KEFENSİZ RUHLAR

6 | LANETLi GECE

Öhm... Kalbiniz varsa dikkatli okuyun derim yani ufak bir uyarı sayadabilirsiniz... Neyse yorum yapmayı ve lütfen oy vermeyi unutmayın<3
♡

"LANET GECESİ"

Ensemde ki soğukluk ve o ses kemiklerimde titreme yaratmıştı. Yıllar öncesine döndüm o an ellerim titredi ruhum daraldı o anı tekrar tekrar yaşadım ben o anı tekrar tekrar yaşayıp öldüm ama her seferinde beni kurtarmaya gelmesini beklediğim kişi aynıydı. Ortam değişti yıllar değişti ben değiştim... Doğru bildiklerim değişti ama benim ona olan inancım değişmedi.

Aldığım nefesle iki büklüm karanlık bir odadaydım. Defalarca geçirdiğim kriz yüzünden ayakta duramıyordum. Defalarca kez bağırmıştım o maddeyi üzerimde denememeleri için ama Aras tarafından yediğim tekmeyle kendimden geçmiştim yine. Kapı açıldı an korkuyla duvarın dibine girdiğimde yine o gelmişti. Kriz geçirmeye başladım aynı iğrenç olaya yine maruz kalmak istemiyordum. Pis sırıtışını gördüğüm an sinirle tekmeler savurmaya başladım. "Hadi ama güzelim tekmelerin ve o süper kahramanın seni benden kurtaramaz." Duymak görmek bilmek dahi istemediğim o anının içinde utançla yok oldum. Kimse görmedi kimse duymadı kimden yardım istediysem görmedi beni kime yalvardıysam beni suçladı. Annem olacak kadına bile çaresizlikten yalvarmıştım ama onun bana söylediği tek şey, 'Senin gibi bir kızım olduğu için utanıyordum senden. Şimdi iğreniyorum.' on dokuz yaşındayım suçum ne anne benim? Ben niye o güzel kızın 'Lina' gibi sevilmemiştim. Ben niye hep ilk vazgeçilen kişiyim. Niye ya niye? Neden en çok benden nefret ediyordun? Zarar görmesin diye sakladığın abim ya da Lina değilde neden benden bu kadar nefret ediyorsun? Ben neden hep iğrenilen kişiyim? Neden kimse beni karşılıksız zarar vermeden sevmiyor? Benim kimseye zararım yokken neden en nefret edilen ölümü en hak eden olarak görülüyorum? Peki neden benim nefes almama gerektiğine insanlar karar veriyor da ben veremiyorum? Hiç mi hak etmiyorum sevilmeyi? hiç mi değer görmeyi? ilgi görmeyi? Hiçbirini hak etmiyorum değil mi ben. Korumaya çalıştığım herkes neden günün sonunda benden nefret ediyor? İlgi manyağı, şımarık, insanların dikkatini çekmeye çalışan... Ben bunlar değildim ben ilgi manyağı şımarık... Bunlar değildim. Hiç olamadım, olmayı çok isterdim ama. Ruhumu bedenimden sökmek isterdim... Onu seçemedim diye beni terk edip ailemi yok eden katili değil, beni gerçekten seven birine aşık olmak isterdim...

Düşüncelerimle yok olurken ben şuan o silahın sesini duymak istiyordum. Kitlenmiş olmasam ondan rahatlıkla kurtulabilirdim ama gücüm yetse de bunu yapamıyordum. Gözlerimi etrafta korkuyla dolaştırdım defa da yalnız mıyım? diye yalnızdım... Korkuyla iç çekip dolu gözlerimden akan yaşları gidişini izledim... Onlarda terk ediyordu beni...

Titreyen bacaklarıma hakim olmak isterken, krize de karşı çıkmaya çalışıyordum engel olamadım ilk defa kendime sahip çıkamadım. Gözlerimden akan yaşlar şiddetlenirken buna bir de iç çekişlerim ve öksürüklerim eşlik ediyordu.

İki dizimin üstüne çöktüğümde artık şidetlenen ağlamamı bastırmam lazımdı. Akan son gözyaşlarımı da sertçe sildim bu defa deli gibi kahkahalarla gülmeye başlamıştım kontolsüzdüm korkuyordum.

Kafamdaki sert silahı bile umursamadım şuan yılardır içimde tuttuğum kriz 'ben burdayım ertelenmiş olsam da!' diye Bağırmaya başlamıştı.

Derin nefes aldım, "Trajikomik değil mi?! Yıllar sonra tekrar senin gibi bir p!ç kurusuyla karşılaşmak! Nasipte tekrar varmış ne diyeyim!"

"KAPA ŞU LANET ÇENENİ! KAPAT BAK ÖLDÜRÜRÜM SENİ ELİMDE KALIRSIN!"

"GEBERT LAN BIKTIM HEPİNİZDEN ÖLDÜR BENİ İŞTE!"

Nefesim sıklaşınca gözlerimin önüde karardı. Uyumak istiyordum bu haksızlık karşısında susmak yerine sağır olup duymamayı yapılanı görmemeyi duymamayı diliyordum.