Dark and light

Hoofdstuk 32

'Is wat?' De agenten rolden met hun ogen, maar besloten niet tussenbeiden te komen. Max moest op zijn lip bijten om niet te gaan lachen. 

'Dat ding op je arm!' 

Ik keek naar mijn rechterarm: morgen mocht de folie eraf, we hadden die er voor de zekerheid extra lang op gelaten. 'Brandmerk.' 

'Andere arm, jongedame?'

'Oh, een half-sleeve.' Ik haalde mijn schouders op. 

'Hoe kom je daar aan!' 

'Een tattoo-artiest?' 

'Dat is zo een duister ding!' Mijn vader moeide zich niet en bleef alleen maar boos naar me staren. 

'Het is gewoon wat lichaamsversiering. Er zijn zeker ergere dingen die ik had kunnen doen.' 

'Wie heeft hem gezet, Lauren?' Ik keek naar mijn broer en had bijna Romans naam genoemd, maar mijn gezond verstand was sneller. 

'Een vriend.' 

'Een duistere dus.' Ik knikte, want ja, hoe moest ik Roman anders noemen? Hij was een duistere, dus.. . 

'Het is niet dat ik even een shop kan binnenlopen, die DNA test alleen al had me eraan gelapt.' zei ik. 'Daarbij, die jongen heeft bij iedereen daar de tattoo' s die ze wouden gezet, en het is niet dat het slecht gedaan is. En met alle correcte materiaal, steriel en al.' Ryan kwam alleen maar kijken naar de lijntjes en knikte. 

'Dat maakt allemaal niet uit.. Waarom zou je dat doen?'

'Omdat het mooi is.' Ik stond op. 'En als je gaat vingertjewijzen, ben ik weg. Welterusten.' 

'Ca va?' Max kwam niet veel later de kamer op en ik knikte even. Ik was half begraven onder de lakens, maar hij zag het toch. 'Zeker?' Het leverde hem alleen maar een waarschuwende blik op, maar hij ging toch naast me liggen -bovenop de 5 dekens waar ik me half onder verstopt had, dan- en sloeg zijn armen rond mij heen. 'Als het je beter doet voelen, het is nog altijd jouw lichaam, hoe hard ze ook zagen.' Ik bleef stil, maar friemelde iets omhoog. Iets dichter naar Max toe. 'En ik vind je nog altijd prachtig..' 

'Echt?' 

'Jep.' Een zacht kusje op mijn schouderblad. 'En zolang jij blij bent met je lichaam.. dat is nog altijd het belangrijkste.' Een glimlach wou bovenkomen, maar dat lukte maar half.

'Ik ga slapen.' 

Max bleef stil, verlegde zich alleen maar en ik kon de reactie van zo goed als mogelijk tegen hem aan te kruipen ook niet onderdrukken. 

'Dus, buiten de poort word gedaan met strikte uren van terug zijn of begeleiding, maar naar school mag ik wel?' Ik rolde de mouwen van mijn hemd op en trok het dan wat aan onder mijn rok en draaide me naar Max 'Oké?' Die checkte snel mijn linkerarm -geen sporen van inkt, zo te zien-, dan rechts -ook geen sporen van het brandmerk- en dan even een zachte ruk aan mijn rok. 

'Hij hing te hoog.' Ik rolde met mijn ogen en drukte mijn lippen op die van Max. 

'School is nodig.' zei Ryan, en mijn moeder knikte. Max en ik hadden een feestje gebouwd toen het merendeel van de havikkenblikken -als in de tweede agent en met zijn momenten ook de eerste, wanneer Ryan werkte en Quinten of Liam geen zin of tijd had om op ons te gaan passen, al mochten we dan amper een teen buiten het huis steken- weggevallen waren. 

'Buitenlucht en de occasionele shot adrenaline voor ons ook.' zei Max en ik stak de lach met moeite weg. 

'Zorg jij maar dat je je gedraagt, of ik zorg dat je in het centrum je dag mag slijten wanneer zij in de les zit.'

'Wie zegt dat ik niet spijbel?' Ik zei het zo lief als ik maar kon. Spijbelen ging ik niet doen, ik had mijn perfecte aanwezigheidslijst nodig bovenop het vrijwilligerswerk en mijn scores.. om me nog in te schrijven in het loopteam ofzo was het een beetje laat, al zou ik waarschijnlijk iedereen eraf lopen met een beetje training.. meer dan een blokje om met Max om de zoveel tijd. 

'Onder andere de online aanwezigheidsregistrator die agenten ook kunnen inkijken en het secretariaat.' Het maakte me opeens blij dat ik nog nooit ingegeven had op mijn zin om de les te skippen.

'Moet je trouwens niet gaan vertrekken?' Tot zo ver mijn uitstelgedrag. 

Ik wierp een blik op mijn horloge. 'Als ik doorren ben ik er op een dikke 5 minuten.'

'Dan wandel je maar door.' Ik zuchtte en draaide me weer naar Max. 

'Tot straks?' Hij knikte en een kus volgde. 

'Ik wacht hier wel.' 

Grace kwam naar me toe de seconde dat ik een teen binnen de poort zette. 'Heeeeey! Hoe is je vakantie geweest?'

Waarom had ik die vraag al verwacht? 'Het was anders dan anders?'

'Oh, hoe dat?' 

'Veel tijd doorgebracht met Max en Ryan en zijn vrienden.' Niet gelogen, maar om nu te zeggen dat het helemaal waarheidsgetrouw was.. . 'En die van jou?'

'We zijn naar Australië geweest, weet je wel hoe cool het is om kerst te kunnen vieren in bikini?!'

'Eerlijk gezegd niet. Vertel.' En dat was genoeg om haar in gang te krijgen, natuurlijk. 

Grace bleef doorgaan, zelfs een heel stuk in de les. Niet haar gewoonte, meestal was ze muisstil de seconde dat de leerkracht het lokaal binnen kwam. Het leverde ons -vooral haar- enkele zeer boze blikken op, maar de leerkracht reageerde er verder niet op. Daar was ik behoorlijk blij om, want ik kon de preek me al inbeelden. Ze lieten de teugels nu een beetje vieren, maar de eerste misstap zou waarschijnlijk er weer voor zorgen dat ze meteen terug aangetrokken werden. En ik had geen zin op een escort van en naar school of een havikkenblik in mijn rug. 

De volgende uren gingen gelukkig snel genoeg voorbij. Nog altijd oersaai, maar de Lauren-one-womanshow maakte het vaak iets leuker. En ja, op het einde de les LO maakte me altijd blij, zelfs al was het omkleden een kunst op zich. 

Maar het beste deel was nog altijd de naar huis, dus stond er een grote glimlach -dat was ook wel een beetje overdreven, want ik deed zelden aan grote glimlachen- op mijn gezicht toen ik de poort doorliep.

De glimlach verdween meteen toen mijn ogen uitpuilden en mijn wenkbrauwen schoten omhoog voor een fractie van een seconde, voor ik mijn gezicht weer onder controle had. Er stonden hier overal camera' s, dus het moest wel. 

Laat staan dat ik kon gaan babbelen, hoe graag ik het ook wou. Ik gaf een klein knikje, amper merkbaar, voor ik de weg naar huis begon.