Zorla getirildiğim sınıfta Hanbin'in tutkulu bir şekilde insanlara ders anlatışını izliyordum, ben hariç herkes her zamanki gibi etrafına üşüşmüş onu ve yakışıklılığını(?) izliyorlardı. Bahse girerim çoğunun amacı sorunun nasıl çözüleceğini öğrenmek değil de Hanbin'in kullandığı parfümün kokusunu hissedebilmekti.
Zaten herhangi bir katkı sağlamadığım için temiz hava almaya karar vererek arka bahçeye çıkmıştım. Basketbol sahasının kenarındaki banka oturup gözlerimi kısarak güneşi görmeye çalışırken alnıma değen soğuklukla irkilerek arkamı döndüm.
"Al." Elindeki kola kutusunu bana doğru uzatıp yanıma oturdu. Almakla almamak arasında giderken kutuyu tekrar yüzüme doğru yaklaştırmasıyla elinden hızlıca aldım.
"Anarşist misin yoksa sadece insanların senden nefret etmesinden zevk mi alıyorsun?" Sorduğu anlamsız soruya cevap verme gereği duymamıştım, ikisi de doğru değildi çünkü.
"İnsanların seni neden sevmediğini biliyor musun Hao?" Omzumu silktim. "Umurumda değil." Bir süre bakışlarını suratımda gezdirdikten sonra konuşmaya devam etti. "Bu bakışların yüzünden. Herkesi küçük gördüğün o kadar belli oluyor ki, saklayamıyorsun." Kendisine aldığı içeceği açıp içmeye başladı.
"Nasıl bakıyormuşum?" Yujin de bir keresinde aynısını söylemişti, insanlara onlardan nefret ediyormuşum gibi bakıyormuşum. Aslında onlar değil miydi böyle bakan?
"Başrol senmişsin sanki her şey senin etrafında dönüyormuş gibi." Cevabı karşısında kendimi tutamayıp gülmeye başladım, şaşırmıştı gülmemi beklemiyordu sanırım. Yüz ifademi değiştirip oturduğum banktan kalkarak formamı düzelttim.
"Belki de gerçekten öyleyimdir he?" Ona doğru dönüp bir elimi omzuna yerleştirerek eğildim. "Ne dersin, senin hayatının da başrolü olayım mı?"
********
Hao sen masum olucaktın bu yanlış oldu
ŞİMDİ OKUDUĞUN
player || haobin
Teen Fiction"O kadar rahatsızsan sen vermeye ne dersin?" "Neyi?" "İlgiyi diyorum... sen versen olmaz mı?" Haobin evreni.
