Klasik gerçek aile hikayelerinden faklı bir geçek aile klişesi
Bügün 18 yaşına girdim. Yani galiba bügün yetimhaneden ayrıldım. Bügün kendi evime geçtim. Bügün ailemi buldum
BU HİKAYENİN HER HANGİ BİR YERDE BİR BENZERİ YOKTUR. HİKAYENİ ÇALMAYALIM.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Bu sefer sözü size bırakıyorum...
Saat tam olarak 19:07 yi gösteriyordu. Bizimkiler abi ve kuzen tayfasıyla oldukça iyi anlaşmışlardı. Yarın saat 11:00 da LEACE olmamız gerekiyordu. TAŞKIRAN şirketiyle anlaşma yapmıştık güvenlik sitemlerini güçlendirecektik ve en güzel kısımsa dolar üzerinden ücret alacak olmamız .
Umarım dolar düşüşe geçer de zarara uğrarsın...
Sus açma şu şom ağzını
İyi
İyi
Uzun zamandır LEACE olamıyorduk. Gerek benim hastaneye kaldırılmam gerek şu aile olayların dan dolayı. Bir yandan da aklım da burada kalsak ne olur diye gelmiyor değil şimdi. Çünkü her ne kadar bir aileyi benim için kabul etmek ne kadar zorsa onlar için de yeni bir aile üyesini kabul etmesi bir o kadar zor olsa gerek. Ama bir yanım burada kalmam gerektiğini söylüyor diğer yanımsa buradan koşarak kaçmamı...
Ama şöyle de bir şey var ki bizim o evde kalmamız bir nedeni de LEACE olmakken o evi nasıl bırakabilirdim hem de o liseye başladığımızdan beri biriktirdiğimiz parayı o eve saymışken nasıl ayrılacaktım o evden.
Ben mutfağa su içmek için sandalyemi ittirmeye başladığımda . Biri bir anda arkama geçip sandalyemi ittirmeye başladı. Kim olduğunu bilmiyordum ama gene de "Teşekkür ederim ." dedim . Çünkü içimden bir ses bunu yapmam gerektiğini söyledi...
-Adel-
(hatırlatma: Adel Lina'nın ikizi şuana kadar nerdeyse hiç konuşmadığı için hatırlamayanlara söylüyorum hatırlamamanız oldukça normal.)
Dün yemeğe Lina ve arkadaşları gelmişti Linayla şuana karda hiçbir sohbetimiz muhabbetimiz hiç olmadı. Ne yalan söyleyeyim insanlarla iletişim konusunda çok kötüyüm ikizime bir şey söyleyip yanlış anlaşılmak istemedim ama o kapıdan içeriye sandalyeyle girdiğinde ne bilim içimden bir ses onun o kız gibi biri olmadığını söyledi ve ona karşı beslediğim bütün o önyargının boşa olduğunu fark etmedim desem yalan olur .
Bu düşüncemin çok alçakça olduğunun farkındayım o yürürken ona olan önyargımın boşa olduğunu farkındayım...
Şimdi ise kaybettiğimiz zamanı telefi etmek istesem de şöyle bir şey var ki ben felç geçirdiğim de yanım da o yoktu o yetimhane köşelerinde belki ağlıyorken belki kavga ettiği belki de yere düştüğün de onun yanında da ben yoktum yüzden onunla geçirmediğimiz zamanın bir telafisi yok ne onun çocukluğu geri gelecek ne de benim ve bunu kimse değiştirmeyecek .
Ama en azında o yanımdayken kötü zaman geçiriyorken yanın da olma ikiz olmanın kurallarından biri olduğunu düşünüyorum. Yani galiba öyledir.
Sonuçta 10 yaşıma kadar öldü bildiğim ardından birinin kız kardeşim diye gönderilip aslında bizim aile düzenimiz bozması ve casusluk yapmak için gönderilen bir kız yüzünden 7 yıl boyunca bunu fark etmememiz ve asıl kız kardeşimin aslında yetimhane de olması konusun da ne diyebilirim ki .
