Until the end of time (tijdelijke stop)

I'm sorry

P.O.V Manal

Neergeslagen laat ik me vallen op mijn bed . Alles stort in... De pijn in mijn hart is onbeschrijfelijk. Ik zou zo weer alles terug draaien en weer beginnen van af het begin . Gewoon terug naar het moment dat we elkaar tegenkomen in zijn huiskamer... Klote medicijnen . Ik wil dit niet meer , ik wil gewoon een normaal meisje zijn. Ik besluit om te gaan slapen , want het was echt een hele zware training. Ik ga liggen op mijn bed en trek mijn dekens over me heen. Langzaam val ik in slaap.

P.o.v Samuel
Ik moet naar haar toe , nu. Ik aarzel geen moment en loop de voordeur uit. Manal heeft me een extra sleutel gegeven omdat ze de laatste tijd een beetje vergeet achtig is geworden. Ik doe de voor deur open en het is doodstil in het huis. De laatste keer dat dit was gebeurt ging het helemaal fout. Ik loop snel naar boven en hoor al gauw zachte ademhalingen vanuit haar slaapkamer komen. Awh ze slaapt.... Ik besluit om naast haar op het bed te zitten. Ik kijk naar d'r , waarom heeft zij altijd zoveel dingen aan haar hoofd. Ik ben zo benieuwd hoe het er allemaal in haar hoofd uitziet. Zal ik er nog tussen zitten, tussen al die gedachtes? Dat is mijn grootste angst , de angst dat ze me zal vergeten en verder gaat met haar leven. Ik ben zo bang dat ik haar nooit meer in mijn armen kan sluiten en haar in de ogen kijken. Het klinkt heel dom , maar daar ben ik bang voor. Ik voel dat ze langzaam wakker word. Wat nou als ze me nooit meer wilt zien? Oh ze gaat weer verder met slapen. Ik loop naar haar bureau en doe langzaam het laatje open. Daarin verstopt ze altijd het boekje dat ze bij houd. Ik open het boekje en kijk er even in. De foto , het lijk zo lang geleden dat ze nog haar had. Ik blader door naar "the bucketlist" , ik weet nog dat ze zei: " Ik wil minstens 1 van deze dingen voltooien en als ik genezen ben , dan allemaal". Ik zie dat de eerste is : naar de kermis. De kermis? Wat is daar zo speciaal aan ? . Ik sla het blaadje om en die een pijl staan die wijst naar de achter kant van het blad. "Ik wil echt heel graag naar de kermis , want vroeger als kind mocht ik nooit naar de kermis en gingen mijn ouders nooit mee. Ouders , dat is een woord dat ik al heel lang niet heb gezegd." Zelfopvoeding .... Ik blader naar de bladzijde waar nog opgeschreven is . "Ik heb nog maar een week te gaan volgens de dokters, de tumor is uitgezaaid en ik heb maar 10% kans op overleving . Ik wil dit niet tegen Samuel zeggen. Ik wil dat hij er bij is op de dag van mijn begrafenis en ik wil dat hij een van de sprekers is. Ik hou van hem." Met tranen in mij ogen doe ik het boekje dicht. Dit kan niet waar zijn.
Manal wordt langzaam wakker. Ze kijkt me verbaast aan en vliegt daarna meteen om mijn nek. "Sam , vergeef het me alsjeblieft... ik heb medicijnen en die hebben bijwerkingen en van die bijwerkingen was dus woede uitbarstingen. Ik weet dat je het me nooit meer zal vergeven want ik ging zo erg tekeer en " Ik onder breek haar met een kus . "Ik vergeef het je , ik weet wat die medicijnen doen. Het maakt niet uit" Ik geef haar een knuffel . "Doe je kleren aan, we gaan naar de kermis" Zeg ik tegen Manal.

P.o.v Manal
Kermis? Hij heeft toch niet in mijn boek je gelezen? Nee dat kan niet . Ik loop naar het bureau en kijk in het laatje zodra Samuel naar beneden is gelopen. Het boekje ligt er nog . Hoe weet hij dat dat een van mijn wensen is? Ach ja ,niet meer over na denken, ik ga lekker naar de kermis met Sam. Hoe leuk kan dit wel niet worden....

SORRY SORRY DAT IK ZOOO LANG NIKS VAN ME ZELF HEB LATEN HOREN. Ik heb het zo druk en ik zat midden in een writersblock echt , ik kwam echt niet meer voor uit net het verhaal. Het spijt me en ik hoop dat jullie het een leuk hoofdstuk vonden xx Manal