"Bilmiyorum..." (Ticci Toby X Reader)

ilk bölüm

Y/N'in bakış açısı:

Neden hala bu iğrenç mahzen gibi olan bodrumdayım? Neden o herifler onca kişi getirip hepsini sırayla öldürürken beni de öldürmeleri için tüm gücümle bağırıp yalvarmama rağmen beni siklerine bile takmadılar? Bu iğrenç yerde fazlasıyla kusmama sebep olucak onca şey gördüm ki artık normal gelmeye başladığı için uzun yıllar akıl sağlığımı korumaya çalıştığım o hastanede o sağlıklı beynimi yaklaşık uzun bir zaman önce kaybettim.... Yaklaşık sanırım 1 ya da 2 yıl önce....

Güneşi hissetmeyi özledim, rüzgarı,..ağaçları,..geceyi,..yağmuru,..hatta o beğenmediğim kışı bile özledim... Evimi de özledim tek başıma yaşadığım için lanet ediyordum hep ama şimdi huzurlu bir evde tek başına yaşamak cennetlik bir durum gibi geliyor bana.... Şu kilitli hatta zincirli kelepçe ile bağlandığım bu bodrumda dışarısı ile tek bağlantım tavana yakın duran tam da karşımdaki duvarda olan ufak gibi gözüken şu pencere... Çimenleri hatta bir kaç ağaç gövdesi bile görebiliyorum şu durumda bunları görüp hala yaşadığımı hissetmek çok güzel...

Genellikle pencere hep yarım bir şekilde açık okur böylelikle ormanda olduğumu bildiğim için ormanın gizemli ürkütücü iç titreten soğuk rüzgarı bile bana huzur verir oldu bunu bile hissetmek o kadar güzel ki...

Ben bunları düşünürken kapı açıldı...ağzı bağlı olan bir adam bağırmaya çalıştığı her saniye sesi boğuk çıkıyordu... İçeri neredeyse tekmelenerek itilmişti benle birlikte bir kadın daha ona bakıyordu kadın baygınken sese öylesine korkarak uyandıki ufak bir çığlık attı. Ben ise onun kimin itip içeri geçip bağlayacağını Meral ediyordum... Tanrım lütfen... lütfen beni de o adamın ölüceği zaman öldürsünler artık... artık burda kalmak istemiyorum...burda yaşamak istemiyorum...

Onu tekmeleyen kişi bodruma girmişti bile...beni buraya getiren o pislik herif! Keşke onun randevusunu kabul etmeseydim keşke onu ilk terapi seansında yatış yaptrısaydım ya da hiç uğraşmadan orayı terk etseydim... Ki artık önemi tok burda kaldığım 2 yıl.. artık bana bütün profesyonel özelliklerimi kaybettirdi sanki boşuna okumuş gibi hissettim onca üniversiteyi...

Toby...adını tabiki biliyorum ah ağzımı bir kaç saniyeliğine bile açsalar "ne güzel" şeyler söyleyeceğim ona! İçeri girip kapıyı arkasından kapatmıştı adam fazla sinirli görünüyor elleri ve ağzı bağlı olmasına rağmen ayağa kalkmıştı ve biraz geri geri çekiliyordu ama Toby onunla ilgilenmiyordu bile uyanık olduğumu fark ettiği andan beri bana tuhaf gözlerle bakıyordu... Bir süre sonra kafasını hızlıca iki yana salladı ve gözlerini benim üzerimden çekip adama baktı.

Kaçmak için yer arıyordu keşke aramasa her türlü buraya dönecekti. Toby adamın üstüne yürürken benim yanımdan geçip gitti... Onun iç titreten havasını bütün vücudumda hissettim... Adama yaklaştığı anda onu bir tekmeyle daha yere itip indirdi ve kollarını belinde asılı olan kısa zincirli kelepçe ile bir boruya bağladı ve aynı tavırla uzaklaşıp gitti kapıyı arkasından sert bir şekilde kapadığında içimde oluşan gerginlik ve korku kasırgası bitmiş yerine ağırlık çökmüştü yeni gelen adama bir süre baktım bana ve kadına bağırmak için çığrınıyordu. Fazla umursamadım ellerim arkadan bağlı olmasına rağmen yerimde biraz kıpırdandım ve kafamı duvara yaslayarak pencereme doğru baktım...yağmur....çimenlerin kokusu geliyordu adeta böylesine tatlı ve burun yakmayan bir koku ile biraz uyuyabileceğimi düşündüm ve biraz olsun gözlerimi kapatıp kendimi dışarda hayal ederek rahatsız bir uykuya daldım....

-2 yıl önce-

Michel: Hey! Y/N bu gün ayrı bir güzel uyanmışsın şekerim ne öyle özel hir hasta falan hmm? Mini siyah dar etek ve mavi bir gömler uu ne o? Bir de inci kolye ha? Kızım bu kesinlikle... harika baksana şuna mankene dönmüşsün hele o gözlüklerin? Aşık olıcam şimdi hahahahha