'Ben thuis!' Ik liep al door naar boven, recht naar mijn kamer.
Mijn schooluniform -zowel de blauwgeruitte rok als het witte hemd- waren bijna nog sneller uit, en ik wisselde ze in voor een bordeauxrood shirt boven een zwarte ripped jeans. Alles behalve de combat boots ging, zelfs mijn sokken. Net op tijd ook, want de bel ging al, en ik spurtte al weer recht naar beneden.
In principe had ik al 2 uur eerder thuis kunnen zijn, maar ik ging te graag naar het woonzorgcentrum om wat met de bewoners daar te praten. En zij vonden het ook geweldig, dus waarom zou ik dat niet doen?
'Hey, schoonheid.' Max duwde zijn lippen zacht op die van mij nog voor ik mijn armen rond zijn nek kon slagen. Ik opende mijn mond gewillig toen zijn tong tegen mijn lip tikte.
'Lauren? Kom je even binnen?' Misschien maar beter dat mijn moeder ons onderbrak, al hield het me niet tegen om te grommelen.
'Ja, mama?' Het was toen we binnen kwamen dat ze Max opmerkte, kennelijk te druk bezig met haar werk.
'Oh, hallo, Max.'
'Mevrouw Davis.' Max knikte vriendelijk.
'Jullie gaan er vandoor, zeker?'
'Ja, mevrouw.'
'Wat wou je zeggen?' onderbrak ik beide, voor dat gesprek helemaal op gang kwam.
'Oh, ik wou vragen of je mee gaat naar de familiedag van Ryan's werk?'
'Wanneer is die?'
'2 weken.'
'Ik zal nog even erover denken.' zei ik. Mama knikte en Max keek me aan.
'Zullen we?' Ik nam de uitgestoken hand aan.
'Tot straks!' riep ik naar mijn moeder, vlak voor mijn vriend me meetrok, de deur uit.
We liepen rustig naar het skatepark. Compleet rustig, al was er ook een zwartharige jongen met ogen dezelfde kleur als de zee, een donker blauwgroen. Hij zag eruit als een beer van een vent, maar voor mij was het eerder een teddybeer.
'Lauren! Besloten ook te komen vandaag?' Hij zette zich af van het muurtje waar hij op zat en kwam naar ons toe, zijn hand uitgestoken voor een high five.
'Zo af en toe, hé. Voel jij je beter?'
Hij wachtte tot hij zo een halve knuffel die jongens onder elkaar deden afgerond had om te antwoorden. 'Ja, zo gezond als een vis.'
'Altijd goed om te horen.'
Ik merkte beweging op en zag dat het Max was, van de gelegenheid gebruik makend om al eens de ramp af te gaan.
Roman stak zwijgend zijn skateboard naar mij uit.
'Bedankt.' Ik kreeg alleen maar een grimas als antwoord. Meer zag ik ook niet, want de zwaartekracht trok al aan me. Naar beneden, en terug naar boven. En nog een keer. En nog een paar keer.
Ergens haalde Roman een zak chips boven, die we met ons drie verdeelden, waarna we weer verder gingen.
De zon was al een tijdje onder toen ik de sleutel omdraaide, al was het nog altijd meer dan een half uur voor de avondklok inging.
Duisteren waren liever buiten in de nacht. En dus was een avondklok ingeroepen voor ons, de lichten. Om de duisteren makkelijker te vinden en ze in de hervormingscentra een kans op verbetering te geven. Erg om te zeggen, maar voor de meesten had het geen baat. Zelfs Ryan werkte in zo een centrum, als bewaker. Duisteren waren ook redelijk geneigd om snel over te gaan tot geweld. Ook naar de dokters en psychologen en alles wat daar was om ze te helpen.
Mijn ouders zeiden dat ik blij mocht zijn dat ik nog nooit een duistere gezien had, maar.. verdiende niet iedereen een kans? Ik bedoel, een soldaat die iemand neerschiet om zijn land te verdedigen wordt toch ook niet veroordeeld als moordenaar?
Ik stak mijn hoofd door de deur, de woonkamer in. 'We zijn thuis.'
'Plezier gehad?'
'Ja hoor. Slaapwel.'
'Slaapwel.'
Max was al de halve trap op gelopen en ik volgde maar al te graag. En dan deur veilig toe en voor ik het goed en wel doorhad zaten zijn lippen weer op die van mij geplakt.
'Ga slapen, Lau.' Ik was bijna aan het spinnen van het gevoel van Max die zijn hand door mijn haren haalde. Zelfs al was mijn ademhaling nog onregelmatig en mijn spieren compleet ontspannen.
We waren nog niet tot "het" toegekomen, maar.. dat ervoor.. wel, zolang dat niemand het wist.. .
Vooral gezien Max al volwassen was en ik nog niet, dus dat zou problemen kunnen geven. En ja, iedereen wist dat duisteren en zelfbeheersing zoals normale mensen niet echt samen gingen, dus.. het was eigenlijk ook iets om te laten zien van "hey, ik ben geen duister iemand.".
'Slaap lekker, Max.'
'En droom zacht, Lau.' Het duurde niet lang voor ik ook in slaap lag. Content en ontspannen. Veilig in Max' armen.
Ik werd wakker met het gevoel van allerlei kleine kusjes.. ja, zo overal eigenlijk. Alles wat niet bedekt was door de dekens.. .
Tot zijn lippen op dat ene plekje in mijn nek belandden. Mijn rug kromde en mijn adem kwam even in een paar schokken. 'Ook goede morgen.'
'Gelukkige verjaardag, schat.'
Oh ja, dat was waar ook. 18. Exact.
'Bedankt.' Niet dat ik me echt anders voelde. Leeftijd was ook maar een nummer. Niets meer, niets minder.
'Wat wil je vandaag gaan doen?' vroeg Max zacht. Ik haalde mijn schouders op, goed oplettend dat ik hem geen schouderslag verkocht.
'Geen idee. Het is een dag zoals iedere andere.' Wat regenachtiger, als het getik op de ramen een indicatie was.
'Shoppen?'
'Als je het maar laat.'
'Wandeling?'
'Niet om -Ik keek stak mijn hand uit en keek naar mijn horloge- 7 voor 7.'
'Goed punt. Wil je blijven liggen, of naar beneden gaan?'
'Liggen is goed.' De adem van zijn lach kietelde mijn nek, maar Max was zeker niet te beroerd om mijn wens in te willigen. 2 minuten later en ik hoorde een deur beneden toeslaan.
'En Ryan is ook vertrokken.' mompelde Max.
'Jep.' Op weg naar zijn werk. En wanneer hij terug kwam zou hij waarschijnlijk een taart bij hebben, groot genoeg om enkele dagen van te eten. Zo ging het ieder jaar. Net als de cadeautjes. Ik hoopte gewoon dat ze geen al te dure cadeaus hadden dit jaar. Waarschijnlijk was het ijdele hoop, maar.. wel hopen konden we altijd.
Het duurde een half uur voor we besloten naar beneden te gaan. Viel nog best mee, maar gezien Max tegen vanavond ergens naartoe moest, hadden we besloten het meeste van de dag te halen.
'Music, maestro.' Ik lachte even, maar zette dan toch een playlist op, waardoor metallica de keuken vulde. 'Zet je aan de tafel, de wentelteefjes komen zo.' Ik deed maar al te graag wat hij me opdroeg, aangezien Max kokend.. het was best sexy.
En het werd nog beter toen hij het eerste stuk gewonnen brood op mijn bord legde.
JE LEEST
Dark and light
Science FictionLauren heeft al haar hele leven hetzelfde gehoord. "Wees lief." "Doe goed je best op school." "Doe nooit iemand kwaad." "Zeg geen slechte dingen." "Zorg dat je geen van de duisteren wordt." Ja, dat is dan pech.