Dark and light

Hoofdstuk 46

Ik werd er niet bepaald blij van toen iets later schoten klonken. 

"Liam, hij komt jullie kant op." 

Liam wierp een waarschuwende blik in de richting van waar ik met Max zat. 'Niet om te doden.' Alsof we dat niet doorhadden.. Ik denk dat we sneller in de boeien geslagen zouden worden dan dat we een verdediging konden aanvoeren. 

Ik greep het wapen nog iets steviger vast en richtte al half in de richting van de deur. De seconde dat Matthew erdoor kwam.. . Ik keek er misschien niet naar uit om op familie te schieten, maar ik had hem nooit ontmoet. Hij was een vreemde. Daarbij, op het been schieten ging altijd. 

Ik weet niet of ik moest zeggen dat we geluk hadden, maar hij kwam er inderdaad door, en er gingen een stuk of 5 pistolen af. 

Eén moet geraakt hebben, want die rode plek op zijn been was er niet toen hij buiten kwam. Maar het was ook niet genoeg om hem te stoppen, zelfs al werden er enkele magazijnen leeg geschoten, en hij verdween. Zeg wat je wilt, maar ik was niet gek genoeg om achter hem aan te rennen terwijl er nog geschoten werd. Zo beu was ik mijn leven nu ook niet. 

Het duurde even voor we mochten opstaan, maar eens dat gebeurde was het zo snel mogelijk naar de auto voor ons. Weer niets gevonden in het appartement en weer een agent gewond. Het enige waar de mannen zich aan optrokken was dat deze keer hij ook gewond was geraakt, en hopelijk niet zo ver ging lopen. 

Alex zette zich meteen terug achter zijn computer, nog voor we de auto's al weer ingestapt waren. Roman en Jake kwamen meteen naar me toe. 

'Ik mag hopen dat je goed naar Matthew Black gekeken hebt?' zei Jake. 

'Als ze jullie naast elkaar zetten gaat niemand twijfelen dat jullie broer en zus zijn.' zei Max. Zelfde blonde haren, zelfde neus, zelfde.. Het grootste verschil buiten lengte was dat hij groene ogen had en ik blauwe, maar zelfs dan.. iedereen zou de link kunnen leggen. 

Ik haalde mijn schouders op, onverschilligheid veinzend. 'Zolang er geen foto's in de krant verschijnen als ze hem pakken.' Dat zou een zeer groot probleem zijn. 

De derde auto reed al weg, richting het ziekenhuis om de gewonde agent de nodige zorgen te laten krijgen, dus zaten we weer met dezelfde van hoe we vertrokken waren thuis. 

'Waar gaat hij heen, Alex?' 

'Ik.. ik denk dat hij richting de grens gaat.' 

Ryan was meteen bij de pinken. 'Quinten?' 

'Ik bel al.' Ryan knikte en liep in enkele passen naar zijn auto. 

Het was alleen een kwestie van te wachten bij het ziekenhuis. Wij bleven zitten, de 3 agenten renden spoed binnen. 

7 kwamen terug buiten, kennelijk gingen we meteen verder gaan met de jacht. Max, Roman en ik wisselden een blik, want als Matthew echt de grens over ging, waren zij iets aan het vergeten. 

'Ryan.' 

'Nu niet, Lauren.' 

'Ryan.' herhaalde ik. 

'Lauren..'

'Ryan!' Ik kreeg een boze blik van Roman en Max wreef ook over zijn oren. 

'Wat!' 

'Wij kunnen de grens niet over.' Ryans blik schoot opzij, maar ik had zijn aandacht wel. 'Of was je dat soms aan het vergeten? Duisteren worden opgepakt op de grens, laat staan dat ze erover mogen.' De ogen werden groter en groter. 'Dus als je over de grens probeert te rijden met ons, en de grenswacht is zijn loon waard, worden wij naar een gevangenis gestuurd en jij heel waarschijnlijk in behoorlijke problemen gebracht.' 

Ryan had de laatste paar dagen al veel een telefoon vastgehad, maar het tempo waarmee dat ding nu zijn hand in ging was wel héél hoog. 

Nog geen 2 minuten later stonden we aan de kant van de weg. 

'Wat nu dan?' 

'Ik kan de computer instellen dat die Black volgt.' opperde Alex en Quinten knikte. Dat die 2 nog niet in full-on studiebol en computernerd vervallen waren was me ook een wonder.  

'Jullie moeten nog altijd de grens over raken.' zei Ryan. 

'Zeggen dat we ze nodig hebben?' opperde een agent.

'Gaan ze eens goed mee lachen. Dat jullie onze aanwezigheid tolereren betekent niet dat zij dat doen.' 

'Foundation? Of het afschermen?' 

'Dan moeten we al hopen dat ze doorhebben dat we niets verdoezelen.' zei Roman, en wij knikten instemmend.  

De ideeën bleven maar door gaan, en wij bleven ze maar af schieten. Niet dat er nu nog veel opties over waren. 

Jake trok uiteindelijk zijn mond open. 'Als jullie echt vinden dat wij erbij moeten zijn, we... -We wisten allemaal waarom Jake nu aarzelde- We kunnen altijd de grens over gaan op de.. minder algemeen geaccepteerde manier.' 

'De minder algemeen geaccepteerde manier?' Alle agenten -behalve die ene- en alle aanwezige duisteren keken hem boos aan tot het muntje viel. 

'Nee, dat gaan we niet doen.' zei Liam meteen stellig. 

'Hoe moeten we dan de grens over raken?' vroeg Sam. 

'Jullie verdragen en los laten lopen is één ding, maar willens en wetens jullie illegale dingen laten doen?'

'Liam, hebben we een keuze?' zei Ryan. 

'Jij bent bevooroordeeld.' Liam richtte zich naar Quinten toen die zijn mond open wou trekken. 'En jij ook.' 

'Als je wilt dat ze mee verder zoeken, dan moeten ze wel.' ging Quinten ertegenin. 'Zeg wat je wilt, maar er is niet echt een andere optie.' Het bleef even stil, en de agenten overlegden in stilte, zoals je alleen kon als je al jaren samenwerkte.. of een instant connectie had, zoals bij ons. Maar dat was weer iets anders. 

'Geen doden, geen overmatige schade, en-'

'We weten het wel.' zuchtte Max. 

'En het is zeker geen vrijgeleide voor meer van die dingen.' Ik rolde bijna met mijn ogen. Alsof we dat nodig hadden. 

'We zullen ons gedragen.' zei Sam, en ik zag dat Jake bijna de slappe lach kreeg van het onschuldige gezicht dat zijn zus trok. 

'We zien elkaar bij de Parker Bridge.' Wij knikten allemaal braafjes en wachten tot de auto's uit het zicht waren. 

'Goed, en nu?' vroeg Alex, wat hem 5 grijnzen opleverde.