Dark and light

Hoofdstuk 33

'Ben je gek geworden!' ik riep bijna. 'Weet je hoeveel camera's hier hangen?'

'Ze gaan me niet herkennen.' zei Jake zacht en ik trok mijn wenkbrauwen op. Alleen een kap ging niet genoeg zijn. 'En als ze dat wel doen, moeten ze me nog vinden.' 

'Als je zo graag opgepakt wilt worden kan ik je ook gewoon aangeven, hoor.' Jake rolde alleen met zijn ogen. 

'Hoe gaat het?' 

'Ze laten ons iets losser dan in het begin. Ik bedoel, ze hebben mij alleen naar school gestuurd.' 

'En met Max?'

'Half de muren aan het oplopen, maar blij dat we niet in een centrum zitten.' 

'Is het even e-' Ik schudde gewoon mijn hoofd en Jake snapte de hint. Niet alleen vanwege het brandmerken, maar er waren nog andere dingen die ik gezien had en waar ik liever niet aan wou denken. Vooral omdat ik goed genoeg wist dat het evengoed ik of Max had kunnen zijn, en ze half ervan verdacht dat ze onze relatie ook als een case study te behandelen. 

Het bleef even stil, en daar kloeg ik niet over. 

'Ik moet hier in.' begon ik. 'En als je volgt, heeft Ryan het zeker door.' Een grimas van mijn gesprekspartner. 'Het was leuk om jullie nog eens te zien.. Zeg hallo van ons beiden tegen de anderen.' Jake hield zijn armen open en ik gaf hem meteen een knuffel.

'Jake stond aan de poort vanavond.' 

'Alles oké?' Ik knikte meteen en er viel precies een blok van Max' schouders af.

'Als ze ons nog wat losser laten proberen er langs te gaan.' Max knikte, maar ik merkte tijdens mijn schoolwerk -hoezo al meteen huiswerk geven tegen de volgende dag op de eerste dag na de vakantie- dat zijn gedachten nog bij de anderen zaten. Vooral omdat hij zo stil werd, en bleef. Dus smeet ik mijn pen halvelings neer de seconde dat mijn schoolwerk gedaan was.. hij had genoeg tijd gehad om te pruilen. 

'Hey, komt goed.' mompelde ik. 'Ze kunnen ons niet blijven opgesloten houden.'

'Hmm.' 

'Gewoon blijven goed gedrag tonen.' Hij snoof alleen maar. 'Daarover gesproken, ik ga trainen, voor dat goed gedrag weg gaat uit verveling.' Het werkte wel, want de grimas ontstond. 

'We kunnen altijd via de daken wegsluipen vanavond.' de sprankel in zijn ogen verscheen even snel als die gedimd was daarstraks. 

'Heb je gezien hoe ver die daken hier uiteen staan?' 

'We moeten alleen maar de villawijk uit.' 

Ik schudde lachend mijn hoofd. 'Kom op, jongeheer. Trainen.' 

Ik was behoorlijk blij toen Max zich weer aan het eten zette. Mijn vader was al heel de tijd verdacht veel aan het werk, bij mijn moeder viel het ook wel op, maar dat was een jaarlijks iets: vroeger werd ik ook naar al die kerstfeestjes, nieuwjaarsdrinks en wat dan ook gesleurd, dat was ook waar ze nu uithing, dus ging het weer goed rustig zijn vanavond. Ryan kwam wel binnen vlak voor het eten klaar was. Eigenlijk toen het net klaar was, want Max was bezig de vuren af te zetten. 

Hij keek ons even aan en trok dan zijn mond open. 'Schooldag overleefd?'

'Net.'

'Half verbaasd dat je niemand van je leerkrachten om zeep hebt proberen helpen.' Ik fronste alleen maar. 'Gezien je stamboom en al.' 

Ik was eerlijk gezegd al helemaal vergeten dat zij op dat vlak meer over mij wisten dan ik over mezelf. 

'Wie zijn eigenlijk mijn ouders?' 

'Maakt dat iets uit?' Ryan was opeens heel druk bezig met het goedleggen van bestek op tafel, dus ging er meteen een vlaggetje op.  

'Voor mij wel.' Kennelijk hoorde Ryan de ondertoon, of misschien hoorde hij hem absoluut niet en besloot hij om dom te gaan doen. In ieder geval bleef het ijzingwekkend stil. 

Tot Ryan met zijn rug tegen de kasten aan knalde, wat een groot gerinkel veroorzaakte. Niets gebroken zo te horen. 'Wie, Ryan? Wie zijn mijn ouders?'

'Lauren, als je hem wurgt krijg je er zeker geen informatie meer uit.' zei Max zacht, maar hij was slim genoeg om niet te proberen me er vanaf te trekken. Ryan zag die opmerking ook als een kans om te proberen zichzelf te bevrijden door een knie in mijn maag te planten, maar ik was sneller en had zijn bovenbeen tegen de kast gepind met mijn eigen been voor hij de kans had. De greep liet ik wel iets losser, want op dat vlak had Max gelijk: dood ging er ook niet veel meer uitkomen. 

Het duurde niet lang voor Ryan in gaf. 'Nicolas Black.' Ik liet meteen de druk varen en kreeg een pistool onder mijn neus gedrukt. 

'Lap dat nooit meer, begrepen?'

Het was niet moeilijk: wapen opzij duwen voor mocht zijn vinger in kramp schieten en zelf wegstappen en dan dat polsje in een klem rollen. Het pistool kletterde op de grond en Ryan staarde er even ongelovig naar. 

'Ik begin pistolen behoorlijk beu te worden.' Ryan keek naar Max voor wat mental support, maar die kreeg hij niet. 

'Jullie bedreigen ons continu met een wapen.. we zijn best in staat ons te gedragen zonder het dreigement van neergeschoten te worden.' begon hij. 'En over haar ouders: ik denk dat ze alle recht heeft dat te weten. Dan moet jij het ook begrijpen en niet zo stom zijn van niets te willen zeggen.' 

'Hoe moet ik-'

'Het is niet dat we zo een DNA-test kunnen gaan afnemen, denk je niet? Er zijn geen doden gevallen en ik zou durven zeggen dat Lauren geweldige zelfbeheersing toont.. of is het even erg als je denkt van een duistere?' 

'Sorry.' mompelde Ryan. 

Ik knikte. 'Alles oké met de longen?' 

'Laten we het erop houden dat je heel grondig getraind bent.' Max kon het niet laten te grijnzen daarbij. Ryan zag het. 'En ik neem aan dat ik jou daarvoor kan bedanken.' 

'Dat is niet tegen te houden bij ons.' zei Max. 'Talent voor vechtsporten zit er sowieso in en het doet wonderen qua adrenaline.' 

'Dat is ook het eerste wat ik daar van hoor.' 

'Tuurlijk, denk je dat jullie alles weten over ons?' Ik snoof. Alsjeblieft niet. 

'Het is niet dat jullie zo gul zijn met informatie, weet je?'

'Nee?' Max' wenkbrauwen gingen omhoog. 'We zijn toch gewillig genoeg om te antwoorden zou ik zeggen.. We hebben onze mindere kantjes, dat ga je me niet horen zeggen, maar het is niet dat we monsters zijn zoals jullie zeggen.' Ryan keek even naar Max met een blik vol medeleven, maar schudde die dan af. 

'Jij had eten gemaakt, toch?'