ADEN MASAL

"Yardım eder misin"

İyi okumalar<3

Etrafta göz gezdirdim kapının üzerinde Kenan Yıldırım yazan yerde durdum ve kapıya baktım yumruğumu istemizce sıkıp gözlerimi kapattım yapabilirim hadi bakalım....

Yemin ederim ki kapının önünde yarım saattir  bekliyorum, içeriye girmek için cesaretimi kaybettim. Gelen geçen de ters ters bana bakmaya başladı ne abi hiç duran insan görmediniz mi? Allah Allah ya, tamam derin derin nefes alalım kötü bir şey olmayacak iyiyim iyiyim, Allah'ım sen yardım et , kapıyı çaldım gel sesiyle içeriye girdim.

"Gül önemli değilse çık işim var başka işlerle uğraşamam" Kenan bey kafasını dosyalardan kaldırmayıp konuştu, sanırım geleni asistanı sanmıştı.

"Kusura bakmayın ama sanırım önemli" konuşmam ile hızla başını kaldırdı,beni görmeyi beklemediği çok açıktı çünkü gözleri şaşkınlıkla açıldı.

"Aden kötü bir şey mi oldu? " hızla koltuğundan kalkıp yanıma geldi, benim için endişelenmişti içimdeki küçük kız kendini göstermeye başlıyordu.

"Yok ,yok iyiyim ben sadece sizinle konuşmam gerekiyor" rahatlamıştı ama şimdi gözlerinde merak vardı.

"Tabi kızım gel oturalım öyle konuşalım, bir şey istiyor musun?" Başımı sallayıp reddettim . Şimdi konuşmaz isem bir daha konuşamazdım .

"Bakın sözümü kesmeden dinleyin olur mu? Çünkü bu cesareti bir daha kendimde bulamayabilirim." Başını sallayıp onayladı.

"Bana aslında küçüklüğümden beri ailen seni istemedi, kızları kimse sevmez gibi şeyler söylerek büyüttüler. Küçüktüm ya o zamanlar her zaman sizin geleceğiniz günü bekledim,beni oradan kurtaracağınız günü,ama olmadı işte kimse gelmedi kimse kurtaramadı o yerden. Büyüdükçe aile istememeye başladım ama yine de o zaman gelseniz koşarak size gelirdim buna da çok eminim. Neyse hala içimde bir kız çocuğu vardı ama , yıllar geçti size olan nefretim başladı,neyim eksik ya dedim neden ailem yok dedim nefret ettim sizden gelseniz de umrumda olmazdı. Çok şey yaşadım ben orada, başıma gelebilecek her şey geldi.

Bilmiyorum psikolojimi kaybedecek duruma geldim, bana göre hepsi sizin suçunuzdu ki öyleydi. Yok dedim senin ailen yok seni kimse sevmez sen Kendi ayaklarının üzerinde duracaksın, Kerem olmasaydı duramazdım orası ayrı tabi.

Şimdi siz karşıma geçtiniz aileniz dediniz,seni isteyerek bırakmadık dediniz. Hayır dedim, yalan dedim beni yine bırakacaklar sen Kendi kendine yetersin ama olmadı. Kalbimin içinde bir çocuk var ve o çocuk sevgi istiyor ve artık onu susturamıyorum."

Ağlıyordum, ağlıyordu Kerem Yıldırım karşımda ağlıyordu! Benim için ağlıyordu ,bana baktı.

"Ö- özür dilerim hepsi benim hatam bunları yaşamanın tek sebebi benim. Arasaydım seni inanmasaydım öldüğüne bunlar belki olmazdı. Affet beni Aden ne olur affet. "Kendini suçluyordu, onun suçu muydu ? Değil miydi? Bilmiyorum ama inkâr etmeyecektim çünkü bu yaşadıklarım kolay şeyler değildi kaldı ki daha hiç bir şey anlatmamıştim.

"Ben ,benim demek istediğim şey, kalbimdeki çocuğu susturmama yardım eder misin? B-baba " baba dememle başını kaldırıp bana baktı.

Gözlerini bile kırpmayıp bana bakıyordu, gözlerinden yaşlar geliyordu ve bu benim canımı çok yakıyordu kalbimde bir ağrı oluşuyordu. Kaç dakika öyle kaldık bilmiyorum ama Kenan bey hala kendine gelmemişti endişelenmiştim elimi yüzüne salladım.

"Baba , iyimisin?" İrkilerek bana döndü.

"S-sen bana ba-baba mı dedin?" Diye zorla sordu inanmıyordu sanırım, tebessüm edip başımı salladım. Bu harketimle hızlıca bana sarıldı ben de karşılık verip sarıldım.