Dark and light

Hoofdstuk 19

Vrijdag kwamen we weer buiten: jaarlijkse traditie van het universitaire voetbalteam. En gezien onze geliefde Jake daar ook bij hoorde.. De vrijdag voor kerst een match tussen de 2 universiteiten met campussen in de stad. 

Yilmery university won wel ieder jaar, maar ze gingen toch nog door met de match, dus stonden wij braafjes allemaal aan de zijlijn. Het was geen echte match, en ze wouden neutraal territorium, dus werd er gespeeld op het veld van de lokale ploeg. 

Yilmery won weer, met een goal en 2 assists van Jake. 4-2, dus slecht was het zeker niet. 

Oké, het was misschien ook een beetje valsspelen gezien Jake enkele voordelen had, maar zelfs dan. Alleen met snel zijn en sterk genoeg zijn om de tegenstander af te houden, kreeg je geen beurs. Daar had je talent en een hoop hard werk voor nodig. 

'Ik kom achterna, even..' Jake passeerde ons snel. 

'Niet te zat.' Sam had het als eerste door, maar gezien ze als goede zus ook regelmatig ging kijken wist ze waarschijnlijk ook wel hoe het ging. Niet dat ik dacht dat ze echt gingen zuipen

'We mogen er toch maar 1 drinken.. en de meesten van ons houden het op water, zusje.'

'Ik ben ouder.' siste Sam. Klassieke broer-zusliefde, maar..

Roman zuchtte al. 'Ik ga al naar de auto. Tot zo.' Het klonk nog als een redelijk goed plan en rende bijna achter Roman aan. Alex en Max deden het niet veel beter. 

'En nu wachten op juffrouw Mancini.' zei Roman. 

'Wat hebben jullie met Italiaanse achternamen, eigenlijk?' Het was een opeense gedachte die in me opkwam, maar een gerechtvaardigde zou ik durven zeggen. En wel ja, ik was altijd nieuwsgierig. 

Alex haalde zijn schouders op vanop de bijrijdersstoel. 'Toen onze grootouders vrijgelaten werden wouden ze niet veel anders doen dan verdwijnen voor de staat. Zonder geld, pas of wat dan ook konden ze niet echt ver gaan, en hun eigen naam gebruiken..'

Geen strak plan, zou ik durven zeggen. 

'In het geval van mijn grootouders en de grootvader van de tweeling konden ze doorgaan voor Italianen die een beter leven kwamen zoeken hier.. dus dat werd het verhaal.' zei Roman. Ik zag een blauw-rood sjaaltje aankomen met het gekende bruine haar.  

'Sam is onderweg.' Roman knikte en draaide meteen de sleutel in het contact om, waardoor de motor tot leven kwam. 

'Ja, tijd voor kerstinkopen.' Sam sprong in de auto waardoor ik wat dichter tegen Max gedrukt werd -geen klachten, begrijp me niet verkeerd- en Roman de gas in kon trappen. 

Kerst bij de groep betekende op kerstavond eigenlijk gewoon hapjes vreten tot we er een indigestie van kregen en de dag erna hetzelfde doen met gourmet. 

Dus daar kochten we alles voor, hetzelfde met spullen voor te bakken. Kennelijk gingen Roman of Max zich ook uitleven met koffiekoekjes te bakken. Of pannenkoeken. Of.. wel ja, het punt bleef hetzelfde en ik hoopte maar gewoon dat het lekker was, al was dat een bijna zekerheid met de kookkunsten in dat huis. 

De rit naar huis duurde niet lang en ook het uitladen ging vlot gezien iedereen iets nam. Dan waren die zakken ook snel eruit. 

'Moet ik jou naar Oak hills brengen?' Max deed me heel gemakkelijk aan iets denken dat ik liever vergeten had, maar ja. 

'Zou geapprecieerd worden.' Ik checkte snel mijn outfit, maar die was goed genoeg om naar school te gaan. Max ving de sleutel van Roman en zette zich in beweging. Max had gelijk, als ik gewandeld had, had ik zeker te laat geweest. En dat was niet iets wat flinke meisjes deden. 

'Ik wacht hier wel.' zei Max de seconde dat hij de auto stil legde. 

Ik drukte snel mijn lippen op zijn slaap. 'Je bent een engel.' En dan de deur uit en de andere deur -die van het college- in. Ik rende de trappen op, opeens blij dat mijn conditie zo veel vooruit gegaan was want anders had dat derde verdiep wel echt te veel geweest. 

Ik zag net Julietta het lokaal uitkomen en ging even tegen de muur leunen. Ik zou zeggen om mijn adem te pakken, maar dat was niet eens nodig. 

'Juffrouw Davis.' Ik stak mijn hoofd door de deur en keek naar de leerkracht. 

'Ja?' 

'Kom erin.' Ik deed dat en ging meteen zitten. 

De leerkracht sloeg mijn rapport open. 'Niet slecht, hé.' ze keek mij aan. 'Enkele honderds, het laagste voor SEW, een 83. SEW: sociale wetenschappen, ethiek en waarden. Als je achteraf daar naar keek wist je ook meteen waarom dat vak me nooit goed af gegaan was. 'Je bent één van de slimste studenten die ik ooit gehad heb, denk ik.' 

'Dat zal wel meevallen.' Nog iets anders? Ik wil weg hier. 

'Al nagedacht over wat je verder gaat doen? Welke studie?'

'Nog geen idee.. iets met wetenschap, maar verder..' Ik haalde mijn schouders op. 'Infoavonden komen er nog aan, dus ja.' 

'Je zou een goede leerkracht zijn.' Met een zeer slechte invloed op mijn studenten, maar dat detail hield ik maar stil. 

'Ik zal de optie open houden..' ik gaf een warme glimlach en besloot dat het wel tijd was om te laten merken dat ik het beu was. 'Fijne feesten?'

'Fijne feesten, Lauren.' Ik sprong bijna op, het mapje al in mijn handen. Blijven wandelen tot ik de deur uit was, en dan vriendelijk knikken naar Matthias. Dat was echt het probleem met die camera' s overal hier. Rennen om weg te raken was niet het beste idee. Gewoon braaf de trappen af en het plein -zowel dat van gras als dat van steen- over. 

'Piep.' Ik hupste in de auto en Max draaide meteen mijn richting uit. 

'En?' Ik stak meteen het rapport uit, zodat hij er eens door kon bladeren. Een warme lach verscheen. 'Waarom is dat geen verrassing?' Hij legde zijn armen rond mijn nek en zijn lippen op die van mij. 'Kom op, ik denk dat ze thuis meteen een taart maken om die punten te vieren.' 

Ik lachte. 'Taart gaat er altijd in, dat wel.' Max grimaste en startte de auto.