Dark and light

Hoofdstuk 48

De 3 auto's bleven met elkaar in contact via hun telefoon terwijl Alex druk bezig was met het opzoeken. Het adres galmde door de telefoon de seconde dat de stip stil bleef staan. 

En niet veel later stonden wij ook vlak bij het huis. Misschien een halve kilometer wandelen? Veel verder zou het niet zijn. 

Deze keer werden Max en ik ingedeeld bij de groep die naar binnen ging gaan. Geen klachten daarover. Roman er nog bij en dan een hoop vanvoor. Het voordeel aan geen dakramen, zeker? 

Ik kloeg natuurlijk niet toen ik een kogelvrij vest aangereikt kreeg, al herinnerde het me wel heel effectief van het gevaar. Alleen een duistere zijn ging me niet beschermen van een kogel. Zeker niet omdat ik een duistere was die samenwerkte met de agenten.. voelde een beetje als verraad. 

Liam reikte me een pistool aan en ik stak het ding veilig weg in mijn broeksband na de klassieke controle. Zolang we niet binnen gingen was ik niet van zin dat vuurwapen vast te nemen. 

Niet dat de agenten van zin waren om lang te wachten. Ze hadden de hele bespreking al in de auto gedaan, met behulp van wat plannen die Alex had opgediept. Haleluja, die jongen was ook behoorlijk snel daarmee. 

Max knikte nog voor ik de vraag over het kogelvrij vest kon stellen en drukte zijn lippen op die van mij. 'Nooit gedacht dat ik een kogelvrij vest sexy zou vinden.' 

Ik grimaste. 'Nooit gedacht dat ik in een positie zou zijn om er één te dragen.' Meer konden we niet tegen elkaar zeggen, want Ryan knikte in de richting van de deur. Liam was ook bij de invallende groep: agent Brown ging nu de buitenblijvers leiden. 

We renden bijna naar de rest van de groep en sloten dan aan. 2 voor ons, 2 achter ons. De duisteren mooi in het midden. Wat een vertrouwen weer. 

Zeg wat je wou over ons, maar je gaat me niet vertellen dat wat hacken of van een brug af springen illegaler was dan een slot forceren. 

Aan de positieve kant: we waren binnen. We bleven in dezelfde volgorde en slopen naar de trap. Tree per tree, en ik was al blij dat het ding niet kraakte. Het zag er in ieder geval oud genoeg voor uit. Hell, ik denk dat als je wat hard tegen de muren blaast dat alles ineen stuikt als een kaartenhuisje. 

Het was alsof niemand de tweede trap op durfde, richting het eerste verdiep, maar zoals gewoonlijk: veel keuze hadden we niet. 

De agenten besloten dat voor de volgende deur het niet de moeite was om voorzichtig proberen het ding open te maken, dus vloog de deur hard genoeg open om bijna terug toe te slaan na tegen de muur te botsen. Het zou me niet verbazen als er een gat in de muur zat nu. 

Het appartement was een stuk beter ingericht dan de inkomsthal. Dure meubels, allemaal in zo een modern thema. Thuis -beiden- waren eigentijds ingericht, en dit deed me alleen maar denken aan dat ik blij was dat het zo ingericht was, en niet modern. Al die scherpe hoeken, rare vormen, rare materialen, nee bedankt. 

En in het midden zat een blonde man: handen in zijn nek, hoofd gebogen en op zijn knieën. Eerst dacht ik dat het een beeld op een zeer rare positie was, tot ik zijn schouders omhoog en omlaag zag gaan bij een ademteug. 

Alle pistolen gingen meteen dezelfde richting op, zelfs al was niemand zo dom om compleet in de deur te gaan staan. 

Ik nam de man verder in me op en kwam tot dezelfde conclusie als Ryan: hij had geen wapens bij zich. 

Maakte me er niet geruster op, van wat ik van de man voor me gehoord had.. 

Ryan liep naar de man en draaide zijn arm op zijn rug in een pracht van een politieklem. De boeien deden een koude rilling over mijn rug lopen: zelfs al had ik er nog nooit om gehad. En ik was er dankbaar om, want ik had gehoord over de speciale boeien die voor duisteren gebruikt worden. Niet gewone, maar ook met enkele pinnen in om ontsnappingspogingen te ontmoedigen en een aangepaste dosimeter. De seconde dat de energie omhoog ging gaf dat ding een piepje en zouden de geweren bovengehaald worden. Leek me behoorlijk lastig als je wou proberen iets van energie te richten. Of je moest wel heel snel daarmee zijn.. Ik was er nu ook niet slecht in, maar geen idee of ik snel genoeg zou zijn. Misschien moesten we eens een set handboeien jatten en gaan oefenen op snel genoeg zijn om dat teken voor te zijn.. gewoon voor de als. 

'Nicolas Black, je staat onder arrest voor-' Ik drong dat buiten, het was deel van dat hele "rechten lezen" en al en ik had geen zin om dat aan te horen. 

Volgens mij had de man voor me dat ook niet, want zijn ogen gingen over ons alle 6 -Ryan was moeilijk, gezien die achter hem stond. Waarschijnlijk had hij dat al gedaan bij onze binnenkomst en nam hij er nu gewoon de tijd voor. 

Zijn ogen gleden over de agenten, maar bleven op ons hangen. Alsof hij door had dat wij zoals hem waren. Waarschijnlijk was dat bij hem ook zo: wij vonden ook zonder probleem een duistere in een groep. Eerst naar Roman, dan naar Max, waar zijn blik iets langer bleef hangen en dan naar mij. 

Oh ja, hij had zeker door dat ik de helft van zijn DNA had. Zijn blik ging even terug naar Max en dan weer naar mij. En daar bleef die hangen. 

'Ik ga hulp nodig hebben om hem naar de wagens te krijgen.' zei Ryan, voor hij zuchtte. Ja, hij ging niet leuk vinden wat nu kwam. 'Roman, Max, Lauren.. kan ik jullie vertrouwen om..' Ryan wees naar boven, en wij knikten langzaam. Liam en de 2 andere agenten -Milan en Tom- gingen mee met Ryan, dus bleven was het aan ons om de rest van het huis te sweepen. 

Wel, dat was ook iets nieuws.