ADEN MASAL

"Abla"

Medya=Aydilge & Birol Namoğlu
Parmak izlerin

İçinden çıkamadığıniz bir durum oldu mu hiç? Mesela kalbiniz bir şey derken aklınız farklı bir şey söyledi mi ? Aklım saçmalama şu ana kadar çektiğin şeylerde yanında değillerdi şimdi de olmasın diyordu, kalbim ise şimdiye kadar hiç görmediğim aile sevgisini yaşamak istiyordu.

Çok değişik değil mi bu hayatta tek istediğin şeyin sevgi olması, annenin başını okşaması, babanın oturup Masal okuması ya da hiç biri değil sadece kızım demeleri bir insanın sadece bunları istemesi çok adaletsiz değil mi? Ben neden bunları isteyecek kadar yalnız kalmıştım ve şimdi niye bir türlü Evet diyemiyordum .

Yoldaydım ablamın yanına gidiyordum . Yıldırım ailesi ile konuştuktan sonra düşüneceğimi söyleyip kalkmıştım,3 gündür de düşünüyordum ve benden bir cevap beklediklerini biliyordum. Evde kafayı yemek üzereydim başta Kerem'in yanına gitmek istedim ama şu anda bana en iyi gelen şeyin ablamdı ,hep benim yanımda oldu yine yardım ederdi biliyorum asla geri çevirmezdi beni. Kısa bir süre sonra taksi durdu parayı ödeyip yan taraftaki çiçekleri alıp indim.

Yavaş adımlarla mezarlığa doğru yürüdüm, ablamı özlemiştim biliyorum o da beni özlemiştir, mezarının başına geldim aldığım çiçekleri güzelce dizdim su yerinden su alıp döktüm en son dua edip yere oturdum. Elimle mezarın üzerine okşamaya başladım konuşacaktim ama tüm kelimeler boğazıma dizilmişti, yutkunup dolan gözlerimi havaya kaldırdım ama işe yaramayacaktı biliyordum,titrek bir nefes aldım.

"Ablamm nasılsın, özür dilerim uzun zamandır gelmiyordum ama biliyorsun gitmeden önce söylemiştim başka bir şehire gitmek zorunda kaldım. Seni çok, çok özledim be abla ne olurdu gitmeseydin yanımda kalsaydın , söz veriyorum seni bir daha sinirlendirmezdim ne desen yapardım hem kimsem yok ki benim kimseye senin kadar güvenmiyorum ki

Abla biliyor musun benim ailem varmış, yani beni isteyerek bırakmamışlar beni ölü olarak biliyorlarmış, biliyorsun ben hep ailemi bekledim annem ve babamın gelip beni almasını bekledim gelmedikleri için de  aileden nefret ediyorum demiştim sana ama biliyorsun sen beni, ben ne olursa olsun affederdim ki onları küçükken ama şimdi bu kadar şey yaşadıktan sonra ne yapacağımı bilmiyorum affetmeli miyim sence?  Bana bir şey söyle hep ben ne dersem yardımcı olurdun şimdi de ol ne olur? Niye cevap vermiyorsun hani her zaman burda olacaktın söz vermiştin bana unuttun mu? Masal sözünü tutmayacak mısın?

(Aden 10 yaşındayken)

"Abla bak şuradakileri görüyor musun?" Elimle camdan aşağıda olan kadın ve adamı işaret ettim , Zeynep ablam da gösterdiğim yere bakmaya başladı  "baktım ne var ki orada" heyecanla ablamın yanına gittim " belki annem ve babamdir belki beni almaya gelmişlerdir ya da olmadı beni evlatlık almak için gelmişlerdir olabilir mi?" Umutla bakmaya başladım , gözleri dolu dolu olmuştu üzülmüştü yine üzmüştüm ablamı" özür dilerim abla üzdüm mü seni yine " dedim dudaklarımı büküp ablam da hızlıca gözlerini silip gülümsedi ve beni yanına oturttu yüzüne baktım çok güzeldi benim ablam, kahverengi gözleri vardı gülünce yanağında çukur oluyordu ben onu çok seviyordum hep elimi oraya koyuyordum uzun kahverengi saçları vardı ve benim taramama da izin veriyordu.

"Masalım, güzelim üzülmedim hem sen beni hiç üzer misin? Sadece boşluğuma geldi"

"Gerçekten mi? Üzmedim mi seni şimdi"

"Hayır Masalım üzmedin" derin bir nefes aldı "birtanem sen çok akıllı bir kızsın onun için seninle açık konuşacağım,bak şimdi nasıl desem sen her gelen insana annem ve babam diye bakıyorsun, umutlanıyorsun sonra senin için olmadığını gördüğün zaman da çok üzülüyorsun bunu yapma kendine lütfen"