7.BÖLÜM

                   @nisa333 ' e ithafen...

        İnsanlar kuruyor aslında kendi kendine tuzağı. Acılarını, korkularını hep kendi bina ediyor. Blok blok üst üste koyuyor  başına bela olacak  her şeyi ve başına gelenlerden başkalarını sorumlu tutuyor.

       Kimse yaptıklarını itiraf edecek kadar cesur değil. Ya da belkide sadece ben öyleyim. Hiçbir zaman  kimseye hesap vermedim. Vermeyi hep reddettim.

          ¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤

         Yutkundum. Şimdi işte tüm korkularım tam arkamdaydı. Ve artık bitecekti. Bende bitecektim. Z,  artık ölecekti. Birçok insan derin bir nefes alacak ve bir belanın daha dünyadan eksildiği için huzur duyacaklardı.

   
          - Rakun...

Birden gözlerimi açtım. Ulaş bize doğru yaklaşıyordu. Ne yapıyordu bu manyak ? Ölmek falan mı istiyordu...

       Rakun'un kin dolu nefesi ensemdeydi ve sürekli olarak alev soluyordu. Şu an Ulaş'a baktığını hissettim. Ama ondan önce belimde gezdirdiği soğuk bıçağı...

        - Ona dokunma!

    
      Söyledim, bir daha söylüyorum : Ulaş kafayı üşüttü!

       - Ulaş, kes sesini.

Diye fısıldadım. Ama umursamadan yaklaşmaya ve konuşmaya devam etti.

           - Sana onu bırak dedim.

      Bu kez Rakun daha bir öfkelenmişti. Harika,  kahraman Ulaş sayesinde  şimdi birimizi bile sağlam bırakmayacaktı.

     Ulaş tekrar yaklaştı Rakun ise nişan almadan direkt Ulaş'ın dizine silah sıktı. Aferin koca oğlan, aldın mı ağzının payını.

       O acıyla bağırıp yere düşerken Bedel koşarak yanına geldi ve kolundan tutup geriye doğru sürükledi ve onu bizden uzaklaştırdı.

      Rakun konuşmuyordu. Ama iliğimi donduran bir sesle soluyordu.

     Bu kez tetiği çekti ve şakağıma dayadı. Melodi yüzünü ellerinin arasına alıp kapattı. Bedel başını Ulaş'ın omzuna gömdü ama Ulaş gözünü kırpmadan bize bakıyordu.
Bir süre sonra o da gözlerini kapattı. Bense gülüyordum.

     - Bitti...

Diye fısıldadım. Rakun bunu duyunca kulağıma iyice yaklaştı ve sadece benim duyabileceğim bir seste fısıldadı.

           - Hayır , daha yeni başlıyor.

    Ve birden sırtıma dev bir çizik attı. Ben çığlık atıp yere diz çökerken Melodi hıçkırıyordu.

    Bekledim ama ikinci darbe gelmedi arkama korkarak döndüm ama orda kimse yoktu. Ayağa güç bela kalkıp diğer odalara baktım ama yoktu işte. En son gözlerim dış kapının yanında kararmaya başladı. Ve en son ayağımın yerden kesildiğini hatırlıyorum.

                      ////////////////////////
                

     " Doktor Firdevs AKAR ameliyathanede bekleniyorsunuz. Doktor Firdevs AKAR... "

      Göz kapaklarım tutkallanmış gibiydi. Biraz aralasamda tepemdeki ışık gözlerimi asit gibi yaktı. Biraz daha denedim ve sonunda gözlerimi açtım. Kulağıma baskı yapan anons haricinde burnumu delen oksijenli suyun  , tentirdiyotun keskin kokusu da başıma ağrı vermişti.