Dark and light

Hoofdstuk 24

Iets van een uurtje na het ontbijt -afgaand op hoe het licht binnen viel- ging de deur open. 'Tijd voor wat buitenlucht. Kom op.' 

'Kom op, Lau.' Max stond al op. 'Ze vragen dat meestal geen tweede keer.' Ik knikte en ging ook maar rechtstaan, om heel snel te volgen. 

Ik nam een blik rond me de seconde dat ik buiten kwam. Hoge muren, perfect glad behalve waar er een raam in zat. Wachtposten en ik wou niet weten wat voor plezantigheden er op het dak zaten om te zorgen dat er zeker niemand ontsnapte. Op de beton waren wel genoeg dingen om ons ons te laten vermaken. 2 basketbalringen, fitnesstoestellen, een voetbalgoal, dat soort dingen. 

'Ik zou half Jake hier willen loslaten.' mompelde ik. Het leverde me een grimas van Max op. 

'Hoe voelt je arm?'

'Zoals ik al zei, ik voel helemaal niets daar.' 

'Dinsdag is legs, zeker?' Ik begon te grijnzen. 

'Kom op, nog één. Kom op, kom op, kom op.' De bar knalde met iets meer geluid dan ik wou toen ik hem rerackte.

'Is dat geen nieuw PR?' Ik knikte, en ging snel zitten, want ik begon te draaien. 

'Goed gedaan, schat. Ca va?' Ik stak alleen mijn duim op en gaf mijn lichaam de tijd om het bloed terug naar de juiste plaatsen te laten stromen. Beginnende met mijn hersenen. Ik krabbelde terug recht na een dikke minuut. 

'Spot je mij ook?' 

'Tuurlijk.' Max dook onder de bar en begon aan een setje van 6, waarna we een paar schijven van 20 eraf haalden. 'Zeker dat je geen one-rep gaat proberen?' 

'Nah.' Hij drukte zacht zijn lippen op de mijne, gewoon omdat het kon. 'Ga ervoor.' Ik dook onder de bar en ging voor een laatste set. 

'Hey, Hunter!' Een jongen met donkerbruin haar en groene ogen -zag ik toen ik de set eindigde en naar jongen keek- had op Max geroepen. 

'Hunter.' Max knikte naar de jongen. 

'Dat je meisje?' 

'Jep.' Max sloeg zijn armen rond mij en legde zijn hoofd op mijn schouder. 

'Mooie vorm.' Ik nam aan dat hij het niet over mijn rondingen had maar over de squats. 'Ik ben Jonathan.. Nate voor degenen die de frustraties van lange namen snappen.' 

'Oftewel, mijn neef.' 

'Hoe hebben ze jullie gepakt?' 

'Ik ben verraden geweest.. Lauren heeft geprobeerd iets goed te doen.' Dat was al een heel stuk vriendelijker verwoord dan gisteren. 

'Net?' Hij wierp een blik op Max' bovenarm, en Max knikte. 'Prijs je gelukkig dat we snel genezen.' Ik wierp een blik op de bovenarm van de jongen en zag een indrukwekkend patroon van lijnen. Een mandala, zou ik durven zeggen. Met een nummer eronder: 270900891. 

'Hoe lang zit jij hier al?' 

'Jaar.' Nate grimaste en ik draaide me meteen naar Max toe. 

'Je neef wordt opgepakt en je zegt er niets over?'

Max was heel snel om zijn handen in de lucht te steken. 'Wat moest ik doen? Hey, schat, mijn neef is opgepakt omdat hij een duistere is, trouwens, ik ook. Alsjeblieft geef me niet aan en haat me niet?' Het leverde hem een donderblik op, maar hij had een valabel punt. 'Schat, je houdt te veel van me om een schijf van 20 naar mijn hoofd te gooien.' 

'Slechte impulscontrole, weet je nog?' Max grimaste en Nate zag eruit alsof hij ieder moment de slappe lach kon krijgen, maar ik hing de schijf toch braaf op zijn plek. 

'Je hebt je handen vol, precies.' Het bleef even stil. 'Hoe is het met de anderen thuis?' 

'Roman kennende..' Nate begon te fronsen. 'Roman werd verliefd op een meisje, we gingen daar mee skaten gisteren. Of dat was het plan. In plaats van Luna, stonden een hoop agenten ons op te wachten.' Nate grimaste. 'Roman raakte weg.. mij wouden ze kennelijk liever.' Ik trok een gezicht en sloeg mijn armen rond hem. 

'Sorry.' 

'Ik ben zelf op je verliefd geworden schat, niet jouw schuld.' Daar ging de frons weer. 

'Mijn broer.. adoptiebroer, halfbroer, geen idee, werkt hier als agent.' Nate zoog zijn adem naar binnen. 

'Dat gaat nog interessant worden.. waar is hij?'

'Op dit ogenblik in de Antillen, zover als ik weet.' Ik zuchtte. 'De kans dat Liam hem gebeld heeft is reëel, dus..'

'Nadruk op de zover als we weten.' zei Max, maar volgens mij dachten we hetzelfde. De kans dat Ryan op weg was hierheen om het met zijn eigen ogen te zien -en ons daarna zelf aan te pakken- was geen kleintje. 

'Ik ga jullie laten praten.' Ik knikte naar de volgende oefening op mijn lijstje. 

'Roep me als je een spotter nodig hebt, oké?' 

'Tuurlijk.'

Om 12 exact werden we één voor één -of per 2, in ons geval- naar binnen geleid, en terug naar de cel. Dachten ze dat het een cadeau was om ons met 2 in één cel op te sluiten, of dachten ze dat het ons helemaal gek zou maken? 

Als ik eerlijk zou zijn, was het een beetje van beiden. 6 vierkante meter was niet groot genoeg voor 2 mensen. Maar aan de andere kant: liever dat ik met Max in een cel zat dan dat ik heel de tijd zou aan het denken zijn over hoe het met hem ging. 

'Dus.. hoe gaan we ons bezighouden?' 

'Zeer goede vraag.. kan je de vriendjes van je broer niet vragen of ze iets hebben om ons bezig te houden?' 

'Ik denk dat die mensen denken dat we kunnen uitbreken door een fantasyboek te lezen.' 

Max snoof. 'Eerlijk gezegd, gewoon in de fik steken en dan moeten ze de deur wel open doen.' 

'Als je het maar laat.' Max bleef lachen terwijl ik me op het bed legde. 

'Zijn ze nog dingen van zin zoals vanochtend, of..'

'Ik mag hopen van niet.' Geen idee, dus. 'Zover ik weet in ieder geval niets.' 

'Waarom zijn wij naar binnen gehaald?'

'Scheiding van de leeftijden. Kennelijk zijn ze geen al te grote fans hier van familiereünies.' Ik grimaste. 

'Zitten-'

'Mijn ouders?' Ik knikte. 'Mam wel. Mijn vader is neergeschoten toen hij vluchtte.' 

'Dat suckt.' 

'Jep.. maar niets aan te doen. Wie weet zit iemand van jouw ouders ook daar beneden.' 

'Nog even en ik ga naar benee om te vergelijken.' Ongelofelijk dat ik nog kon lachen gezien de situatie, maar blijkbaar.. . 

'Ik ben zeker dat de blauwtjes dat geweldig gaan vinden.' Ik snoof. Ja, die zouden echt zitten te springen.