა მოხდა ნატა,თქვი, რა გჭირს?! ნატა:ანა,ან...
