Takıntılık Meselesi

★⁴

Jisung pov;
Önümüzden geçtiler dediğim gibi ben sadece ağlıyordum ve konuşamıyorum etrafımdakileri duyuyordum ama ben ağzımı açamıyorum bir nevi panik atak geciriyordum. İlk okulda anksiyetem vardi zaten büyük ihtimalle tepki veriyordu vücudumda. Bir zaman sonra etraftaki sesler bulaniklasiyor ve gözüm kararıyordu tek gördüğüm şey beomgyu'nun beni tutuyor olmasıydı.

Kendimi hastane odasında ve kolumda serumle buldum şuan gece olmalıydı ve odadaki herkez uyuyordu kimseyi uyandırmak istemedim. O yüzden sadece yatıp düşünmeye başladım dünya için fazla bir kişilik miydim? Yada dedikleri kadar kilolumuydum? (yazardan: ağzını topla jisung) Belkide babamda bu yüzden öldürdü annemi ben annem olmadığı sürece kendimi koruyamazdim yada bir başkası olmadan bir hiçtim ben. Babam kim bilir nerelerde sürünüyordu kesin başka karıları altına almıştır diyordum içimden umrumda değildi ben sadece okuyacaktim ve ilerdeki hayatıma bakacağım böylece bir yere yada yatılı okula geçebilirdim eğer bu olursa kurtulurdum çünkü.(yazardan:o işler öyle olmuyor jisungcum) Çok geçmeden uyku bastırdı belkide serumun etkisindendir diyip kendimi uykunun kollarına teslim ettim.

Sabah olmuştu ve annemin ölümünden 1 gün geçmişti. Baktığımda herkez uyanmış ve merakla bana bakıyorlardi sanki konuşmamı bekler gibi ah tabi ya dün hiç konuşmamistim daha doğrusu konusamamistim.

Jisung: ben iyiyim'dedim onlara

Beomgyu: jisung bizi ne kadar korkuttun biliyormusun?

Felix: jisung çok şükür iyisin

Jisung: beom peki annem?.. Anneme ne olacak

Herkes bana böm böm bakıyordu bense bir cevap bekliyordum. Kimsede tık yok? Neden bu kadar sessizlerdi annem ölmüş olabilir ama ben onun için yaşayacağım. Gerçi o götürülen kadın anneme hiç benzemiyordu annem kumraldi ama o kahverengi sacliydi. Çok sorgulamadim zaten beynim almıyordu şuan hiç bir şey. Hala cevap bekliyordum kimseden cevap gelmeyince lafa girdim

Jisung: size diyorum sizeee anneme ne olacak

Changbin: Aslında jisung şey..

Jisung: çocuklar bir sorun mu var?

Yeonjun: ben soyluom aga bu iş wattpad kitabına döndü resmen.

Jisung: Anlat yeonjun ne oluyor

Yeonjun: Ya bak dün akşam erkenden gömdüler anneni bizede bu sabah haberi geldi yani biz sabah cenaze yapacağımızı söyledik ama gidip gömmüşler? Anlayamadık kim onlar

Jisung: NE? NE DEMEK ANNEMI GOMMUSLER YA KIM OLUYOR ONLAR

Seungmin: jisung sakin olurmusun?

Jisung: SEUNGMİN ÇILDIRTMAYIN BENI KIMMIS ONLAR? NEYIN NESILER YA ANNEMI GOMUYORLAR

Changbin: bilmiyoruz jisung

Jeongin: bizde anlamadık ya yeonjunda dedi anlamadik diye bağırma hastanede

Jisung: SİKERIM SIZIN HASTANENIZI BEN ANNEM DIYORUM SIZ HALA BANA SAKIN OL DIYORSUNUZ

Seungmin: ama bağırarak bir şeye varamaz-

Dokto: Noluyor burda? Kim o bağıran

Jisung: LAN SIZ KIMSINIZDE ANNEMI BENDEN HABERSIZ GOMUYORSUNUZ OLM. HASTANE FALAN DINLEMEM YIKARIM BURAYI BASINIZA

Dememle kolumda bir acı hissettim yavaş yavaş gözlerim kapaniyordu anladim ki sakinleştirici uygulamisti bana geriye sadece bana aci içinde bakan kuzenim ve arkadaşlarım kalmıştı. Uzun süre sonra uyanmıştım. Hiç kimse yoktu odada o an kendimi öldürmek istedim ama yaparsam babam kazanmış olacakti o yüzden vazgeçtim.Daha ne olabilirdiki hayatımda kötü olan önce hayatım şimdide annemi kaybettim ben. Hayat beni fazla görüyordu bunları başka yaşayan insanlar varımdır diyordum kendimce eminim ki vardır. Peki ya onlar onlar nasıl dayanıyordu bunlara. Çok geçmeden changbin yanıma geldi ve koltuğa oturdu üzgün görünüyordu