player || haobin

39

"Anlatacak mısın artık?" Kafeden çıkıp hızla Hanbin'in evine gelmiştik, acil yardım kutusundaki birkaç şeyle elini sardıktan sonra yatağına oturup bu konuyu konuşmaya karar vermiştik.

Bardağın kırılması normal bir şeydi ama benim asıl şüphem arkamı döndüğümde gördüğüm ifadesiydi, gözlerindeki o ifadeyi daha önceden görmemiştim. Şu an sadece bana varlığını fark ettirmek için yaptığı bir hareket olmamasını umarak bu konuşmaya başlamıştım. 

"Kendimi biraz güçsüz hissettim... elimden kaydı. Hala canım yanıyor Hao, bugün burada kalsan olur mu?" Konunun üzerini örtüp başka bir şeyden söz etmeye çalışsa da cevabımı öğrenene kadar zorlayacaktım. "Hanbin bana yalan söyleme, gerçekten yanlışlıkla yapmadığını ikimiz de biliyoruz." Blöf her zaman işe yarardı.

"Unutsak ve sadece bu ana odaklansak olmaz mı?" Uzanıp elimi tuttuğunda kafamı iki yana salladım, bana cevap vermek zorundaydı. İkimizin iyiliği için de buna ihtiyacımız vardı. Hanbin'in son zamanlardaki tavırlarını da göz önünde bulundurduğumda bu olay korkmamı sağlıyordu. 

Gerçekten takıntılı biriymiş gibi davranıyordu.

"İyi peki, beni hastalıklı biri olarak göreceksin eminim ama istemeden oldu cidden. Gyuvin'in seni öptüğünü görünce... Bana odaklanması istedim. Sadece beni görmeni umdum ve baksana, sence başarmamış mıyım?" 

Başarmıştı.

Tüm ilgimi anında çekip almıştı ve şu an Gyuvinle yapacağımız tüm planları iptal edip buradaydım, yanında. Ama bu sağlıklı değildi, değil mi? Sırf ilgimi çekmek için kendine zarar vermesi kabul edilemezdi.

"Hanbin... Bunun normal olmadığının farkındasın değil mi? Bu yaptığının bilincinde olduğunu da düşünmüyorum çünkü benim tanıdığım Hanbin böyle biri değil." Benim tanıdığım Hanbin bu denli saçma bir şey yapacak biri değildi. 

"Senin tanıdığın Hanbin mi..?" Gözlerinin dolduğuna an ve an şahit oldum. "Hao ben sana geçen gün ailemden bahsettim, çocukluğumdan beri bir kez bile bana 'seni seviyorum' demeyen ailemden... Düşünsene ailen ya seni koşulsuzca sevebilecek tek insanlar. Onlar bile beni sevmiyorken başka birinin beni sevmesi bana imkansız gibi geliyordu. Ama sonra sen geldin, beni gerçekten sevdiğini biliyorum ama... Elimde değil işte." Gözlerindeki yaşlar yavaşça yüzüne akmaya başladığında göz yaşlarını sildim. 

Ağlasın istemiyordum, bu sorunu birlikte atlatmak istiyordum.

"Senin onlar gibi olmadığını, beni bırakmayacağını biliyorum ama yapamıyorum. Daha fazlasını istiyorum sürekli, kendime engel olamıyorum. Sağlıksızca belki ama hayatında en çok bana değer ver istiyorum, en yakın benimle ol... Bana odaklan istiyorum, başkasıyla yakınlaştığını görünce içimde oluşan bu huzursuzluk hissinden nefret ediyorum Hao." 

Hisleri konusunda hep açık biri olsa da ilk defa bu denli kendini anlatmıştı bana, böyle hissettiğini bilmiyorum. Aylardır yanımda olmasına rağmen şu ana kadar birbirinden habersiz iki yabancı gibiymişiz meğer. Uzanıp yavaşça saçlarını okşarken o konuşmaya devam etti.

"Böyle hissetmek istemiyorum, dışardan bakılınca tamamen takıntılı bir aptal gibi gözüktüğümü biliyorum ama ben sadece seni kaybetmekten çok korkuyorum." Gözünü elinin tersiyle sildikten sonra kollarını belime dolayıp bana sıkıca sarılmıştı. 

Uzun zamandır tanışıyorduk ve sayamayacağım kadar çok kez sarılmıştım ama sanırım bu sadece bedenen değil ruhen de onu hissettiğim ilk andı. 

Hala kendine zarar vermiş olmasını kabul edemiyordum ama bunun bir daha olmamasını sağlayabilirdim. Küçükken yaşadığı şeylerin tekrarlaması korkusu yüzünden böyle davrandığı da ortadaydı, bunu da birlikte aşacaktık.

Teker teker her şeyin üstesinden gelecektik.

"Bana bir daha böyle bir şey yapmayacağının sözünü verebilir misin?" Suratımı hafifçe uzaklaştırdım, elleri hala belime sarılıyken kızarmış gözleriyle bana bakıyordu. Kafasını onaylar bir şekilde salladıktan sonra hafifçe gülümsedi. "Tıpkı senin hep yanımda olacağına dair söz verdiğin gibi." 

*************

slm ben shimkongz yazıyorum