Chce cię tylko kochać | Inazuma eleven | Mark'Axel

Cześć III

- Nie mogę się doczekać!

- Tak, jak co roku, ale spokojnie, nikomu się jeszcze nie udało.

Mark nie mógł usiedzieć w miejscu, dzisiaj obchodził swoje 17 urodziny i nie mógł się doczekać, aż zobaczy swoich przyjaciół. Judę robił, co mógł, aby skoncentrować kapitana.

Na tę okazję Mark zarezerwował salę w swoim mieście i zainwestował duży bufet, w tym jeden specjalnie zarezerwowany dla Jack, znanego z żarłoczności. Miał też przygotowaną muzykę do grania przez cały wieczór, gdyby ktoś chciał potańczyć lub po prostu jako podkład muzyczny. Przygotował także osobne pokoje dla przyjeżdżających z daleka przyjaciół, w których mieli być zakwaterowani.

Około 19:00 zaczęli przybywać jego byli koledzy z drużyny, przywitał ich wszystkich swoim legendarnym wielkim uśmiechem, szczęśliwy, że ich znowu widzi. Każdy osobno kładł na stole paczkę z prezentami, dla bruneta, ale nie było to najważniejsze.

- Mark! Kopę lat! - zawołał opalony, wysoki chłopak biegnący w jego stronę.

- Hurley! Cieszę się, że mogłeś przyjść!

- Dia ciebie przepłynął bym wszystkie morza! - zaśmiał się Hurley - w końcu zdarza się to tylko raz w roku, więc korzystam!

Przybył także Darren, młody człowiek nadal bardzo podziwiał Marka i robił wszystko, co w jego mocy, aby go przewyższyć. Potem przyszła kolej na Shawna, w przeciwieństwie do Harleya miał bardzo białą skórę.

- Cześć Mark, dobrze wyglądasz - powiedział - wszystkiego najlepszego z okazji urodzin.

- Dzięki Shawn, ciebie też miło widzieć.

Bardzo szybko sala zapełniła się, byli tam byli gracze Inazuma Japan, ci Raimona, ale także obecni gracze, z którymi Mark grał na co dzień. Wszystko po to, aby powiedzieć, że sala była pełna i bufet został szybko zaatakowany.

- Cześć Mark!

- Kevinie!

Różowo włosy napastnik uśmiechnął się do niego i odsunął krzesło, na którym mógł usiąść, ze szklanką soku pomarańczowego w dłoni.

- Jak leci w tej chwili? Nie za dużo problemów z nauką?

- Nie, nic mi nie jest - zaśmiał się Mark - na szczęście Judę jest tutaj, żeby mi pomóc.

Kevin patrzył na niego przez kilka chwil, po czym za jednym razem opróżnił szklankę. Mark zrozumiał wtedy, że chce o czymś porozmawiać.

- Jesteś świadomy? - następnie różowy zapytał o Axela.

Brunet powoli skinął głową i smutno spojrzał w dół, ponownie jego przyjaciel nie przyszedł.

- Jestem zazdrosny - po czym rzucił Kevin. - Mam wrażenie, że wszystko mu się udało i muszę przyznać, że trochę mnie to denerwuje.

- Kevin - mruknął Mark - Axel musiał się sporo napracować, żeby się tam dostać.

- Tak, z pewnością ze szkodą dla wszystkiego innego. Dowód na to, że wolał nas wszystkich porzucić, aby móc wejść do profesjonalnej ligi!

Wykrzyknął ostatnie zdanie, więc wszyscy zwrócili się w jego stronę zaskoczeni. Mark zauważył wtedy spojrzenia niektórych swoich przyjaciół, opuszczonych na ziemię, smutnych i wściekłych. Wszyscy ucierpieli z.
Powodu nagłej utraty kontaktu z napastnikiem, niektórzy bardziej niż inni.

- Kevin, nie jesteśmy tu, żeby o tym rozmawiać - wtrącił się Judę, proszę, nie psuj atmosfery.

Różo-włosy przygryzł wargę i wstał, ściskając plastikową szklankę, która ugięła się pod jego palcami. Marek poczuł, jak ogarnia go wielki smutek, nie każdy.
Był taki jak on, nie każdy mógł czekać na wieczność.