Dark and light

Hoofdstuk 11

Het was maar goed dat de dag erna een gewone schooldag was, want inderdaad.. eens dat de adrenaline wegebde.. . Dat was ook exact waarom Max tegen 5 uur zei dat hij zich wat minder goed voelde door al de loopings en iets rustiger wou doen. Oftewel, proberen onze adrenalinelevels rustig te laten zakken. 

Ik voelde wat aan mijn arm trekken en draaide me meteen om, mijn vuist al klaar. 

'How!' Grace verstijfde helemaal, haar ogen wijd open gesperd. Oh fuck.  

'Sorry!' Waarom kon ik niet van haar weg kijken? 'Het was echt.. ik wou..' Ik haalde diep adem. 'Sorry.' Ik rukte mijn blik van het geschokte gezicht van mijn vriendin af en liet die door de gang dwalen: had iemand iets gezien? Dat leek niet het geval, en ik ontspande me een beetje. Grace bleef me enkele seconden aanstaren. 

'Waar heb je dat geleerd?' 

'Vecht of vluchtreactie, neem ik aan.' De leugen rolde makkelijk van mijn tong, want het was beter dan te zeggen dat ik dacht dat er een agent het doorgekregen had. Grace bleef even stil. 

'Kom je vanavond naar de wedstrijd?' 

'Waarschijnlijk. Geen beloftes, maar..' Het hele gezicht van mijn vriendin lichtte op. Net op het moment dat de bel ging, dus dat was ook weer typisch. 

Ik had nog net tijd om naar de fitness te gaan voor upper body day voor ik naar huis moest om me om te kleden. Dat uniform uit en wat geschikter om te gaan supporteren -zowel voor die op het veld als die ernaast- aan. En dan er weer vandoor. 

Zoals gewoonlijk maakte Oak Hills college de tegenstander -deze keer de jongens van Silver creek high, oftewel: de buren- in. Buiten een inschrijvingsgeld hoger dan wat het gemiddelde gezin verdiende op een paar maand en lessen van behoorlijk hoog niveau, waren onze sporters vaak ook zeker van een beurs. 

Grace zou ik niet zien nu, die was nog aan het napraten met de rest van de dames, dus, trapje naar beneden. 

'Lauren!' Ik bevroor, maar draaide me toch braafjes om. Niet rennen, Lau. Dat is alleen maar verdachter. Ik had een glimlach op mijn gezicht geplakt voor ik de man zag. 

'Liam. Hoe gaat het?' 

'Niet anders dan gisteren. Met jou?' Ik haalde mijn schouders op. 'Als je wilt en je even kunt wachten doe ik je naar huis?' 

'Ja, tuurlijk. Dat zou geapprecieerd worden.' Het was iets wat vrienden van Ryan regelmatig -om niet altijd te zeggen, gezien de matchen beveiligd werden door agenten en Ryan behoorlijk populair was in zijn leeftijdsgroep- deden, dus nee zeggen zou zeker problemen geven. 

Ik bleef tegen de muur leunen, rustig rondkijkend. Ongeïnteresseerd en verveeld, zouden de meeste mensen zeggen. Juist te oplettend zou iemand die echt aandachtig was zeggen. Zowel hetzelfde aandachtig als de agenten die rondliepen, als de aandachtig van iemand die juist bang moest zijn van de agenten. 

En dan klonk de verlossende "het stadion is leeg, jullie mogen beschikken" door de radio, en schoot Liams blik weer naar mij. 'Kom op, jongedame.'  

2 trappen af en dan het stadion uit. Recht naar de parking voor de mensen die er werkten. Er stonden nog enkele auto' s: ongeveer de helft ervan blauw -wat hadden die met blauw, het was heel de kleur voor me aan het verpesten, en dat terwijl het één van mijn favorieten was- en met getinte ramen. 

'Spring erin.' Liam ging al achter het stuur zitten en ik hupste braaf op de bijrijdersstoel. De auto reed vlotjes van zijn plaats af. 

'Dus, hoe is het met Max?' Daar gingen de alarmbellen. 

'Heb je hem gisteren niet gezien?' 

'Jawel. Maar..' Liam bleef even stil omdat hij zich moest concentreren op het kruispunt. 'Wat studeert ie?' 

'Niets, eigenlijk.' De wenkbrauwen gingen omhoog. 'Hij wist het niet tegen het begin van het academiejaar, dus.. een tussenjaartje.' 

'Mocht hij nog altijd geen idee hebben.. laat hem weten dat er altijd posities bij ons open zijn.. Ik denk dat hij wel door de ingangsproeven raakt.' Oh. OOOOH. 

'Ikkeuh.. ik zal het tegen hem zeggen.' En heel waarschijnlijk heel hard ermee lachen, want zeg nu zelf: een duistere die mee duisteren gaat oppakken, dat is heel waarschijnlijk nog een betere grap dan de broer van een duistere die dat gaat doen. 

Het was geen lange rit, niet dat ik daarover ging klagen. 

'Zo, eindhalte voor de jongedame.' Ik grinnikte en opende de deur. Gelukkig maar dat het kinderslot niet opstond, want ik had een complete paniekaanval gehad. 

'Bedankt voor de rit.' 

'Geen probleem.' Ik grimaste en gooide de deur toe. Liam tikte met zijn vingers tegen zijn blonde haren als een soort gedag en trapte de gas in. 

'Zeker dat ik dat verstopt krijg?' Mijn blik gleed nog eens naar de tablet, waar een indrukwekkende tekening vol met lijnen die samen een geweldig mooie -en best indrukwekkende- mandala vormden die bijna mijn hele bovenarm innamen. Roman en ik waren er iedere keer dat we elkaar gezien hadden nadat ik die van Sam gezien had aan bezig geweest. Het hielp natuurlijk ook dat ik het altijd al geweldig gevonden had hoe enkele lijnen een heel beeld tevoorschijn konden brengen, en hoe dat beeld een betekenis kon overbrengen, soms één alleen maar geweten door 1 iemand. 

'De mouwen van je schooluniform zijn lang genoeg om ze verstopt te houden, en met de winter draag je meestal truien.' Roman bleef me aankijken. 'Maar als je het minste beetje twijfel hebt.. we kunnen wachten. Het is nooit een goed idee om als impuls een tattoo te laten zetten. Gezien het zetten makkelijker is dan het weghalen en al.'

'Ik ben eerder bang dat ze thuis wat gaan doorkrijgen.' bekende ik 'Daarbij, ik dacht dat wij geen impulscontrole hadden?' Want tattoo' s, zeker sleeves.. dat was niet iets wat brave meisjes deden. Hoe mooi het ook was. 

'Zegt genoeg over jouw gezond verstand en zelfbeheersing dat je je dat realiseert.' knipoogde de jongen voor me. 'Je kunt altijd zeggen dat je een weddenschap verloren bent.'

'De meeste mensen hier doen geen weddenschappen, of toch niet dat soort.' 

'Puberale grap.' De randen van Romans mond krulden omhoog. 'En lichten houden zich toch altijd aan hun woord?' Mijn lippen deden hetzelfde. 

'Kom op, zet die naald erin.'