PAINE VICTORINO

PV 16.2

Gray showered the dead bodies of men with bullets and didn't stop hitting them. He still seems not content and satisfied though the white tiles of the floor now turns to red due to the dead bodies bathing in blood.

The way he kills them brings me nothing but creep. Since I can't take this anymore, I conquered my fear and made my move.

He wouldn't stop I know. So I reached for his arms and then hugged him. I reached for him hoping I could make him stop. Fortunately, I did.

"Tama na. Please..." I plead while crying.

I no longer can take seeing someone kill. I just can't take it anymore.

He killed them. He has no mercy. There isn't any trace of pity on his face instead he is satisfied. Of course, I feel terrified. I should feel nothing but troubled. Yet I chose to hug him still.

He stopped. Hay. Akala ko di na siya titigil pa.

Nagulat ako ng bigla siyang humarap sakin at niyakap ako pabalik. Ang weird pero okay lang sakin.

"Dry your tears, my lady." he spoke.

I felt something weird, a very different feeling, that is, I blushed upon his words. This is an unusual feeling that I know I shouldn't entertain.

After that hug, he removed me from him.

I felt the awkwardness between us. Ugh.

Anyway, I still can't believe to what I had witnessed a while ago. Yes, nakakita na ko ng taong pumapatay at tatlong beses na din akong muntik mamatay. Pero ang makakita ng gantong klase ng pagpatay ay sobrang nakakatakot. So totoo pala talagang pag nasa mismong eksena ka na pala ng patayan, manginginig ka na lang at mapapatulala. Sobrang nakakatakot. Yung mukha niya, walang ano mang expression. It's as if a normal thing for him to do. And that's not normal. I never thought that a normal act could be abnormal. How ironic.

"Change your clothes. I'll bring you to Paine." utos niya.

Pumasok siya sa kwarto ni Paine at kumuha ng damit na isusuot niya. Ang isa naman ay iniabot niya sakin. Damit pambabae to.

"Here. Wear this. That belongs to Gabby." sabi niya.

Agad ko yung inabot at nagpaalam ako sa kanyang maglilinis ako ng katawan ko. Pagkatapos ay pumasok na ako sa kwarto. Kailangan kong linisin muli ang sarili ko. Kailangan. Kailangan.

Dali dali akong pumasok sa banyo at binuksan yung shower. Malamig ang tubig pero bakit ganun? Tila may mainit na likido akong nararamdaman saking pisngi. Idinampi ko ang aking palad saking pisngi at pinahid ito.

"Luha." banggit ko. Luha pala. Umiiyak na pala ko. Umiiyak na naman pala ko.

Ilang beses bang kailangang mangyari sakin ang gantong kamiserableng bagay? At bakit ba palagi na lang ako? Why do I need to suffer all of these miserable things?

Ayoko ng umiyak at magdrama pa. Pero di ko talaga mapigilan. Paulit ulit na lang nalalagay sa panganib ang buhay ko. Yun ba'y dahil sa malapit ako sa kanila?

Hindi ko alam. Ayoko ng mag-isip pa.

Nang makatapos ako ay hindi pa ko agad lumabas. Dahil isa lang ang nasa isipan ko non, at yun ay ang pagpapasalamat ko sa kanya sa pagligtas sakin. Tama, dapat lamang na gawin ko yun, iniligtas niya ko. Buhay ko ang pinag-uusapan dito.

Akala ko sa pangalawang pagkakataon na muntikan akong mamatay ay wala pa ding sasagip sakin. Nung una kasi, wala ni isa. Umasa ko nun. Umasa ko na kahit isa man lang, may sasagip sakin sa kamiserablehang iyon. Pero hindi. Wala. Walang tumulong sakin. Bakit ganun? Bakit wala? Bakit walang nakaalam? O may nakaalam pero walang may pakialam? Ganun ba ko kawalang kwenta para hindi alalahanin?