ADEN MASAL

"Kabul ediyorum"

İyi okumalar<3

Açılan kapı ile Ateşin görmemiz bir oldu, ama bir sorun vardı ki Ateşin gözü kapalıydı. Yaman abim ve babam ile göz göze geldik ve gülmemek için kendimizi sıktık.

"Ateş kim geldi lan " arkadan Kaan  abinin sesinin gelmesi ile Ateş tek gözünü açıp kapıya baktı ve ardından tekrar kapattı ama birden tekrar açtı. Karşısında beni görmeyi beklemediği açıktı.

"Lan Ateş kime diyorum oğlum sağır mısın?" Kaan abinin tekrar konuşması ile Ateş kendine geldi.

"Aden ,sen , nasıl ya? Ne işin var burda?"
Şaşkın çıkan sesi ile tebessüm ettim. Kapının tam önünde şaşkın bir şekilde bize bakıyordu.

"Oğlum böyle kapının önünde mi bekleteceksin bizi? Çekil de geçelim artık" ateşin de kapının önünde olduğunu yeni farketmiş olmalı ki hemen kapının önünden çekildi. Yaman abinin yönlendirmesi ile salon olduğunu düşündüğüm yere geldik. Baran abi tekli koltukta oturmuş telefona bakıyordu, barış abi ve Kaan abi ise L koltuğa uzanmış hem mısır yiyip hem de televizyona bakıyordu, annem ise etrafta gözükmüyordu. Ateş' de şaşkınlığını üzerinden atmış olmalı ki bir adım önüme geçti. Yaman abi hafifçe boğazını temizledi işte tam o anda tüm gözler bizi buldu.

&"Aden?" Kaan , barış ve Baran abinin aynı anda konuşması ile irkildim. Lan bunlar aynı anda nasıl konuştular. Yavaşça elimi onlara doğru salladım.

"Merhaba" Kaan abim birden ayağa kalkıp yanıma doğru geldi ben ile Yaman abim de gözlerimiz ile onu takip ettik. Tam olarak yanıma gelip hafifçe koluma dokundu.

"Ay valla gerçek Rüya değil" Kaan abinin bu haline hafifçe güldüm. Ama birden kendimi abimin kollarında bulmam hiç beklemediğim bir şeydi. Galiba ne yaptığını anlayan abim geri çekildi. Ensesini kaşıyıp  gözlerini kaçırdı.

"Şeyy özür dilerim ben birden oldu. Heyecandan şey yaptım yoksa öyle izinsiz sarılmam beni bil-"

"Önemli değil" Kaan abinin konuşmasını benim söylediğim söz bozdu. Heyecanlandığı belliydi, önemli olmadığını söylediğim an gözle görülür şekilde rahatladı. Babam önümüzden geçip koltuğa oturdu , Yaman abi ise boş olan çift koltuklarından bir tanesine yönlendirdi ve kendisi de tam karşıma oturdu Ateş ise direk gelip yanıma oturdu ona hafif tebessüm edip tekrar önüme döndüm. Gerildim lan şimdi ne diyecektim ay sanırım ölüyorum. Tam ağzımı açıp bir şey diyeceğim sırada merdivenlerden annemin gözü beni buldu. O da Ateş gibi şaşkın bir şekilde bana bakmaya başladı. Babam daha fazla beklemek istemediği için sanırım bu bakışmaya son vermek amacıyla konuştu.

"Seher, hayatım yanıma gelir misin? Aden bize kararını söyleyecek" babamın böyle demesi üzerine hepsi gerildi. Şimdi bu böyle pat diye denir mi yani bana . Hayır sizi istemiyorum desem burdan 3 ambulans ile gideriz gibi duruyor bu ortam. Annem'de gidip babamın yanında oturması ile derin bir nefes alıp boğazımı temizledim.

"Ben çok düşündüm, ne yapacağımı ne yapmam gerektiğini ama nasıl diyeyim işin içinden çıkamadım bir türlü. Bu zamana kadar buralara nasıl geldiğimi gerçekten bilmiyorum. Yaşadığım şeyler normal şeyler değil ve bu beni insanlardan uzaklaşmaya itti.

Ama şimdi nasıl desem bir çokda pişmanlığım ve keşkem var. Tekrar keşke demek istemiyorum. Yani sizi kabul ediyorum." Son lafımı da söyleyip rahatlatıp arkama yaslandım. Başımı kaldırıp onlarla baktığım sıra hepsinin gözlerinin dolu dolu olduğunu ama gözlerine inat güldüklerini gördüm.

"Canım ikizim,bir tanem çok mutlu ettin bizi. Biliyordum bizi kabul edeceğini biliyordum. Hissediyordum." Ateş hep sarılıp hem konuşuyordu. Bende hemen kollarımı ona sardım. Aslında düşününce çok acayip değil mi ? Benim ikizim var. Çok güzel bir his bu.