წითლის ეპოქა

ნაწილი 22

ანა

მეგონა მოვკვდებოდი აკაკი რომ წავიდა. ეს მართლა რაღაც საშინელი გრძნობა იყო.

ნიკა: სამწუხაროა აკაკიმ რომ დაგვტოვა, ალბათ რაიმე მნიშვნელოვანი საქმე აქვს. არაუაშავრს ვინც ვართ, მინდა ამ ამბის აღსანიშნავად რესტორანში დაგპატიჟოთ. ხომ წამოხვალთ?

მე: აბა რა ნიკა. დარწმუნებული ვარ ყველანი წამოვლენ.

ნატა: კი წამოვალთ.

ნიკა: მშვენიერი. მაშინ ახლა დავიშალოთ, მე და ანა შევთანხმდებით და დროს გაგაგებინებთ.

ლევანი: კარგი.

ნატა: არ დაგელოდო ან?

მე: არა ნატ, წადი და მეც მალე მოვალ.

ნატა: კაი.

ძალიან გაბრაზებული, დაღლილი და ანერვიულებული ვიყავი. მისკენ შევბრუნდი.

მე: კმაყოფილი ხარ?

ნიკა: აბსოლიტურად. იცი კმაყოფილების ნამდვილი პიკი ის ყოფილა, შენს კონკურენტს რომ უყურებ და ხედავ როგორ ნადგურდება, როგორი იმედგაცრუებული და უსუსურია. ასეთი სიამოვნება არასდროს მიმიღია. შენც გირჩევ გამოსცადო.

მე: ხო? აი მე მაგას მაშინ ვიგრძნობ, შენ რომ დაგინახავ იმედგაცრუებულს და უსუსურს. იმედია ეგ დღე მალე დადგება.

ნიკა: ვწუხვარ ანა, მაგრამ მაგას ვერ იგრძნობ.

ძალიან გავბრაზდი. ეს დამპალი როგორ ბედავს. თურმე კმაყოფილია. ან აკაკის საიდანაა ამის კონკურენტი . მართლა როგორი ბოროტი ადამიანია.

მე: ნამდვილ იდოტი ხარ, სართოდ რატომ მაიძულებ ესეთი რაღაცეების კეთებას. რა ადმაინი ხარ შენ. ან აკაკი საიდანაა შენი კონკურენტი. შენ თავში ცოტა ვერ გაქვს საქმე დალაგებული, იდიოტო.

ნიკა: საიდან და ჩემი პირდაპირი კონკურენტია. შენს თავში მეცილება. არ უნდოდა წყნარად ყოფნა, ქსე საყვარელი ქალი კარგ მეგობრად მიანც ეყოლებოდა გვერდით. თავის თავს დააბრალოს, ახლა მისივე საყავრელი იარაღით ვანგრევ, ნაწილებად ვშლი ისე რომ ის ვერც კი ხვდება.