ADEN MASAL

İyi okumalar<3

Okuduğum kitabı kapatıp yanıma bıraktım. Elimde soğumaya yüz tutmuş kahvemi de sehpanın üstüne koyup ayağa kalktım ve balkona doğru adımladim. Saat nerdeyse 4e geliyordu fakat ben her zaman gördüğüm saçma sapan kabuslardan dolayı uyanmış tekrar da uyuyamıyordum.

Balkona çıktım her zaman günümün çoğunu burada geçirdiğim için oraya bir koltuk koymuştum direk koltuğa oturup başımı geriye yasladım. Her yer karanlığa bürünmüştu ve sokakta hiç bir ses yoktu. Sessizdi her yer seviyordum sessizliği huzur veriyordu yalnızlık hoşuma gidiyordu ya da bilmiyorum şu zamana kadar yalnız olduğum için öyle biliyor olabilirdim.

Başım koltuğa yaslıyken başımı sağıma çevirip sokağı izlemeye başladım. Öylece etrafa bakarken sokağın başındaki kediyi gördüm. Yaraliydi sanki toppalliyordu ama yürümekten de vazgeçmiyordu pes etmeden durmadan yürümeye devam ediyordu. Bir an kendimi o yarali kediye benzettim, yaraliydim ama yürümekten de vazgeçmiyordum . Vazgeçsem sanki yoldan geçen bir araba beni ezecek gibi geliyordu öyle olurdu bence ezilirdin kimse de kaldırmazdi.

Ben Aden,Aden masal Kara. Ne adım ne de soyadım benimdi, verilmiş isim ve soyisimdi beni ayakta tutan beni tanıtan. 20 yaşındayım ama deseler ki kaç olmak istersin beklemez 5 derdim. Yalan bile olsa bazı şeyleri bilememek o kadar güzel olurdu ki. Tek derdimin oyunda yapılan mızıkçılık olmasını öyle çok isterdim ki.

Ailem diyebilecek kimseye sahip değilim, ne annem var ne babam ne kadar trajik değil mi doğuyorsun ama ne seni doğuran anne var etrafta ne de kocası. Yetimhaneliyim ben öyle ki artık adımız kimsesizdir, ve adınızı benimsersiniz başta zorunuza gider hayır ben kimsesiz değilim dersiniz sonra alışırsıniz bir şey demezsiniz haklılardir çünkü.

Ailem yerine koyduğum tek kişi vardır bu hayatta. Kerem, dostum, kardeşim arkadaşim her şeyim. Aynı yaştayiz hatta Kerem benden sadece bir yaş büyük olabilir fakat bazen abim gibi davranabiliyor tabi bazen hatta bazen değil her zaman küçük bir kardeş oluyor. Deli doludur benim aksime eğlenmesini bilir, hiç bir şey kafasına takmaz hayat kafaya takılacak kadar değerli değil der hep.

Haklı da

Ben İzmir'de 2+1 evimde yaşıyorum Kerem de benim ile birlikte İzmirde kendi evinde yaşıyor. Ben hukuk okuyorum Kerem ise tıp,her ne kadar umursamaz dursa da Zeki biri olduğu gerçeği kaçınılmazdır.

Şimdiye kadar ailem hakkında hiç bir gerçeğe ulaşamadım denedim mi hayır denemedim ama yine de bir umut bekliyordum. Bana anlatıldığına göre ben doğar doğmaz yetimhanenin önüne bırakılmışim güldüm alayla ne güzel değil  mi kaderim önceden yazılmış.

Neşem, çocukluğum hayatım geçmişim geleceğim hepsini bir gece yarısı toprağa gömdüğüm an her şey bitmişti benim için. Bir gece yarısı bir kız ruhunu verdi, çocukluğunu yitirdi temizliğini bitirdi çok zor ya kimseyi de suçlayamadi. Acımasız hayata inat adaletsiz adalete inat avukat olmak istedim belki dedim, belki bir şeyleri değiştiririm belki intikam alırım.

Gözlerim gece karanlığına gördüğüm kabuslara inat kapanmaya başladı. Yalvardım karanlığa çekilmeden acımasin artık canım, güçlü görünmek zorunda kalmayayim bu gece de yalvardım Allah'a...

Yanlış yapmamaya çalışıyorum
İnşallah iyi gider:)