TPSL PRESENTS: CRUSH [COMPLETED!] (ELNELLA FANFIC)

Kabanata 9 - Maxene as (Alyas) 'Marnelita'(?)

—-
Medyo nakikita ko na yata kung sa paanong paraan magtatapos ang lahat ng ito. Oh my goodness! Handa na ba kayong pansamantalang magpaalam sa unang sultada ng aking journey? Kung hindi pa rin ay tara na! Wala nang oras. Malapit na akong magpaalam para sa natatanging boses ni Senyorita Marnelita. I will miss you all! Malapit na akong gumising, mula sa napakahabang pagkakahimbing. Ilang beses ko bang ipaparamdam sa kanila na maaaring gawin nilang literal ang bawat palaisipang nakasulat sa talasulatang ito?

Sanay na sanay na talaga ako sa paggising ng napakaaga. Kung minsan ay nagga-garden ako sa munting bakuran o nagmumuni-muni sa ganitong oras. Anong lamig talaga ng simoy ng hangin sa pagkakataong ito! Ganito ang lamig na hindi nakakatamad. Makakapag-jogging pa ako nang kaunti mamaya. Alam niyo bang alas kwatro pa laang ay gising na ako? Dito natulog ang driver na maghahatid sa akin to Pampanga. Napakaaga kong nasulatan ang aking diary. Makakadalawang entry pa yata ako ngayong araw. Pero makailang ulit man akong basahin ng makakapulot nitong diary ko sa hinaharap ay ako at ako nga lamang ang nag-iisang makakaintindi sa aking sarili.

Matapos ang matagal na pagtambay ko sa veranda ay muling inantok ako yata. A phone call made me wanna live wonderful again for this precious day. Oh yeah! Buhay na buhay na naman ang mga naggagandahang plano ko sa aming buhay. Kung maaari nga lamang ay tatakbo pa kami nang sabay sa isang marathon-type running and jogging facility. Kung sa panaginip man lamang ay masaya na akong maging isang bahagi rin.

"Natanggap ako, Xavier. Sa SM Rizal, Nueva Ecija nila ako inilagay. Hinahanap kita kahapon. Date tayo kapag nakapag-day off ako, gusto mo?" aniya. Abat? Excited siyang totoo. Nililigawan ko pa laang naman sana siya.

"Congratulations kung gano'n. Alam mo na bang nailipat ako sa branch dito sa Pampanga? Kaya ayun. Dito natutulog ngayon sa bahay 'yung company driver. Naghihilik pa hanggang ngayon!" Wow! A simple appreciation like that was able to nailed it all. Tanggal lahat ng nararamdaman kong pagod, puyar at hirap. 'Yon laang ay talaga nga namang sobra pa sapat. Ako'y tunay na kontentong-kontento na.

"Hindi ko alam. Ano ba 'yan? Alas kwatro pa lang pero gising na tayong pareho. Busy din kasi sa maghapong activity sa taas ng office. Buti pa sa baba e may naganap pang mini-livelihood seminar." Wow! Nagiging mas pala salaysay na si Bb. Marnelita ngayon. Lalo na siguro kapag mas marami na siyang seminar na nadaluhan.

"Sa SM Pantabangan ka magpupunta ngayon 'di ba?" my surprising question to my princess. I decided myself na siguro ay kailangan ko siyang alayan ng isang simpleng sorpresa. Pambawi man laang sa sobra-sobrang pressure na pangkasalukuyan naming nararamdaman.

"Yes Xavier! Bakit? Is there anything that I can possibly do for you?" she responded quickly. Susurpresahin ko siya. Hindi ko sasabihin na ihahatid ko siya bago kami tumuloy sa opisina. "Can I do something for you, my prince?" WOW! Siya pa itong may ganang mag-offer. Kilalang-kilala pa rin talaga niya ako...Slight lang. Siya pa rin talaga ang kilala ko dating Marnelita. Gano'n pa rin siya kabilis kung kumilos. Talagang pulidong-pulido. At 'yon ang isa sa mga bagay na sa kan'ya'y nagustuhan ko.

"Kung gusto mo bago tayo pumasok ay sabay na tayong mag-agahan. May masarap na carenderia akong suki sa lugar na ito. Ito ay kung gusto mo laang din naman." pagtatapos ko. Asa pa akong mapapayag ko si Marnelita. She is a type of more independent lady. Sanay siya sa mga mabibigat na gawain. Minamani laang niya bot ang pagmamaneho. Sana ay siya na laang ang maging driver ko. Isusulat ko na lamang sa susunod ko pang diary entry ang kagustuhan kong ito.

'Marnelita, Senyorita. Bago matapos ang boses ko sa ating istorya. Mabuti nang umamin ka na. Totoo nga ba ang sinasabi nilang matagal na? Totoo bang lubos mo rin akong hinahangaan, hija?' Those are the words na naiisip ko habang kasalukuyan ko siyang nakakaaamuha sa isang pambihirang pagkakataong ito.

A simple breakfast that I will cherish forever! We will held that together. May isa pa kasi akong mas malaking surprise para sa kaniya, rremember? Mas makilala niya ngayon si Señorito Xavier.

Hay buhayyyy!!! This is my simpliest way to end my voice on our own destiny...on our own chapter. Very good, Xavier! Nice one, self.
—-

May totoo nga kayang Xavier at Marnelita? Malalaman natin ang kasagutan ngayong araw. Kung wala naman ay ayos lamang. Pero kung gano'n naman pala ay naniniwala akong isang aspiring writer ang nagsimulang bumuhay sa diary nilang dalawa. At ito ang nakatakda naming hanapin kapag naging mas imposible na ang pagpapatibay sa natatanging kabanata nilang dalawa.

So bumalik nga ulit akong mag-isa sa restaurant to confromt this impostors. Mas lalo kong naiisip tuloy na ginugulo lang nila lalo ang inosenteng isipan ni Jea. Bakit kasi hindi pa nila aminin na ang lahat ng ito ay bahagi lamang ng napakasarap na panaginip niya?

"So. Here you go, Elmo. My name is Maxene. Max for short! At akala niyo bang dalawa ay may totoong Xavier at Marnelita? Wala talaga!" Pagkasabi nito ay tila ang dalaga naman ang medyo nananamlay sa aming usapan. Sinadya kong alas nwebeng magkita. Upang makaalis din ako kaagad sa lugar na 'yon. Mukha kasing sandali lang kaming mag-uusap.

"Kung gano'n pala, Binibining Maxine. Bakit mo naman kaagad na tinanggap ang diary na napulot ni Marnelita? Sa 'yo ba ang mga 'yon? Sino nga ba kasi talaga sila? Sabihin mo na kasi. Medyo nakakapagpagulo ka na sa sitwasyon, Bb. Maxene. Mawalang galang na, Senyoritang bongga-bongga," pasarkastiko kong wika sa kan'ya. Hindi dapat matunugan ng prinsesa kong si Janella ang lakad kong ito. Sa Rizal ko lang pala makikita ang hinahanap naming kasagutan.

"Malalaman mo—" naputol niyang wika. Sinadya kong singitan siya. Nais ko kasing magiging reaksyon niya at kilos ng kan'yang mukha.

"Kailangan ko na talagang magmadali. Kanina pa may pulang van na tila umaaligid sa akin. Baka akalain pa nilang type kita," namimwisit kong paningit na wika sa kan'ya."

"Bahala ka. Hinding-hindi mo malalaman kahit kailan ang kahulugan ng panulat kong ito," tugon niyang may halong seryosong paninindak sa akin.

"Sorry Miss! I or rather we don't care after all. Ikaw lamang ang makapanggugulo sa sarili mong kuwento. Siguro pinapangarap mong magkatotoo ang bawat panulat na kinatha mo hano?" pahabol kong pang-uusisa bago ako sumakay sa wakas sa aking pinakamamahal na van.

Sa wakas! Makakagawa na ulit kami ng assignment ni Jea. Ngayong hapon ay walang iikutan ang aking nalalabing oras, kun'di siya.

Teka muna! Gagawa rin ng asignatura ang aming mga kaklase, hindi ba? Bakit ko na naman kaya nasalubong si 'Alyas Marnelita'? Kaklase nga kaya namin siya?

Hindi nadadagdagan ng sagot ang bawat talinhaga. Kun'di lubos lamang na naipatutupad ang bawat magagandang panukala. At bawat pangyayari ay mas nakapagbibigay ng linaw sa bawat nararamdamang paghanga.

Panaginip nga lamang kaya? Kung ako naman kay Janella. Siya nga marahil ay nararapat na lubusang magtaka na. Ang diwang kahapon lamang ay mahimbing na natutulog. Pagdating ng 'ngayon' sa salitang 'kinabukasan'. Heto nga at siya naman pala ay buhay at gising na gising. Mata niya'y nakahuhumaling!