Klasik gerçek aile hikayelerinden faklı bir geçek aile klişesi
Bügün 18 yaşına girdim. Yani galiba bügün yetimhaneden ayrıldım. Bügün kendi evime geçtim. Bügün ailemi buldum
BU HİKAYENİN HER HANGİ BİR YERDE BİR BENZERİ YOKTUR. HİKAYENİ ÇALMAYALIM.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Acı , bilinmezlik=kaybolmak
Mıydı? Acı ve bilinmezliğin sonu hep kaybolmaya mı çıkardı?
Korkuyordum bir annem bir babam olmasında korkuyordum .Gerçekten korkuyordum ya onlarda Elif le beni evlat edinenler gibi biriyse o zaman ne olacaktı.
Ben Can çocukluğundan beri parayonak bir tip olmuştum herhangi bir şeyi yapmadan önce her zaman en az 1 bilemedin 2 defa düşünürdüm çünkü bana bu öğretilmişti .Bana bir adım atmadan önce mutlaka düşünülmesi gerekildiği söylenmişti ancak illaki ben de arada yanlış kararlar alabiliyordum bu tabii de oluyordu çünkü bende bir isnadım her insan her zaman doğru kararlar veremezdi. Yani benimde veremeyeceğim bazı karalar gibi şuan bir uçurumun kıyısındaydım .
Neden buradayım?
Neden buraya gelme ihtiyacı duymuştum sahi...
Şimdi buradan atlamalı mıydım ?
Korkuyordum ölmekten çok korkuyordum.
Ama ya onlar da bizi evlat edinenler gibiyse o zaman ne olacaktı?
Elifi tek bırakamazdım ki ...
Nasıl bırakırdım kardeşimi tek o insanların içinde peki ya diğerleri onlara bir şeyler yaparlar mıydı?
Onları buraya çağırmalı mıydım ?
Hayır ! Şuan sadece ben kötü durumda değilim onlarında aileleri olduğu ortaya çıktı onlarında yalnız kalmaya ihtiyaçları vardır bence.
Can tüm bu olanları düşünürken Boz ailesi ise onu arıyordu.3 farklı abrayla arıyorlardı . herkes çıldırmış vaziyetteydi kendine bir şeyler yapmış olmasında korkuyorlardı özellikle Elif...
O çok korkuyordu göz yaşları katiyen durmuyordu sanki gökyüzü de bir şeyler hissetmiş gibi ağlıyordu .Sanki Elifin ağlaması şiddetlendikçe gökyüzünün ağlaması da onunla birlikte şiddetleniyordu .Elif'in her bir haykırışında sanki bu haykırışları tüm dünyanın duymasını ister gibi gökyüzü de bağırıyordu.
Hava da ağlıyordu sanki benimle ...
O gün aslında hava tüm BOZ ailesi için ağlamıştı ama o an kimse bunu fark etmedi etmediler...
Uçurumun tam ucundaydım bir adım daha atarsam ölecektim. Atmalı mıydım bu adımı?
Elifi onlarla tek bırakmalı mıydım?
Kardeşlerimi peki ya onlar ? Ben buradan atladıktan sonra hayatlarına eskisi gibi devam edebilecekler miydi?
Edemezlerdi...yani galiba.
Kuzenlerin bindiği arabaya henüz daha kış lastiği takılmamıştı ama onların bundan haberleri yoktu .Son sürat Can'ı arıyorlardı .Ona bir şey olmuş olmasında korkuyordu hepsi...
