Izabela

Rozdział 9.

Czułam napięcie bijące od mężczyzny. Nie potrafiłam odczytać kierujących nim emocji, lecz na pewno nie dało się ich przyrównać do lekkiego wiatru. Żądał ode mnie odpowiedzi, a ja mogłam mu ją dać. Ukrywanie tego, kim byłam i co sprowadziło mnie do tego domu nie stanowiło mojej gry. To Victor chciał ukryć moją tożsamość.

Zrobiłam kolejny krok w tył, a tym samym stanęłam na krawędzi. Nie miałam już drogi ucieczki.

- Macie ze sobą coś wspólnego – Oscar odezwał się po krótkiej ciszy, przechylając głowę lekko na bok. – W waszych spojrzeniach szaleje burza.

Oczy mężczyzny straciły jakikolwiek wyraz. Wyglądał przez to jak manekin. O tym, że żył świadczyła jedynie unosząca się spokojnie klatka piersiowa. Dlatego nie wiedziałam, czego mogłam się po nim spodziewać. Jego nastrój zmieniał się niczym górska pogoda.

W końcu się poruszył. Naparł na mnie, przez co spodziewałam się, że spadnę z pomostu. Jednak objął mnie w talii, przyciskając mocno do siebie.

- Jeżeli stoisz przeciwko jednemu z nas, stoisz przeciwko rodzinie – wyszeptał, trzymając mnie przy sobie.

- Oscar!

Mężczyzna gwałtownie odsunął mnie od siebie, przesuwając na bok. Dzięki temu dostrzegłam Victora, wchodzącego na pomost.

- Nie powinieneś być na wywiadzie? – Do głosu Oscara ponownie wróciła neutralna energia.

- Najpierw rozmawiają z ojcem – wyjaśnił, zatrzymując się przed nami.

Stałam zdezorientowana, wpatrując się w brzeg za plecami starszego z braci. Nie miałam pojęcia, co wydarzyło się przed chwilą.

- Ojciec chce, abyś do czternastej przygotował całą dokumentację dla ubezpieczyciela.

Rozmowa mężczyzn docierała do mnie, jakby toczyli ją za ścianą.

- Już się robi, braciszku.

- Do zobaczenia, Saro.

Dopiero słysząc swoje imię, wyrwałam się z letargu.

Oscar minął brata i szedł wzdłuż pomostu, a po chwili wszedł w ścieżkę prowadzącą między drzewami i zniknął mi z oczu.

- Co jest? – Victor złapał mnie za podbródek, nakierowując moje oczy na siebie.

- Kim wy jesteście? – Odsunęłam się. Nie chciałam, aby mnie dotykał. – Jakąś pieprzoną mafią? Bo tak się zachowujecie.

Chyba dopiero do mnie dotarło, że słowa i zachowanie Oscara przeraziły mnie. Najwyraźniej przebywając z Derbezami powinnam się do tego przyzwyczaić.

- Nie jesteśmy żadną mafią. – Zmarszczył brwi.

Nie umknęło mi, że spoglądał na mnie, jak na wariatkę. Sama zaczynałam się tak czuć.

- O co pytał cię Oscar?

- Kim jestem, bo nie przywozisz do rodzinnego domu swoich kurw! – warknęłam.

Mężczyzna lekceważąco przewrócił oczami.

- Co mu odpowiedziałaś?

- A co powinnam? – Posłałam mu gniewne spojrzenie.

Drżałam w środku, gdyż mieszały się we mnie strach z wściekłością. Żałowałam, że nie mogłam zadać mu bólu wzrokiem – zasłużył sobie.

- Kazałam iść mu z pytaniami do ciebie, ale najwyraźniej nie miał ochoty – odpowiedziałam, choć nie musiałam.

- Nie rozmawiaj z nikim na nasz temat. – Znów mi rozkazywał.