TPSL PRESENTS: CRUSH [COMPLETED!] (ELNELLA FANFIC)

Kabanata 11 - A Feud for Love (?)

<<PROLOGO II>>

<<AKA Marnelita Morta POV>>

Mahal kong mga Mambabasa,

Bawat kuwento ay may katapusan. Kung paano mo siya sinimulan ay ganoon mo rin siya tatapusin. Kailan mo tatapusin? Sa panahong hindi natin pare-pareho namamalayan. Kapag dumating na ang magpakailanman. Kung masasagot na ang tanong ng pag-iibigan naming dalawa ay hindi pa natin malalaman pa.

Oh my goodness! Oo na. Ako nga ito. si Janella na kung si Janella. Huwag naman sanang malaman ni Elmo na ako ang may katha sa karakter ni Marnelita. Kaya ko nga sinusundan 'yung tao kahapon e. Para sa kan'ya ko na lamang muna ipatago yaong diary. Kapag nangyari kasi 'yon ay natatakot akong baka bigla na lamang na lumayo ang kalooban niya sa akin.

Totoo ang lahat ng nabasa niyo. Lubos akong nagseselos sa sarili ko. Bakit kaya ganito? Mahal nga ba niya tala ako? Crush problems. Hay naku! Malala na nga yata ang tama ko sa taong ito. Kung may katagang kagaya nito. Naniniwala rin naman akong mayroon ding crush solutions. At ito ay nakasaad nga sa katuloy na diary ni Marnelita. Bakit kaya pilit ding itinago ang pangalan niya? Hay naku! Hindi ko pa rin inaamin hanggang ngayon na siya ay nagmula lamang sa aking natatanging imahinasyon.

—-
Dear Wattpad,

It's now me, Marnelita. 29. Ang palaging tinatawag ni Xavier na kan'yang minanahal na Senyorita. Bakit? Akala ba ninyong lahat na hindi ko nahahalata? Alam ko naman na ako ay hanggang sa libro lamang mabubuhay. Siya na ang bahala kung paano ito dadal'hin sa kan'yang buhay.

Nasanay silang lahat na kabaligtaran ng ilang mga ugali ko ang ugali ng mortal enemy ko noong grade five na si Xavier Habana. At kung sinasabi niyang crush ko siya noong grade six pa kami—feeling lang niya 'yon no!

The only reason na hindi niya alam kung bakit ganito na kaganda mang pakikitungo ko sa kan'ya ay it was just a T-A-S-K—TASK! Get's niyo? And oh no! I can't be the kontrabida sa isang istorya na ako nga ang bida. Pati ang pagiging konyo ko ay ginaya na ng Xavier niyo. Pwes! Hindi niya magagaya ang aking pagiging prangka at pagkikos nang hindi nahahalata. Sino nga kaya ang nagdulot sa akin ng pambihirang misyong ito.

If your pinakamamahal na Xavier has no originality. I will make an original katarayan to him from me. Ngayon. Sino si Señorita Marnelita? It was just the pakikisama that will make Xavier and I be friends again. No! Makikipagbreak ako sa kan'ya bukas. No way! Hindi niya talaga ako kilala.

At ang mga bagay na tungkol sa sinasabi kong TASK ay malalaman niyo sa susunod na araw. Yah right! It was some sort of GIRLY TASK. Ano! Lalaban ba kayo?

Ok na sana ang lahat. Pero iniwanan niya ako! Ipinagpalit niya ako sa ponapangarao niyang Pampanga....

PERO BIRO LANG! That's how he helped me to becoming the NEW ME. True love has changed me for this—for the better. Kumbaga nga, ako raw ang 'girliest of all the girly girl'.

Ipapakita ko sa inyo kung paano ako naiangat ng pinakauna kong 'crush'. The last meeting became last kasi nga kinakailangan namin noong lumipat sa Makati. Nagtayo kasi kami noon ng isang pampamilyang negosyo. Pinag-manage nila ako ng pampamilyang grocery namin—na siya ring naging tulay tungo sa muli naming pagkikita.

"Kumusta ka na, Xave?" aniya. Napakatipikal pa rin talaga niya kung mangumusta, hanggang ngayon.

"Its OK. Ikaw? Katagal din kitang hindi nakita. What brought you here anyway?" Niyakap ko siya nang napakahigpit after that quote. Sa hirap kasi ng ginagampanan kong posisyon ay nais ko lamang sanang maramdamang may karamay pa ako. Na may nangangailangan pa sa akin.

Bago sumagot ay medyo napaiyak pa siya. "Alam mo, Xave. Noong nawala ka sa lugar namin. I always hope na doon ka pa rin mag-aaral someday. Hanggang sa ito na nga. We're all into this na. I need your care in my careless world. I need your mind. Alam mo namang mas matalino kang hamak kung ikukumpara sa akin. Sino ba naman akong salutatorian mo lamang noong grade school?

One thing pa that distincts me to Xavier ay mas pormal akong gumalaw sa kan'ya. Mas lumulutang ang aking pagiging balidoso when it comes to work. Kaya kung ang dating Xavier ang aking pagbabasihan ay medyo hindi niya mapapagtiyagaan na araw-araw akong nakasama. Nagagalak naman akong nagbago na nga talaga si Xavier.

If Marnelita is the type of a Valedictorian na palaaral. Xavier is a guy na kahit umiyak ka ay hindi magrereview sa patakaran mo. May sarili siyang gobyerno. Sa lahat nga raw ng top two ay siya ang hindi dumaan sa pagka top three. Malaki kung tumalon ang pangalan niya sa dati naming ranking system.

Kung paano ako ipinakilala ni Xavier ay gano'n niya kasi ako nakilala. Senyorita and Sentirito ay ang dati naming code of endearment bago kami pansamantagal na paghiwalayin ng panahon ar pagkakataon.

Ipipinta ko ang sarili ko. Ngunit kayo na sana ang bahalang magkulay sa akin. Ganito lang naman talaga ako kasimple. Napakahilig ko sa white dress at sa mga mababangong pabango. Ang hilig ko naman sa pantalon ay yaong kulay itim.

Sana ay mas makilala pa ako ni Xavier. Sana ay mas makilala ko pa rin kayong lahat.

Nagmanahal,
Senyorita Marnelita
—-

Ngayong ikalawang araw na ng pag-akyat niya ng ligaw at napapunta na niya kahapon dito sila Tito at Tita (at ako ay lubusang nasorpresa) ay lubusan ko pa rin siyang tatarayan. Ako yata ang leader ng presentation sa pangkat namin ngayong umaga. Magkalaban kami!

Going September na next week. Salamat naman! Napakaswerte naman pala namin at ngayong August tumapat ang aming pasukan. Hayyyy... Going September kako. Four weeks pa nga pala.

Bilang isang inhinyero ay magkakalinya kami ngayong flag ceremony ngayong umaga. Ang naputol na kabanata namin kahapon ay hindi ko pa rin magawang alisin sa aking isipan hanggang ngayon.

Ngunit ang aking katanungan ay ganito. Sa edad na dalawampu't siyam. Si Marnelita kaya ay wala pang nabuong isang pamilya? Mukhang kinalailangan ko yata siyang makapanayam. Tama! I would gladly ask Xavier about her when the right time comes into my path, into my way. E ang kaso nga. Sino nga rin kaya si Xavier. Mabuti pa 'yung 'kaibigan' daw ni Marnelita ay nakatagpo na ni Elmo, ang pinakamamahal na 'Meow' ko.

Isa, dalawa, tatlo. Ano na nga ba ang pinagmulan ng istoryang isinasalaysay ko? Actually. Marami na talagang kuwento tungkol sa kanilang dalawa. Kung papatulan ko nga lamang ang mga ito. Halos mawawala na ako sa orihinal na mundo. Sinisigurado ko sa inyong lahat na ang lahat ng ito ay magkakaroon na ng natatanging kasagutan ngayong linggo.

O sige na. Magsasanay pa kami. Baka mahuli akong magsalaysay sa in'yo. Sa susunod na kabanata ay ipakikilala ko sa in'yo ang walo naming mga guro, ang kontrabidang si Baho. At ang bida kontrabidang papangalanan ko. Ang masscot naming bibong-bibo.

"Wala nang ginawa kasi kun'di magsulat ng diary. Unang practice thesis defense natin ngayong araw," ani Soberano, ang nagkakagusto naman sa kaibigan kong si Marlo.

"Bakit ba pinagseselosan mo ako? Inggit ka lang kasi walang nanliligaw sa 'yo!" pagalit kong wika sa kan'ya.

The day ended with the way it shouldn't be. Palibhasa ay si Baho ang nag-comfort sa akin sa nagdaang maghapon. Kung kaya't ang buong effort ni Elmo ay muntikan na niyang habambuhay na itapon.

"Pare! Mag-usap tayo. Ano ba ang napakalaking problema mo ha?" galit na wika ni Baho kay Elmo. Sa hindi namin malamang dahilan ay biglaan na lamang niyang inangasan ito.

To the rescue si Manolo. Naku! Sa gym pa nagpang-abot ang tatlo. Patay ako!

"STOOOP! First Year college pa lang kayo. Ano ba ang pinaggagawa niyo sa buhay ninyo?"

Nang hindi na talaga kami maawat ay... "I want you all to go into the guidance office tomorrow. Before we successfully if not forcefully end this show!" pagtatapos ni Sir Monz. Sermon, sermon, puro na lang sermon.

Palasagot at paladabog nga kaya ang ilang mga kabataan sa panahon ngayon?