PAINE VICTORINO

PV 4

Mas lumapit pa ko sa kanila para mas makita ko ng maigi. Bakit ba imbis na lumayo ako dito ay lalo pa kong na-curious?

Lumipat ako sa kabilang kotse, isang Fortuner na puti. Mas malapit yun dun sa mismong eksena.

Kitang kita ng dalawa kong mga mata na akmang babarilin na nung lalaking nakaputing sando yung isang lalaki na nasa sahig.

Bali nasa walo yung mga lalaking nakatayo. Yung lalaking nakaputing sando, tapos may tatlong nakaputing tshirt, dalawang naka-gray na tshirt at dalawang nakaitim na sando. Yung nakaputing sando ay napakadaming tattoo. Maputi siya kung kaya naman kitang kita ko mga tattoo niya mula dito sa pwesto ko. Nakakatakot. Hindi ako magalaw. At wala kong masabi. Sino ba sila at ano ba 'tong nangyayari?

"NASAAN NA?!" sigaw nung nakaputing sando dun sa dalawang lalaki.

"Hindi namin nakuha Wei. Patawarin mo kami," nauutal at nangangatog na sabi ng isang lalaki. Pangalan siguro nung nakasandong puti ay Wei.

Nakita kong inabot nung nakaputing sando dun sa isang naka-gray yung baril niya saka yumuko at hinablot ang buhok nung lalaking nagsalita.

"Ganun ba? You know how much it costs?" mahinahon niyang tanong.

"Almost 10 million," nangangatog nitong sagot. Ten million?! Ang laking pera.

"Alam mo naman pala eh!" nagulat ako sa sigaw niya at ng sinuntok pa niya yung lalaki. Napasinghap ako sa gulat. Nakakaawa yung lalaki. Duguan na siya.

"At ikaw!" sinipa niya yung isa pang lalaki dahilan para mapahiga ito.

"Wei, natunugan kami ng mga guwardiya nung hotel. Napansin naming may mga pulis din sa paligid kaya di kami tumuloy. Ayaw naming makulong." paliwanag nung isang lalaki.

"Did you already forget about our rule?" mahinahon na tanong nung Wei.

"Pero Wei," muli akong nabigla ng yakapin nung lalaking huling nagsalita yung binti nung Wei. "pakiusap Wei, give us another chance please." pagmamakaawa nung lalaki.

"If all were given second chances, no one would learn from their mistakes." saad nung Wei saka sinipa yung lalaking nakayakap sa binti niya.

Yung sumunod na nangyari ang siyang ikinatulala ko. Hinigit nung Wei yung baril at pinagbabaril sa noo yung dalawang lalaki. Bumulagta sa sahig yung dalawa. They're dead. Walang ano ano'y pinatay niya yung dalawa. He killed them. He just killed them. He has no mercy. He's a monster.

"Throw those trash on fire. Leave no evidence. Call your po-po friend, brother, and let him clean this mess." sabi niya dun sa isang nakaputing tshirt.

"Yes brother." sagot nito.

Nagsimula na silang lumakad pabalik dito sa sasakyan. Hala. Paano pag naabutan nila ko dito? They would definitely kill me. Nakakatakot. Ano bang gagawin ko? Tatakbo? Magtatago na lang? Pero saan? Diyos ko, tulungan ninyo ko. Maawa po kayo sakin.

Susubukan ko na sanang tumayo at magtatago dun sa talahiban kaso huli na. Somebody had found me.

Lord God, help me.

"Hey. Who are you?" tanong nung isa sa mga nakaputing tshirt.

"Huwag niyo kong patayin, pakiusap." I burst out. Nagsimula na kong umiyak ng umiyak. Takot na takot na ko. Hindi ko alam ang gagawin.

Mamatay na ba ko? Napakabata ko pa po Diyos ko. May pamilya kong umaasa sakin. Papaano na sila kapag nawala na ko? Panginoon ko, maawa kayo sakin. Help me please. Mahal ko pamilya ko. Paano na sila? Diyos ko. Diyos ko.

He grabbed my hand and dragged me with his group. Patuloy lang ako sa pag-iyak. I can't stop. Di ko kaya talagang tumigil. Alam kong nakatingin sila sakin pero di ko na sila pinapansin. Gusto ko makalayo sa kanila pero I can't feel my body. My feet are betraying my mind. My knees want me to kneel down. Takot na takot na ko. Nanayo na balahibo ko sa takot. Namamanhid ako. Nanginginig. All I can do is cry and cry.

The guy held me tighter in my arms. Di na ko nanlaban. Dahil di ko magawang manlaban. I'm full of fear. Tanging ang malakas na kabog ng dibdib at ang hagulgol ko lang ang naririnig ko at this time. Natatakot ako. Papatayin nila ko just like what they did with the two men. Imposibleng buhayin pa nila ko. They will kill me, definitely.

"Who's that?" yung Wei.

"Dunno bro." sagot nung nakaitim na sando.

"I found her at the back of my car." sabi nung may kapit sakin.

"Ganun ba." unti unting lumapit sa harapan ko yung Wei. Pinakanakakatakot talaga siya sa kanila. Diyos ko, help me.

He looked at me and lift my chin up. He seems to examine my face.

"What should I do with her?" tanong nung may hawak sakin.

"Include her there?" yung salita nung isang lalaking nakaitim na sando na siyang nakapagpalakas pa lalo ng tibok ng puso ko. Tinutukoy niya ay yung sunog dun. They really wanted to kill me.

"Dude, ang harsh mo naman." sabi nung naka-gray na isa.

"But she saw what happened." dagdag pa nung nagsuggest na patayin ako.

"SHUT UP!" nanahimik ang lahat ng sumigaw yung Wei. Nakakatakot. Wala akong ibang magawa kundi matakot. Yun na lang kaya ko. Wala ng iba pa.

Talaga bang napakamalas kong tao? I thought, sa pera lang ako malas since mahirap kami pero pati pala ang buhay ipagkakait pa sakin? Mahirap na akong ipinanganak, mahirap pa din akong mamamatay? Bakit ganito? When will I experience na guminhawa buhay? Paano na pamilya ko when I'm gone? Wala na silang aasahan. Paano na sila?

"Pakiusap, huwag niyo kong patayin. Kailangan ako ng pamilya ko. Kailangan nila ko." Hindi ko alam how I managed to say those words gayong kanina pa ko di makagalaw o makasalita.

The Wei guy stared at me blankly. He just stared at me for seconds and silence engulfed everybody, including me. I was surprised when he held his gun and put it through my head. I can feel the gun in my forehead. I'm near to death. I'm dead.

I decided to close my eyes and I saw the image of my family.

Few minutes more and I'll have to say bye to my family. I will miss them so much. I really love my family. Take care of them my dear Lord.

A moment of silence. I guess a minute had passed out yet I'm still alive and breathing. I could still feel the gun in my head. What happened?

I opened my eyes and saw Wei's face. He's smiling. But why?

What surprised me is that he removed his gun and spoke,

"Let go of her," the guy let go of me just as he was ordered to.

"But Wei," the man in black sando wasn't able to finish his word when Wei spoke again.

"She'd be our newest fellowmen."

*END OF FLASHBACK*