TPSL PRESENTS: CRUSH [COMPLETED!] (ELNELLA FANFIC)

Kabanata 14 - "Hoy, Hoy, Buloy!"

—-
Dear Diary,

Kantang 'Buloy' ang ambiance ng buhay ko ngayong araw. Tignan mo nga ako sa salamin. Magagawa mo pa kaya akong titigan nang matagalan? Ngayon ay suko na talaga siguro ako sa pagtatrabaho rito sa kumpanyang pinapasukan ni Marlito. Oo! Xavier Marlito Habana ang buo niyang pangalan. Gusto ko rin sana ay break na kami! Isang taon na ang nakalipas ngunit hindi pa rin talaga ako makasunod sa tamang agos ng panahon at pagkakataon.

Sa isang taon ng pagiging supervisor ko ay lubos ko nang nauunawaan kung bakit at paano niya ako naunahan. Ibang kaklaseng nilalang nga naman talaga! Ngunit ngayong alas tres ng madaling araw ay nauna akong kumalas sa kan'ya. Sapagkat ayoko na. Kahit ako pa ang mumuntik namg mamligaw sa kanya ay suko na rin ako!

Wala na akong natitira pang kontrata. Mukhang wala rin naman silang balak na pagrenewhin pa ako kahapon. Si Xavier man yata ay hihiwalay na sa kanila. Affected na din ang dati kong 'bata'. Anyway madiskarte naman 'yon kaya naniniwala akong sa kaunlaran din naman siya pupulutin sa bansang huli.

Ang unang gagawin ko ngayong umaga ay maghahanap ulit ako ng trabaho. 'Yung mababang posisyon muna. Hindi ko kasi masyadong maramdaman ang kababaan ko sa bilis ng pagiging supervisor ko. Ang alam niyo nga branch manager ako hindi ba? Hayyy!!!! Over qualified na raw kasi ako para sa posisyong iyon. Ewan! Over qualified nga. Pero wala rin naman silang magagawa kung 'yon ang gusto ko talaga.

Narito ako sa kusina. Kagaya ng dati ay nag-iisa. Ngayong umaga sana ay bisitahin naman ako ng aking Lola Mala. Sa sobrang lamig dito sa lugar kong nilipatan ay kinakailangan ko talaga ng mayayakap o malalapitan man lamang.

Alas otso. Kailangan ko na palang maligo. Hindi na ako mag-iinit pa ng tubig. Sanay ako sa kondisyon ng tubig dito. Ala una ay kailangan kong humanap ng trabaho. Tadtad na ang cellphone kong iniingatan ng mga tawag galing sa kumpanyang ang dating mahigpit sa akin ay tila pinaluwag. Sa kanila ko natutunan kung ano ang puwede. At kung ano ang bawal o gagawin ay huwag!

After na maligo ay paano na ako? Ganito na lamang muna? Nakatulala sa makulimlim naming veranda?

Nakakalungkot na hindi ko man lamang magawang sagutin ang paulit-ulit nilang tawag. Wala e! Natatakot pa ako. Lubos na naduduwag. Paramg 'yung tawag pala ni Marnelita. Kung may isa pang pagkakataon nga lamang sana ay gusto ko pa siya talaga. Siya lamang halos ang sa aki'y nagpapasigla sa twina. At bago kami mananghalian ay may bigla na lamang na kunatok sa aming gate si Xavier...

Gusto ko siyang yakapin nang mahugoit...napakahigpit. Gusto kong bawiin ang desisyon kong napakalupit. Hanggang sa makapasok siya sa loob ng aming tahanan ay pareho kaming nananatiling luhaan. Mabuti na lamang at magkakasabay kaming manananghalian. Ipagmamaneho rin niya ako patungo sa aming destinasyong patutunguhan.

Sana maging hardinera ako. At ang nakaraan ko namang si Xavier ang maging hardinero. Nakasalubong ko siya kanina. Ayon! Nagpansinan naman kami. Siyempre nga pala. Siya ang naghatid sa akin patungo sa lugar na ito. Halos makalimutan ko na. Ulyanin ka na talaga, Senyorita Marnelita...Uyyy!!! Meron yata akong naaalala.

Muling humahanga,
Marnelita
—-

Heto pa rin ako. Alone in our school canteen during our recess time. Did I expect something special to happen? No? Untill such time na finally. It happened na nga talaga.

"Jea. After your recess. Go in the principal office. May mahalaga akong sasabihin sa iyo." Hala! Si Sir Linsangan naman kaya ito. Ang ikatlo sa walo naming guro. Siya ang isa sa dalawang huling proffesor na nakatakda naming lipatan ngayong umaga. Ouch! Medyo nananakit na rin yata ang aking mga paa.

"What it is that you will say Sir? Kinausap naman po kayo yata ni Elmo e," nagpoprotesta kong tugon sa kan'ya. As I walk near to him. Malamang kasi ay napakabigat na naman ng dadalhin niyang mga kagamitan into the classroom's way. I'll gonna help him, in order for them to stop teasing me na.

"Ay!? Paraanin niyo po ako Bb. Salvador. Bakit ko naman kakausapin si Sir? Huwag mo nga akong binibiro nang ganyan. Ganitong inaantok pa ako e. Ang sarap mo talagang gawing unan. Kahit itanong mo man kay Baho," Sasabayan pa niya ng pagwowalk-out. Si Meow talaga. Kahit kailan ganito siya. Hindi mo maiintindihan sa una. Pero napakasarap na mahalin pala.

"Inaantok ka? Tamang-tama! E'di matulog ka," medyo may pagpapakipot ko pang wika sa kan'ya.

"Ay! Napaka-harsh mo naman sa crush mo, Bb. Salvador. Tamang-tama nga lang siguro talagang papuntahin kita sa office mamaya. Sige na, hija. Katulad nga rin ng sinabi ko kanina. Mag-recess ka na muna.

They left me crying so loud. At tila baga isa akong paslit na sumobra sa pagta-tantrums. Ganito ang wild side ko. Sumobra nga siguro talaga ako sa pagka pusong-mamon wika pa nga rin nila. Siguro nga sobra lamang ang pag-iisip ko on that certain Xavier Marlito Habana. Foutth Year Highschool ako nang maging bida siya sa aking ginawang istorya.

"Tahan na Jea. Sigurado naman akong mahal na mahal ka niya. Medyo inaasar ka lang niya siguro talaga," wika ng isang misteryosong tao sa aking likuran.

Wow! Pagbalik ko sa aking desk ay lubha akong nagulat. Iniwan pala ni crush ang binili niyang regalo para sa akin.

Diary? Alam na kaya niya na ako ang gumawa sa istorya ni Marnelita? In additional. Ang sinasabi kong taong si Baho ay nanggaling lamang din sa imahinasyon ko. Dahil sa buhay ng tao. Kapag ang kontrabida ay nawala na sa puso't isip mo. Tunay na malaya ka nang lasapin ang ginagalawan mong mundo.

Ngunit paano nga kaya kung sa hindi sinasadyang pagkakataon ay totoo pala sina 'Xavier' at 'Marnelita'? Paano kung ang istorya nilang dalawa ay ibang-iba naman pala mula sa alaalang naitala na?

Ako nga kaya ang sumulat sa original version ni Marnelita? O secondary version na lamang niya pala ang aking nagawa?

It's very difficult to be teen nowadays. Masyado nang halo-halo ang mundong ginagalawan. Make up dito. Lipstick do'n. Naku! Kinakailangan na nga sigurong sa pagsiyasat sa bawat mahahalagang anggulo ay mas maging maingat na ako.

Anyway. Narito ako ngayon sa principal's office with Sir Linsangan. Pawisan ako kahit hindi naman maalinsangan. Kaya niya akong kausapin at titigan. Ang problema nga lamang ay hindi niya ako mahawakan.

Sa umiikot na mundo. Huwag mong hahayaang sumilakbo nang todo ang iyong puso. Kapag ang pagkapaso ay iyong natamo. Wala nang bawian ang bawat disisyong magagawa mo. kung wala man sa lupa ay malamang ang mga nagbubutihang kaluluwa ay nakapila na.

Tignan mo nga ako sa sasalamin. Magagawa mo kayang titigan ako nang matagalan? Hala! Sa hindi sinasadyang panahon ay may naulit na naman bang litnya o isang nakakikilabot na kawikaan? Masyadong nakapagpapabagabag na nga ito.

Tila ang lahat ng linya kong tinuturan. Sa mundo kong ginagalawan ay hindi ko na maari pang muling wikain, magpakailan pa man.

"Kung ako sa iyo Jea, huwag mo na kasing pinapansin si Elmo. Kunwari ka lang niyang itinuturing bilang kan'yang Senyorita. At isa pa. Siya lamang talaga ang lubusang nakakakilala kina Xavier at Marnelita. Hayaan mong siya ang manuyo, sapagkat siya naman ang nanliligaw sa 'yo, wika ng may pagkaselosong si Baho. Kahit sa totoo lamang ay wala naman talagang karapatan ito.

Maiba lamang tayo. Bakit sinasabi ng naunang talinhaga na nakatakdang maging supervisor kaming dalawa? Engineering ang kurso namin, hindi ba?

Interesting ang magiging topic namin mgayon. October na nga kasi at magaganap na ang una sa apat naming pangunahing thesis deffense. Pataas ng pataas ang pagkamalat na nakakasuspense.

Gano'n pa man ay lubhang ngayong araw na ang pinakamataas na energy ng mga tao sa ating eksena. Palibhasa'y kaming lahat ay dalawang isa. Kung kaya't ang aming thesis group ay hinati sa lima. At may isang natatanging pangkat na sosobra ng isa.

Hoy, hoy, Buloy. Nasaan man tayo ngayon. Siguradong nagsisikantahan tayo, ayon sa naaayon.

Hoy, hoy. buloy. Bakit ba bigla mo akong iniwan. Nang mga kamay ko ay huli mong tinangan, akala ko ba habambuhay mo akong sasamahan? Hoy, hoy, Buloy. Heto na nga ba ang sinasabi ko. "Hanggang sa kabilang buhay, ika'y sasamahan." Kung kaya nga't narito ako, Buloy. Hinahanap kung saang lugar sa kalangitan ka nakaupo sa tapat ng punong-kahoy.

Lahat ng mga nabasa nila. Akala nila ay mangyayari na kanina. Bago ka magugutan ng hininga. Naaalala mo pa bang naging tayo muna?