Mila: Ateş dur!
Ateş: bir daha benimle bu şekilde konuşursan emin ol seni gebertirim. (Sakin bir ses tonuyla söylemişti.)
Mert: tamam Ateş bırak kızı!
Savaş: Ateş saçmalama bırak!
Ateş: bu ders sana yetti diye umuyorum.
{Yazardan}
Ateş Lenanın boğazını bırakıp Milanın kolunu tuttuğu gibi yukarı çıkartır. Kapıyı sert bir şekilde açmasıyla mila irkilir ve kolunu çekmeye çalışır. Mila ne kadar korksada Lena için Ateşe karşı gelicekti. Çünkü Lena öyle yapmıştı.
Mila: Ateş kolum acıyor.
Ateş: sen aramızda olan biteni Lenaya mı anlattın!?
Mila: aramızdaki mi? Hangi aramız Ateş bizim aramızda bir şey olmadı. Farkındamısın bilmiyorum ama sen benim korkularımla oynayarak yaptın bu işkenceyi!
Ateş: işkence!? Korkularınla oynayarak!? Peki o zman bir işkenceye daha katlanacaksın!
Mila: zaten senin yüzünden kirlendim tekrar yapsan ne yazar!
Ateş: görelim bakalım ne yazar!
Mila: yapamazsın!
Ateş: öylemi izle bak bakalım nasıl yapıyorum!
{Yazardan}
Ateş gömleğinin düğmelerini açarken Mila'ya doğru adım attı. Mila hemen banyoya girdi ve kapısını kilitledi. Ateş sinirlendi ve kapıya yumrukla vurarak bağırmaya başladı.
Ateş: Mila aç kapıyı! Sinirleniyorum!
Mila: Ateş rahat bırak beni!
{Yazardan}
Mila ağlamaya başlamıştı. Ateş daha çok sinirlendi ve Mila'ya "kapıyı aç yada kapının önünden çekil çünkü kırıcam." Mila korkmuştu. Ağlarken kapının önünden çekildi. Ateş kapıyı kırarak içeri girdi.
{Ateşten}
Kapıyı kırarak içeri girmiştim. Mila ağlıyordu. Bütün sinirim uçup gitmişti sanki. Onun ağlaması hayatta istediğim son şeydi hatta son şey bile değildi. Onun ağlamasına kıyamıyordum. Resmen ağlama krizine girmişti. Onun tek damla göz yaşı akıtması bile kalbimi acıtıyordu. Ama göz yaşını benim yüzümden akıtıyordu. İçimden kendime kızıyordum. Hatta küfürler yağdırıyordum. Hemen yanına gittim. Benden korkuyordu. İçim parçalanıyordu. Elimi hemen yüzüne koydum.
Ateş: güzelim lütfen ağlama.
Mila: A-ateş b-ben is-istemi-yorum.
{Ateşten}
Kekelemesi canımı acıtıyordu. Ağlamasını istemezken onu ben ağlatmıştım. Hemen onu kucağıma aldım ve daha şiddetli ağlamaya başladı.
Mila: A-ateş lü-lütfen b-en iste-mi-yorum.
Ateş: şşşşş tamam güzelim ağlama artık. (Bunu dememle dahada şiddetlendi ağlaması. Beni anlamıyordu. Yüzündeki göz yaşları dahada artıyordu. Kendime daha çok küfrederek Milayı yatağa yavaşça bıraktım. Mila sakinleşmeye çalışırken içeri dalan Lenaya kaydı gözlerim.)
Lena: yine mi ya! Bu kız senin yüzünden ağlamak zorundamı?! Çık dışarı!
Ateş: Lena bak biliyorsun şuan sakinleşemez bırak yanında olayım.
Lena: hayır! Senin yüzünden ağlayan bir insana yardım edemezsin!
{Ateşten}
Lena haklıydı. Onu ben ağlatmıştım ama odadan çıkmayacaktım. Çünkü Milanın bana ihtiyacı var. Onun yanında olmama ihtiyacı var. Biz Lenayla tartışırken içeri Mert ve Barış girdi.
