Hanbin.
Beni.
Seviyordu.
Aramızda bir şeyler olduğu çok barizdi ama beni sevdiğini söylemesini asla beklemiyordum. Beni tanımaya çalışan diğer birkaç kişi gibi zamanla sıkılacağını düşünmeye başladığım anda beni sevdiği söylemesi hayal dünyasında olduğumu düşünmemi sağlıyordu.
Ama seven biri bırakıp gider miydi?
"Çok mu uzatıyorum?" düşüncesi kafamdan çıkmıyordu. Hanbin'in gözlerinde kendimi cidden görebiliyordum ama sanki her an ellerimden kayıp gidebilirmiş hissinden kurtulamıyordum.
"Bir şey demeyecek misin?" Uzun sessizliği endişeli sesi bozdu, ona seni seviyorum demeye hazır değildim, bana olan sevgisinden şüphe ederken söyleyemezdim. "Tamam, seni affediyorum." Sanırım şu an daha uygun başka bir şey söyleyemezdim.
"Gerçekten mi?" Mutluluğu yüz ifadesine yansımıştı. "Kölelikten sevgililiğe atanabilecek miyim yani?" Sınav sorularını çalma konusuna ithafen konuşuyordu.
"Bunu nereden çıkardın? Sadece affettim hala arkadaşız." Gülümseyen surat ifadesini silip dudaklarını bükmeye başlamıştı. Belimdeki elini daha sıkı tutup beni iyice kendine çekti. "Sen diğer arkadaşlarınla da böyle şeyler yapar mısın?"
Neyden bahsettiğini bilsem de bilmezlikten geldim. "Nasıl şeyler?" Kollarımı boynuna sarıp hafifçe gülümsediğimde her hareketimi çok önemli bir şey yapıyormuşumcasına izledi.
Bir anda oturduğumuz koltuğa uzanıp beni de üzerine çekti. Beklemediğim hareketinden dolayı biraz şaşırmıştım. Ama o herhangi bir şey demeden belimden tutarak beni kendine bastırdı. Kafasını kaldırıp dudaklarını boynuma bastırdıktan sonra kulağıma fısıldadı, "Tahrik edici şeyler."
***********
putin stop no war pls stop!!!!!
ŞİMDİ OKUDUĞUN
player || haobin
Teen Fiction"O kadar rahatsızsan sen vermeye ne dersin?" "Neyi?" "İlgiyi diyorum... sen versen olmaz mı?" Haobin evreni.
