Belki bana soracaksınız "Böyle bir ailenin içinde yaşamak zor değil mi?" Diye. Arkadaşlar inananın İki asker, iki polis, bir bilgisayar mühendisi ve bir avukat -sanırsın market listesi- arasında yaşamak ne kadar zorsa. İşte o kadar zordu... dememi b...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Gözlerime yaşlar kaçtığı bir bölüm. Karakterlerimi o şekilde görmek biraz duygulanmama neden olmuş olabilir. Sonuç olarak onlarla tanıştığımda daha çok küçüklerdi...🥲
Neyse. Sizi daha fazla meraklandırmayayım şekerparelerim
Çok çok seviliyorsunuz❤️
31.BÖLÜM
"EVLİ, MUTLU, ÇOCUKLU"
Gözlerimi açtığımda sağ tarafımda elime sıkı sıkıya sarılmış Kartalla karşılaştım. Gözlerimi açtığımı fark ettiği anda ayağa fırladı. "Güzelim?!" dedi telaşla ve arkada dikilen abime döndü. "Doktora haber ver Cihangir."
"Tamamdır." Abim saniyede odadan çıkarken etrafta duran insanları daha yeni yeni fark ediyordum. Hamile Ezgi kapının solundaki koltuğa sere serpe oturmuş Melek'se ona masaj yapıyordu.
"İyi misin...?" diye sorduğumda ağzını beş karış açıp Melek'e döndü. "Bu bana hasta yatağından doğru iyi misin mi diyor yoksa ben mi yanlış duyuyorum?... Kızım asıl sen iyi misin?"
Ayınmanın yan etkisi olarak olanları hatırlamıştım. O anda bakışlarım Kartal'a döndü. Bakışlarında bir şeyler arıyordum. Kötü bir şey olsaydı söylerdi bana dedim içimden ya da bakışlarından anlardım...anlardım dimi?
"İyiyim." Dedim her an ağlayacak gibi. Neden içimi korku almıştı?
Kartal bu halimi anlamış olacaktı ki kızlara döndü. "Melek." Dedi. "İki dakika bize müsaade edebilir misiniz?"
"Tabii enişte." Dediği gibi Ezgi'yi kolundan tuttuğu gibi odadan dışarı çıktı. Çıktıkları gibi de tekrardan Kartal'ın odağına girdim.
"Gerçekten iyi misin?" diye sorduğunda gözlerimin içini okumaya çalışıyordu. Aynı benim yapmaya çalıştığım gibi...
Bakışlarımı kaçırmadan "Kötü bir şey mi oldu?" diye sordum.
"Bilmiyorum." Dedi. İçime öküzlerin en büyüğü oturdu.
Ezgi'nin arabaya binerken söylediği şeye istinaden gözümden bir damla yaş süzülerek "Hamile miymişim?" dediğimde dudaklarını alnıma kapatması bir oldu.
"Şşşş." Dedi. "Ağlama tamam mı...?"
"Gitti mi?" Evet artık sinesine sığınmış bir şekilde hıçkıra hıçkıra ağlıyordum.
"Sakin ol bitanem." Dedi. "Daha hiçbir şey belli değil. Doktor hanım birazdan geldiğinde öğreneceğiz."
"Çok üzülürüm Kartal." Dedim. "Benden habersiz beni bıraktıysa çok üzülürüm..."
Gözlerimden akan damlaları birer birer sildiğinde "Kötü bir şey olduysa da üstesinden beraber geleceğiz tamam mı?" Gözlerime birer öpücük bıraktı. "Ben buradayım." Dedi. "Ben her zaman senin yörüngendeyim."
