Hyunlix~Orenda

13. I'm sorry Felix

Gözlerimi çok sıkı bir şekilde kapatmıştım.

Şuan tek isteğim her şeyin bir kabus olmasıydı. Felixin çığlıkları. Onları duydum. Mutlu ediceğime söz verdiğim çocuk şuan çığlıklarla ağlıyordu. İşte o an açtım gözlerimi. Her şey gerçek ve apaçık ortadaydı. Yerler kırmızı ve karşımda üç kişi.

Felix,annesi ve babam.

-yazar-

Felix elindeki silahı atıp koştu annesinin yanına. Saniyelerle kaçırdı onu. Belki de saliseler. Hyunjin ise yıkılmış olan 2 bedene bakıyordu.

Felix annesinin cansız bedenine sarılıyor ve haykırıyordu adeta. Çığlıklar atıyordu artık duyması mümkün olmayan bedene.

Diğer yandan hyunjin gördü babasının cansız bedenini. Ruhsuzca yaklaştı ona. İçinde küçücük bir üzüntü yoktu ama. Hyunun tek üzüldüğü şey babasının ona hiç iyi bir anı bırakmamasıydı.

Hyunjin hızlıca gitti sevdiği çocuğun yanına.
Küçük olan inanmak istemiyor sarsıyordu kollarındaki bedeni. Hyunjin sarıldı ona. Saçlarını okşadı her zamanki gibi. Küçük olan ona sarılan bedenin göğsüne vuruyor çığlıklar atıyordu.

"Kurtaramadım...ONU KURTARAMADIM! LANET OLSUN KURTARAMADIM ONU. O ÖLDÜ HYUNJİN ANNEM ÖLDÜ."

Büyük olanda bıraktı dolan gözyaşlarını onunla beraber.

"Özür dilerim Felix."

Sadece üç kelime kullanabildi o anda. Chan ve birkaç adam girdi içeri. Minho da şok içinde izliyordu ve yerdeki her şeyi mahveden o adamın nabzını ölçtü. İkiside tek bir yaşam belirtisi vermiyordu.

"Annem öldü hyunjin. Ben onu kurtaramadım..."

Kısılan sesiyle söyledi bunları.Hala kollarında annesinin bedeni. Büyük olan sıkıca sarmıştı onu. Yapabileceği tek şey buydu şuan. Chan hızlıca adamlara seslendi. İki cesetide aldılar.

"Hayır... HAYIR GÖTÜRMEYİN ONU."

Titreyen sesiyle bağırdı onlara. Ayağa kalkmak isteyince izin vermedi hyunjin.

"Bırak beni KAHRETSİN BIRAK BENİ GÖTÜRMEYİN ONU."

Felix çırpınıyor ona sıkıca sarılmış olan bedeni itmeye çalışıyordu. O kadar güçlü tutmuştu ki onu. Santim bile hareket etmiyordu.

Felixte yorulmuştu artık. Ruhsal ve bedensel olarak. Gücü yoktu. O gitmişti. Her şeyden herkesten çok sevdiği annesi. Hayatını güzelleştiren tek kişi de bırakmıştı onu.

"Ne yapacağım?"

Hyunjin'e sorduğu soruyla hyunjin kafasını kaldırdı ve kızarmış gözlerle buluşturdu.

"Yaşamak istemiyorum."

Kafasını salladı hyunjin. İki elini yüzüne yerleştirdi.

"Her şeyi unutturacağım sana."

Felix tekrar ağlamaya başladı. Hyunjinde sıkıca sarıldı ona.

"Özür dilerim bebeğim. Tutamadım sözümü."

Felix sadece ağlıyor cevap bile veremiyordu.
Saçlarını öptü ve o huzur bulduğu kokusunu içine çekti.

"Her şeyi düzelteceğim meleğim."

6 ay sonra

-hyunjin-

"Hadi kalk artık. Öğle oldu."

Biraz daha yatakta kıvrandı. Tek gözünü açıp bana baktı.

"Uyumak istiyorum."

"Ahh hadi ama bebeğim bak kahvaltıyı bile hazırladım."