Dark and light

Hoofdstuk 4

'Ik.. euhm.. woon hier?' Mijn wenkbrauwen bleven aan het plafond dansen. 

'En je vond het niet nodig om me te zeggen dat je op jogafstand woont?' 

'Dat kon hij niet zeggen.' Roman kwam de trap af gelopen, zijn handen voor zich uit gestrekt. Alsof hij een wild dier moest kalmeren. Klopte misschien ook wel, want ik liet langzaam mijn handen zakken uit de verdedigende positie die ze ingenomen hadden, tot ze terug naast mijn lichaam hingen. 

'Kon?' Stilte, en niemand van de 3 jongens keek me aan. Als dat niet iets was om wantrouwig van te worden.. . 

'Kom op, we gaan iets drinken.' mompelde Jake. Die ging voor, en Max gaf me niet veel keuze. Zijn hand bleef op het onderste van mijn rug liggen en stuurde me achter Jake aan. 

'Chocomelk?' Ik gaf een klein knikje, waarna Max -en nu ook Roman- me verder duwden, de keuken uit en naar de woonkamer. 

De houten vloer lag volgens mij in heel het huis, of op zijn minst op heel dit verdiep, want het was weer hetzelfde. En die grote ramen waren volgens mij ook iets dat doorgetrokken werd. Middernachtsblauwe muren, en weer die zwarte meubels: de kasten en de gigantische zetel -recht tegenover de televisie en dan ook nog 2 zijkantjes. Oké, er lagen wel witte en donkerblauwe kussens in, en het salontafeltje boven de witte mat was in dezelfde kleur als de vloer. De hinten van kleur, zou mama zeggen. 

'Zet je.' Roman gaf zelf het goede voorbeeld en plofte neer. Ik deed voorzichtig hetzelfde, net als Max. Net op tijd, eigenlijk, want ook Jake kwam binnen, een plateau met 4 tassen chocomelk -met slagroom- in zijn handen. 

'Wat bedoelde hij met dat je niet kon zeggen dat je hier woont?' 

Een diepe ademteug vulde de ruimte en Max neep even in zijn neusbrug. 'Ryan-'

'Wat heeft mijn broer hier mee te maken.' 

'Hij is een agent, Lau.' zei Roman zacht. 

'Bewaker.' verbeterde ik automatisch. 

'Agent, Lau.' zei Max zacht. 'Ze mogen het alleen niet zo noemen.' Ik weet niet of het die woorden waren, maar het viel op zijn plek. De tattoos, het zwart en donker in het huis, alles wat kon aanzien worden als "slechte invloed". Max die heel erg zijn best deed om niet op te vallen wanneer Ryan in de buurt was. Jake die exact wist wat te doen om weg te raken van de agenten. 

'Het is oké, Lauren.' mompelde Roman. Want ik was inderdaad recht gesprongen en al half naar de deur gedraaid. Maar het was Max die mijn aandacht trok. Max die een zacht licht af gaf, misschien geruststellend bedoeld, maar.. 

'Wat heb je gedaan?' Niet veel meer dan een zucht adem. 'Wat heb je met me gedaan!' 

'Woow!' Zowel Roman als Jake sprongen achter me aan. Ik raakte niet eens bij Max. 

'Laat me los!' 

'Nee, luister naar hem.' zei Roman. Zijn linker arm greep rond die van mij en Jake liet los zodat hij terug naast Max kon gaan zitten.  

'Allereerst. De duisteren, zoals ze ons zo graag noemen is iets genetisch. Geen ziekte, en niet iets dat je krijgt als je een keer liegt tegen je ouders of iets in die trant.' 

'Je wordt ermee geboren.' ging Max verder. 'Roman, Jake, ik. Jij.' 

Het was alsof Roman wist dat hij me nu los kon laten, want zijn grip verslapte. Alle kracht in mijn benen deed hetzelfde, maar dat was kennelijk ook al voorzien.  

'Wat bedoel je?' De blikken in de ogen van de jongens verzachtten meteen en Roman leidde me terug de zetel in, waarna Max me de tas terug aanbood. De warmte trok meteen in mijn handen, maar ik merkte het maar amper. 

'We moeten 2 generaties terug gaan, een jaar of 50.' begon Max. 'De overheid had het goede idee opgevat om mensen die niet nuttig voor de maatschappij waren te gebruiken als proefkonijnen. Criminelen en mensen die hun mond wat te ver open trokken, vooral. En wat zou er nu mis kunnen gaan als je die vol steekt met chemicaliën en radioactieve stoffen.' Jake snoof terwijl Roman aan mijn andere kant een duistere lach uitstootte. 'Ze hadden natuurlijk gewoon onze grootouders kunnen verplichten van mee te doen, maar ze dachten dat ze zich beter gingen gedragen wanneer ze er hun vrijheid tegenover stelden. En toen ze dachten dat er niets gebeurd was.. wel, werden ze vrij gelaten. Het enige probleem was dat ze wat beter waren in doen alsof dan verwacht. En toen de overheid daar achter kwam..'

'Je hebt het resultaat zelf gemerkt vannacht.' zei Jake zacht. 

'Meestal weten we het al een stuk voor het duidelijk wordt gezien genetica, maar..' 

'Mijn ouders zijn niet mijn ouders.' 

'Dat weet je niet zeker.. Minstens 1 van de 2 niet.. waarschijnlijk je vader.' zei Max. 'Er zijn een paar die 1 ouder van beide kanten hebben.. dan is het een kwestie van wat het sterkst is, maar..' 

'Ja, ik snap het.' 

'Ik wist het niet lang nadat we elkaar ontmoet hebben.' bekende Max. 

'Je had iets kunnen zeggen.'

'En dan had jij me nooit geloofd, of erger.. meteen gaan verlinken..' Zijn blik verzachtte nog wat. 'Ik heb niet veel zin om de rest van mijn leven in een gevangenis slash laboratorium door te brengen.' 

'De hervormings-'

'Vraag maar na bij je broer wat ze met duisteren doen daar. Als je weet waar je naar moet luisteren..' Ik goot de choco binnen alsof het een shotje was. De slagroom was ondertussen al goed gesmolten, maar.. . 

'Zou ik ergens.. het is even wat..-' Max stond meteen op. 

'Tenzij je het erg vind om met mij een kamer te delen?' Ik schudde mijn hoofd. Max leidde me de trap op en dan de tweede deur rechts. 

'Zeker dat je er niet te erg mee zit?' 

'Niets wat ik eraan kan doen, of wel?' Max nam me alleen maar in zijn armen. 

En toen sloeg de sfeer compleet om. Misschien nog een restant alcohol. Geen idee, maar opeens lagen onze kleren op de grond en zaten zijn lippen op die van mij geplakt. 

Ik wist al waar hij me heen stuurde de seconde dat mijn oog op het bureau viel.. ging ik klagen? Zeer zeker niet. Zeker niet toen hij me erover plooide en zijn vingen in me gleed. Ik hapte naar adem, zeker toen die vinger ook begon te bewegen. 

'Max..' 

'Ja, schat?' 

'Alsjeblieft.' Het kwam er ademloos uit. 

'Alsjeblieft wat?' Ik kreeg er nog amper een zinnig woord uit. 'Hmm?' Zijn duim streek even over een ander wel heel gevoelig plaatsje. 

'Alsjeblieft.' Het was maar goed dat hij niet dom was, en iets drukte tegen mijn achterste. 

'Is dit wat je wilt?' Volgens mij knikte ik zo snel dat mijn hoofd er bijna vanaf vloog. 'Zeker? Eens we beginnen.. ik weet niet of-'

'Alsjeblieft.' 

'Zoals je wilt.' Hij boog even voorover en drukte zijn lippen zacht op mijn schouder, terwijl zijn vingers verdwenen. Ik hoorde het geluid van een verpakking die scheurde. 'Als het je te veel wordt..' Ik knikte en voelde iets daar drukken. Niet ver, want alles trok samen. 

'Ontspan, schat.' Hij trok een iets terug en zijn hand aaide even door mijn haren, streek over mijn wang. Verscheen voor mijn gezicht. Qua afleiding werkte het wel, want de volgende ging al wat verder. En verder, en verder. 

_______________________________________________________________

WEL, DAT WAS AWKWARD OM TE SCHRIJVEN. DUUUUUSSSS.. EUH. JA. 

ANDER NIEUWS: MIJN BLOK BEGINT, DUS DAT BETEKENT TIJD OM MIJN DING WAT TE DOEN, WHOOHOO (LANG STUDEREN/ EEN AANDACHTSSPANNE VAN MEER DAN 5 MINUTEN, WAT IS DAT?)

HOCUS POCUS, I'VE NOW LOST MY FOCUS XD