Dark and light

Hoofdstuk 7

Ik was de hele avond bezig met die energie. Zowel het radioactieve soort -onder controle krijgen dan, kwestie niet opeens aan te gaan als een radioactieve lamp midden in de les- als de rusteloze soort. Meestal werkte gewoon sporten, maar.. vandaag werkte het voor geen meter. 

Ryan was een avondshift aan het draaien, en ik had zo een voorgevoel dat de gedachte daaraan ervoor zorgde dat de energie precies een onuitputbare bron had. 

Tegen de volgende ochtend was die energie gelukkig voor een groot deel uit mijn systeem. Waarschijnlijk had het feit dat ik terug naar school moest daar een heel deel mee te maken. Maar ik was toch de brave student en knoopte mijn hemd, trok de blauwe rok aan, de hoge kniekousen -ik had nog altijd geen zin in panty's, maar als ik gewone sokken aan zou doen, zou mijn moeder een attack krijgen- en de combat boots. Niet alleen omdat ik ze mooi vond, maar ook omdat ik een talent had om mijn enkels om te slaan en zo ze al een stuk beter verpakt zaten. 

'Goedemorgen.' 

'Morgen.' Ik schoof mijn kom havermout de microgolf in en plofte neer op de stoel. 

'Goed geslapen?' 

'Ja hoor, jij?' 

'Als een roos.' Niet dat rozen echt sliepen, maar.. . Het was sowieso iets waar de meeste lichten boven stonden.. zeiden ze toch. Tenzij als kind, maar.. Ik zou het niet weten, gezien ik er kennelijk geen was. 

De puzzelstukjes waren één voor één op hun plaats gevallen, en toch.. . Het was nog altijd iets waar ik moeite mee had. Of niet per sé moeite, maar..  het was raar. De microgolf pingde en ik sprong meteen weer recht om mijn ontbijt eruit te vissen. 

Ik had nog net tijd om enkele berichten met Max te wisselen, voor ik richting school moest vertrekken. Niet bepaald veel zin in, maar de meeste vakken vandaag waren tenminste interessant. 

Ik hield het uit tot woensdag voor ik mijn GSM boven haalde. Kan ik langskomen vandaag? 

Tuurlijk, kom maar af En dan een kus-smiley. Ik kloeg in ieder geval niet. Al zorgde het er wel voor dat dat laatste uur heel lang duurde. Ik stuurde ergens halverwege nog een berichtje in de familiechat en dan was het wachten op de laatste bel. 

'Piep.' Een jongen van op een motor keek me aan. 

'Jake!' 

'Ik hoorde dat je een lift kon gebruiken.' Hij gooide met een gigantische grijns op zijn gezicht een helm naar me toe. 

'Zeker dat het veilig is zo?' Ik wierp een sceptische blik op mijn rok. 

'Helm.' herhaalde Jake, en ik zag de boodschap in zijn ogen even duidelijk als gesproken, al was dit wel de veiligere optie. "Ik zou zeggen dat dit al behoorlijk goed is naar de omstandigheden". 'Ik beloof je dat ik ons niet omleg.' 

Ik grinnikte en deed de helm op. 

'Rugzak?' 

'Zolang de banden oké zijn zou er niets mogen gebeuren. Armen stevig rond me, en dan kunnen we gaan.' 

'Ik hoop maar dat dit geen poging is om me van Max te stelen.' 

Jake herinnerde het zich kennelijk nog, en lachte. 'Erger nog, hij heeft me gestuurd. Moest je niet wandelen en heb je meer tijd.' 

'Start de motor, Jake.' Hij lachte, maar zette het voertuig inderdaad in gang. Max stond ons al op te wachten in de garage, die kennelijk een deel van de kelder buitenom het hele trainings-slash-spadeel innam. 

'Ik hoop dat je niet te graag wou wandelen vandaag.' Ik maakte alleen een klein geluidje, gooide de helm bijna neer en sprong in zijn armen. Onze lippen zaten bijna meteen op elkaar geplakt. Tot.. 'Hoe was school?' 

'Dat is de eerste vraag die je stelt?' Mijn wenkbrauwen gingen de lucht in.  

'Goed punt.' Hij liet zijn grip wat los en ook ik verslapte de doodsgreep rond zijn middel. 'Sam is al dagen aan het zagen over wanneer je terug komt, trouwens.' 

'Ik ben maar een paar dagen weg geweest.' Max haalde zijn schouders op, en mijn blik schoot naar Jake. Die deed hetzelfde, een verontschuldigende glimlach rond zijn lippen en al half de trap naar het gelijkvloers op. Max en ik volgden maar. 

'Lauren!' Sam had me als eerste gezien, en kwam inderdaad naar me toe gerend. 

'Hey, Sammie, je weet toch dat het moeilijk is om iets af te maken wanneer je niet blijft zitten.' riep Roman. 

'Afmaken?' En toen viel mijn oog inderdaad op een half afgemaakte tatoeage. 

'Doe jij tattoo's?' 

'Hoe denk je dat iedereen hier anders aan zo veel inkt op hun lichaam komt?' Roman lachte. 'Mijn grootvader was een tattooeur met wat veel commentaar.. je kan geen commentaar geven als je volgens iedereen dood bent omdat je verdwenen bent.' Hij grimaste. 'Mijn moeder heeft dat over genomen, en kennelijk is het een hardnekkig iets.' Hij draaide de tablet naast zich om, zodat Sam dat niet moest doen. 'Dit gaat het worden.'

Ik kon het niet laten om tussen mijn tanden te fluiten. 'Ik weet wie ik bij zijn kraag grijp.'

'Je weet me te vinden.' En de jongen ging gewoon verder met wat ie aan het doen was.  

'Dus, wat wil je doen vandaag?' Max keek me aan. 

'Sam.. mag ik nog eens een jogging lenen?' Ze stak de duim op haar vrije arm op en ik rende naar boven. Ik hoorde gegniffel achter me, maar Max stond toch ook klaar toen ik Sams kamer uit kwam. Ik had dezelfde jogging als in het weekend aangetrokken en mijn hemd uitgedaan. Ik droeg meestal -om niet te zeggen altijd behalve wanneer mijn kleren het niet toelieten- sportbeha's, dus dat was al geen probleem. 

'Ik ga toch echt wat kleren hier moeten laten.' mompelde ik terwijl we de trappen af liepen. Max hoofd schoot mijn richting op, een grote glimlach te zien. 'Wat?' 

'Betekent dat dat je van zin bent hier vaker te blijven?' weer wachtte ik opdat al het bloed naar boven zou stromen, maar.. nope. Het had wel verklaard waarom dat als kind ook niet aanwezig was die ene keer dat ik betrapt was op koekjes uit de kast halen. 

We waren ondertussen al beneden aangekomen en ik liep meteen naar de boksbal. 'Terug hetzelfde als zondag, zeker?'