Dark and light

Hoofdstuk 45

'Zeker hiervan?' Ik keek met grote ogen naar het gebouw. Als ik uit de auto sprong, hoe groot was de kans dat ik het hele halve politiecorps achter me aan kreeg? 

'Lauren, ze gaan je niet opsluiten.' 

'Ik neem iedere agent die het probeert mee.' dreigde ik. 'Ik ga niet terug achter tralies zitten.' 

'Nee, maar Matthew Black wel.. als we ze zover krijgen dat jullie kunnen helpen.' 

'Succes daarmee.' mompelde ik, en opende de deur. Als ik nu ging rennen-

Nee, brave duistere spelen, Lauren. 

Ik volgde Ryan het gebouw in, en kreeg meteen dezelfde reactie als in september.

Adem. In, en uit. In. En nog eens uit. 

Ryan draaide zich om en keek mij verbaasd aan. 'Lauren, kom je?' 

Ik maakte van de gelegenheid gebruik om nog een keer diep in en uit te ademen, maar dwong mijn benen dat om in beweging te komen. 

'Wat is er?' Geweldig, moest ik dat ook nog gaan uitleggen. 

'Euhm.. ' Echt, top dit. 'Wij duisteren hebben een gewoonte om als we er niet aan gewend zijn om euh.. -hoe zeg ik dit op een aangename manier- te flippen als we een hoop blauw rond ons zien. Of een gebouw met niet al te goede herinneringen..' Ik scande de omgeving nog eens. 'Als je je de familiedag nog herinnert?' Ryans ogen puilden even uit. 'Dat is niet het teken om alle verdachten van duistere te zijn even in een groep agenten te plaatsen en te zien hoe die reageert.' 

Ryan rolde alleen met zijn ogen en knikte naar de gang. 'Kom op, grapjas.' 

De taken waren niet al te moeilijk voor mij: ik moest gewoon zitten en brave duistere spelen. Heel af en toe werd er aan mij iets gevraagd, maar dat was gewoon een kwestie van zo vriendelijk mogelijk te antwoorden, maar tegelijk te zeggen waar het op staat. 

Maakte niet uit, ik stond klaar om het gebouw uit te rennen de seconde dat Ryan zichzelf recht zette. 

'Als je me nog eens daar binnen sleurt beloof ik je dat ik duisteren-gedrag ga vertonen.'

'Het enige wat je moest doen was om de zetel zitten!'

'Op een plek waar ik absoluut niet wou zijn.' Ryan zuchtte en startte de auto. 

De hele groep stond ons op te wachten, en ik zag de ogen toegaan en ademteugen ontsnappen. Max sloeg zijn armen om mij heen en ik kloeg helemaal niet toen hij me tegen zich aan trok. In tegendeel, als ik kon zou ik nog harder tegen zijn borst gekropen zijn, maar ik werd al bijna geplet. 

'Jullie doen alsof we naar oorlogsgebied geweest zijn.'

'Voor ons is dat zo ongeveer wat dat gebouw is.' zei Roman. 

'En je bent daar toch binnen gelopen?' Ryan keek naar mij en ik voelde Max' armen rond mij verstrakken. 

'Lauren is een pittige.'

'En ook: ik zou het me niet vergeven hebben als ik het niet geprobeerd zou hebben.' Ik keek naar Max, die me nog altijd stevig vast had. Hij beantwoordde mijn gezicht met een fijne glimlach. 

Ryan bleef ons zessen even aanstaren. 'Wel, dat pittig gaan we nodig hebben.. ik heb net groen licht gekregen om jullie in te zetten om een andere duistere te pakken.' 

'We weten goed genoeg over wie je het hebt, je kan de naam gewoon zeggen.' zei Sam, en ik knikte. 

'Dus als jullie willen..' 

'Ik pak de computer.. ik neem aan dat je wilt dat we daar mee beginnen?' Ryan knikte en greep zijn telefoon vast. 

En dus begon het wachten. 

Liam en Quinten kwamen nog geen kwartier later aan, kennelijk gingen we dus mogen opsplitsen en meerijden. 

'Alex, hoe ver sta jij?' Hij draaide alleen het scherm en Quinten liep ernaartoe om te kijken. Die knikte. 

'Jij bij mij?' Alex haalde zijn schouders op en Sam ging ook bij die groep staan. Jake zag dat en maakte dat hij er ook bij stond. 

Dat zorgde dus voor Roman, Max en mij bij Ryan. 

Ryan begon te bellen eens we in de auto zaten. 'Hey, mam. Euhm.. ik ben met de duisteren op weg, er was iets wat we moeten doen.. ik weet niet wanneer we terug zijn.' 

'Wat?!'

'Het komt goed, ik wou het gewoon laten weten.' Onze moeder begon terug te protesteren, maar Ryan werkte sneller. 'Dag, mam.' 

Dat gaat ze niet leuk gevonden hebben. 

Ryan reed zo snel mogelijk naar hetzelfde gebouw waar we net geweest waren. Wij werden met de seconde stiller, en klagen gingen we zeker niet doen toen een andere auto zich erbij voegde en we in een lange rij naar het adres reden waar Alex van gezegd had dat mijn andere halfbroer zat. 

De auto parkeerde iets verder in de straat en iedereen werd over de groepen verdeeld. 

Ergens was ik blij dat ik ingedeeld was bij een groep: dan deed ik tenminste deels mee met de actie. Maakte het nog beter dat Max in dezelfde groep zat. 

Roman en Jake gingen mee met Ryans team, langs voor binnen. Max en ik zouden achterom gaan, in het team van Liam. Sam zat in het team van agent Brown, die vooraan bleef staan, mocht hij voorbij de groep in het gebouw raken. Alex en Quinten waren de enigen die niet mee vooraan stonden: Quinten omdat hij niet mocht, Alex omdat hij duidelijk gemaakt had dat het niets voor hem was. Hij kon goed genoeg vechten als het moest, maar hij zat liever veilig achter zijn laptop of met naald en draad of een tourniquet in zijn handen. 

Ik merkte de blikken in mijn rug, maar negeerde ze wijselijk. 

Dat was misschien ook het beste, want anders zou stil rond het huis trekken en posities innemen ook moeilijk worden. 

Ik zat vlakbij Liam toen hij doorgaf dat we op onze plek zaten. 

'Lauren?' Mijn hoofd schoot opzij en mijn ogen sperden zich open toen ik het zwarte ding zag. Ik was niet de enige: de agenten hadden een gelijkaardige reactie, maar waarschijnlijk om een heel andere reden. 'Ik hoop dat je het niet gebruikt om ermee in onze rug te schieten.' 

'Breng me niet op ideeën.' Liam grimaste als reactie op mijn grijns, maar ik kreeg het pistool toch in mijn handen gedrukt. Ik checkte snel het magazijn, maar als er iets gebeurde was ik niet van zin om te missen. En anders had ik nog andere wapens die ook gebruikt konden worden. 

'Max?' Max nam het ding ook aan en ik begon me half en half af te vragen hoeveel pistolen Liam nog bij had. 

"Wij gaan naar binnen"