Kontynuacja książki ,,The Mighty Warrior" gdzie niby zwykła, ludzka dziewczyna zostaje wybrana.
Niczego nieświadoma, żyła w lasach Pandory, mając u boku swojego księcia.
Sprawy jednak się komplikują, kiedy ZPZ niespodziewanie wywołuje wojnę na Pand...
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
Judith
Wleciałam do naszego obozu górskiego. Odrazu usłyszałam, wycie rogu.
—Wróciła!- krzyknął Toruk Makto, podbiegając do mnie i oglądając mnie z każdej strony.- Wszystko dobrze?
—Pułkownik Ruk'an, nie żyje.- ignorowałam jego pytania, patrząc ciągle w pustą przestrzeń.
—Szlag.- przeklinał pod nosem.- Judith? A czy z tobą wszystko okej?- machał mi ręką przed twarzą.
—Nie wiem.- oznajmiłam bez żadnych emocji.
—Już dobrze...chodźmy.- chwycił mnie pod rękę.
Nie miałam nawet siły na nikogo się złościć. Nie po tym, co przed chwilą przeżyliśmy. Masa wojowników, błąkała się po osadzie i szukała naukowców lub Tsahìk, aby ci opatrzyli im ich rany. W całym obozie panował jeden, wielki chaos. Przeciskaliśmy się przez tłumy Na'vi, aby dotrzeć do mojego namiotu. Jednak po jakimś czasie, w końcu nam się to udało.
—Judith...- powiedział zapłakany Neteyam widząc, jak przekraczam próg swojego namiotu.
Jake zostawił nas samych. Ja tylko stałam jak słup, nie mogąc ruszyć się z miejsca. W pewnym momencie, nie wytrzymałam. Upadłam bezwładnie na kolana, chowając twarz w dłonie i dając ponieść się melancholii. Mimo, iż Pułkownik nie grał w moim życiu jakieś najważniejszej roli, to jego śmierć mocno się na mnie odbiła. Odcisnęła ona piętno na mojej psychice. W pewnym momencie, poczułam tylko silne ramiona, oplatające moją talię. Dopiero teraz, mimo gniewu na mojego chłopca, czuję się bezpiecznie. Wiem, że gdy jestem w jego ramionach, kompletnie nic mi nie grozi.
—Nadal się gniewasz?- zapytał troskliwie, chwytając moją twarz w dłonie.
—Nie gniewam się.- oznajmiłam spokojnie.- Po prostu, było mi trochę przykro.
—Wiem o tym. Przepraszam, że musiałaś się tak przeze mnie poczuć.- zaczesał mi jeden z warkoczyków za ucho.
—Spokojnie.- posłałam mu smutny uśmiech.- To wszystko moja wina. Moja zazdrość, jest czasem tak bezgraniczna, że ja sama nie jestem w stanie, nad nią zapanować.- przyznałam.
Wtedy mój chłopiec, zabrał dłoń z mojego prawego policzka. Jego oczy, bezzwłocznie się zaszkliły.
—Zabiję gnoja.- wściekłość w jego głosie, była doskonale słyszalna.
—Nie, spokojnie. Już dobrze.- pogładziłam kciukiem jego polik.
