KEFENSİZ RUHLAR

8 | GEÇMİŞTEN BİR KESİT

Yorum yapmayı ve lütfen oy vermeyi unutmayın iyi okumalar:)

♡
"Geçmişten bir kesit"

"Geçmişini unutamayan bugünde var olamaz."

Ayaz derin nefes alarak uzandığı yattaktan kalktı. Sevdiği kadını kaybettikten sonra bir daha asla düzgün bir uyku çekememişti.

Saat sabah beşdi. Duşa ilerledi sessizce soğuk duşun altına girdiğinde kendine gelmeyi planlıyordu ama gelemedi her duşa girdiğinde kanlar içinde bir asfalt ve onu asla affetmeyeceğini söyleyen hayatında değer verdiği tek kişi beliriyordu.

Hızlıca çıktı duştan sevdiği kadının mezarına tek gitmek istiyordu. Sürekli ona takılan babasının yeğeniyle değil. Sevdiği kadının onu yanlış anlamasından çok korkuyordu başka bir kadınla gitmek ona ihanet etmiş gibi hissettiriyordu ama o sadece Gece'sini seviyordu.

Gözleri komidinin üstündeki ilaçlara takıldı onları kullanmayı red ediyordu çünkü sevdiği kadını ancak ilaç kullanmadan görebiliyordu.

Siyah bir pantolon siyah bir kazak giydi. Üstüne uzun siyah bir kaban geçirip, uzun zaman sonra telefonunu eline alıp takvime baktı. Acıyla yandı boğazı bugün 21 şubat'dı.

Doğdu gün onun yüzünden ölmüştü sevdiği kadın.

Hızlıca internette girip açık bir pastahane aradı hepsi sabah dokuzda açılıyordu.

Derin bir nefes alıp cüzdanını aldı odadan çıkıp alt kata indi.

Merdivenlerden indiğinde koltukta yatan Ezgi'ye yüzünü buruşturarak baktı. Bu evi hayatını adadığı kadınla yaşamak için yaptırmıştı. Ona takıntısı olan bir ruh hastası için değil.

Ezgi'nin ona olan ilgisi zerre umrunda değildi.

Mutfağa ilerleyip pasta malzemesi var mı diye baktı. Pasta keki dışında herşey vardı.

Malzemeleri bir yere toplayıp paltosunu geri giydi. Anahtarlarını da alıp evden çıktı yakınlarda 7/24 bir market vardı.

Derin bir nefes aldı sevdiği kadının doğum gününü her sene onun göremeyeceğini bilse dahi böyle kutlardı. Saat 00.00 oldu mu mektup yazar onunla olan fotoğraflarına bakıp kendinden nefret ederdi.

Pastayı büyük yaptırırdı sonra götürüp yetimhanede ki çocuklara verirdi bu beş senedir böyleydi. Ama bu sefer erken kutlamak istemişti.

Pastayı kendi yapıcağı için küçük olacaktı ama sabah ilk işi yetimhaneye de pasta göndermekti.

Malzemeleri alıp evin yolunu tuttu eğer herşeyi berbat ettmeseydi sevdiği kadın uyurken ona bu süprizi yapabilirdi...

Eve sessizce girdiğinde Ezgi çoktan uyanmış koltukta oturuyordu.

Ayaz'ı görünce burukça gülümseyip eline baktı,"Neden vazgeçmiyorsun Ayaz neden hep kendini üzmek zorundasın! o öldü senin yüzünden ona süpriz yapman onu hayatta geri getirmeyecekki anla artık şunu tamam mı sok kafana o artık hayatta geri dönemez!"

Ezgi'nin sözleriyle sinirden kasıldı bu konuşmayı beş yıl boyunca hiç usanmadan dile getiriyordu.

"O hayatta veya değil Ezgi ben hep onu sevdim hepte onu seveceğim tamam mı asıl sen sok bunu kafana ve kes sesini sıkıldım benden umutlanmandan benim hayattımda tek bir kadın var ve bu böyle kalacak. Ben hayattımı onunla olan anılarımızı yaşatmak için nefes alıyorum yoksa çoktan sıkmıştım kafama intihar etmememin senle bir alâkası yok eğer ona olan sözüm olmasaydı o hastanaden üç değil dört ölü çıkacaktı. Bak kes benden umudunu tamam mı git hayatına bak çünkü bu dünyada tek sen ve sevdiğim kadının mezarı kalsa ben o soğuk mermer taşına bile razı kalırım."