PAINE VICTORINO

PV 1

"Kailan mo masasabing inlove ka na talaga?" tanong ko.

"Pag tanggap mo na lahat sa kanya. Her flaws and everything. You see all her ugliness perfectly beautiful. Kahit may mali siya hindi mo magagawang magalit. Nasasaktan ka kapag umiiyak siya. You'll do everything just to make her smile and happy. Yung kahit anong discrimination ng mga magulang mo sa kanya, you still love her. Pag nakikita or naiisip mo siya napapangiti ka. Masaya ka." sagot ni Paine as he spoke with his heart out.

"... pag tanga ka na, dun mo masasaboing inlove ka talaga." he further added.

Ang simple naman ng mga sinabi niya pero bakit tila hirap ko yung intindihin?

I know too well that he loves her so much that he can risk his life for her safety.

The way he talked to me that one cold summer night is far different from our casual talks every night.

Naguguluhan ako. It's his life who's in danger if I accepted the deal.

"Honesty," tawag sakin ng isang lalaki.

"Paine, ikaw pala. Bakit nandito ka?" tanong ko.

"Problema?" matipid na tanong ni Paine. He's not like this. Ang weird niya.

"Wala naman." sagot ko.

"Tss. Ano nga?" tanong niya ulit. May sapi 'tong kumag na 'to. -_____-

"Sungit mo! Hmp!" inis kong sabi. Tinalikuran ko siya at nagsimulang humakbang. Ngunit bago pa ko makahakbang, hinila na niya ang braso ko at iniharap ako sa kanya.

"Ano?" tanong niya pa din. Hay nako. Napaka-persistent talaga ng taong 'to. Nakakainis din talaga minsan yung mga makukulit na tao.

Ang tahimik niya ngayon pero nandun pa din yung nature ng pagiging makulit niya. Now I'm starting to wonder bakit ganito siya ngayon. Bakit nga ba?

"Would you keep staring at me?" tanong niya. Saka lang ako natauhan ng magsalita siya.

"Ha? Hindi naman ako nakatitig sayo. Assumera ka. Hahaha." sagot ko.

"Tss. So ano nga?" tanong niyang muli. Ay ang kulit talaga.

"Wala nga kasi yun. Kulit mo. Bumalik ka na sa ginagawa mo. Di ba madami ka pang paper works? Okay lang ako." sagot ko.

"Makakapaghintay ang mga yun. So ano? Papilit ka pa." inis niyang sabi. Wow ah? Ikaw na nga nangungulit ikaw pa maarte? Di naman ako papilit. Sadyang ikaw lang makulit.

"Hay nako. Wala sabi. May bigla lang akong naalala." sagot ko. I surrendered. Di ako titigilan nito kasi.

"Ano?" tanong pa niya. Aba? Pati ba naman iniisip ko kailangan niya malaman? He's so impossible.

"I'm just thinking about my family." I said. After that, he stares at me, scrutinizing my expression if it matches the words I uttered. Mukhang di siya naniniwala. Woooohh Paine! Lie detector ka ba? Kakainis. Hirap magsinungaling sa lalaking 'to.

I'm waiting for him to speak pero wala pa din so I broke out.

"I miss them." saad ko. Sabay yuko ko.

Bigla ko tuloy namiss pamilya ko. I miss them all. Si Paine naman kasi.

"Gusto mo na umuwi?" tanong niya. Napatingin ako ulit sa kanya. This time, hindi na siya nangungulit.

I regained hope upon his words. I miss them so much. I miss them so bad. Bigla ko naisip yung scent ng sinaing na kanin, and yung araw araw na iba ibang ginisang gulay na siyang ulam namin sa umagahan. Yung tahol ng mga aso ng mga kapitbahay namin na siyang gigising sayo and pati yung pagtilaok ng manok. Tapos yung sinag ng araw na tatama sa mukha mo matapos buksan ang bintana, would really force you to wake up. Haaaaay. And what I miss the most is eating breakfast with my family. I miss my Mama, Papa, and my siblings. There's nothing better than home.

"Natulala ka na." bahagyang naputol ang thoughts ko about my family upon Paine's words. Istorbo. Hahaha. Hala. Nagddaydream na pala ko.

"Now, I know the answer." bumalik siya sa swivel chair niya and throw his back on me. Ewan ko kung bakit siya nakatalikod and I don't mind his stuffs.

"Compose yourself." utos niya. Agad akong umayos at hinarap siya. He seemed to ignore my words. Hayaan na nga lang.

"Here." may inilapag siyang tseke. Ano yan? I mean alam kong check yan pero para saan to?

"Para saan to, Paine?" tanong ko.

"A pay check for your good work." he said. Ha?

"Good work?" tanong ko. Wala ko matandaang may pinagawa siya saking trabaho.

"It's for Gray's freedom." matipid niyang sabi. What did he just say? Natulala ko matapos kong marinig ang sinabi niya. Hindi ako nagulat sa sinabi niyang tinrabaho ko but for Gray's freedom.

I suddenly felt guilty for being the primary cause of his freedom. He shouldn't be free even if he deserves it.

I was surprised when Paine was now behind me. Masyado na palang malalim iniisip ko that I didn't notice him stood and walked behind me.

He put his hands on my shoulder and pat me. And then he spoke,

"Don't worry baby. More are yet to come."

______________________________

Another photo of Scott Gardner.

Edited. 6-21-2015