Until the end of time (tijdelijke stop)

Help me

Ik laat me vallen op mijn knieën.  Daar zit ik dan , Manal de moordenaar... Dikke tranen trollen weer over mijn wangen. Ik kan echt niet meer . Ik wil dood.  Dan ben ik tenminste bij papa. Dan springt Samuel opeens in mijn gedachten,  dat kan ik hem niet aan doen.  Ik loop naar de badkamer en bekijk mezelf in de spiegel. Ik zie een   te dun meisje , met donkere kringen onder haar ogen , warrig ,vet haar en sneeën in haar arm. Ik herken haar niet , ben ik dat? Mijn ogen hadden vroeger een glans, maar nu zijn ze dof ... De afgelopen jaren heb ik het huishouden gedaan ,  de rekening betaald , papa elke dag bezocht in het ziekenhuis tot zijn dood , zelfstandig voor mezelf gezorgd en nog veel meer . Niemand die mij hielp , zelfs mijn vrienden niet. Ik word echt gek van mezelf , altijd maar nadenken. Ik moet weg hier , in ieder geval weg uit dit huis. Slechte herinneringen.... Au , mijn arm doet pijn . Oh ja .... gesneden. Ik ga opzoek naar de verbanddoos.  Als ik aan het zoeken ben , vind ik een potje anti-depresief pillen. Die waren van mama , want ze was zwaar depressief. Ag het kan toch geen kwaad , eentje maar. Gewoon , om me beter te voelen. Ik neem eem pilletje. Ik was mijn haar , kleed me om en ga naar beneden. Ik maak wat te eten voor mezelf klaar. Fuck , mijn arm doet echt fucking veel pijn , niet normaal. Elke beweging die ik maak doet pijn.  ik word hier echt gek van. Ik bind er verband omheen , zo doet het minder pijn hoop ik. Ik doe mijn mouw weer omlaag en ga eten. Die pijn  verdien ik , moordenaar.  Nu heb ik de neiging om het broodmes in mijn nek te steken , maar ik doe het niet.  Als ik het mes neerleg , zie ik een foto van ik met mijn ouders. Ik lach om de foto , wat een prethoofd zeg . Dan kijk ik naar papa , die mij op zijn schoot draagt . Ik noemde hem altijd snorrie ,omdat hij een grote snor had . ik grinnik. Ik streel met mijn vingers over de foto , Papa.. wat heb ik je aangedaan . Ik ga zitten en druk de foto tegen mijn borst aan en zing:

"dit pak niemand ons meer af , deze tijd gaat nooit verloren . Als ik zie wat jij ons gaf , zie ik wat we kunnen worden. En we zien nog niet wat morgen brengt , maar we weten diep van binnen . Dit pakt niemand ons meer af. " Ik snik , dit liedje was papa's lievelingsliedje.

"Soms was het moeilijk,  soms was het strijd , als ik terug kijk heb ik geen seconde spijt , al die momenten samen beleeft , ik draag ze bij me , zodat niemand jou vergeet" Ik sta op en leg de foto neer. Dit liedje raakt mij steeds , niet normaal.