Dark and light

Hoofdstuk 44

De deur vloog open met een klap en meteen stonden wij klaar om een aanval op te vangen. Volgens mij hadden die paar dagen in de cel daar iets mee te maken, want toen was het echt begonnen om overal naar te luisteren, te kijken.. alles. 

Toen ik zag dat het Quinten was verviel de aanvallende houding in één die snel probeerde alles te bedekken. Dat moest hij niet zien. 

Vooral omdat hij zo al pissig genoeg was. 

Nu ja, we waren nog niet echt begonnen, dus.. op zich was het gewoon mijn shirt omlaag trekken, maar.. . 

'Hoe zit het met jullie rijbewijzen?' 

'Niets mis mee.' zei ik meteen.. mijn rijbewijs was ook legitiem.. alleen mocht ik nog niet met Quinten rijden. De wenkbrauwen van die jongen gingen ook meteen omhoog. 

'En jij?' 

'Kijk het na.. perfect in orde.' 

'Meekomen, allebei.' Ik zuchtte, maar volgde, voor Quinten zou gaan bedenken dat hij ons ook bij ons nekvel kon vastgrijpen ofzo. 

Max en ik werden neergeplopt in de zetel, waar zowel Quinten als Ryan ons boos aan aan het kijken waren. Dat verklaarde ook hoe Quinten hier geraakt was. 

De preek ging door voor een klein half uur. Over rijden zonder rijbewijs en en het verkeersreglement en documentvervalsing. Over misdaden algemeen en dat ze ons zouden moeten aangeven, maar dat ze dat niet eens konden, omdat ze dan verplicht zouden zijn om ons op te sluiten. 

Ik kwam half in de verleiding om de graffiti er ook uit te smijten, maar dit was niet het juiste moment. 

'Als wij nu mogen.' begon Max. 'Hoe moeten wij aan een rijbewijs raken als de seconde dat ze ons bloed nemen we achter tralies vliegen? Daarbij heb ik al veel mensen op de baan gezien die slechter rijden dan wij en-'

'Is het nog altijd geen echt rijbewijs.' 

Max trok zijn wenkbrauwen op. 'Zeker daarvan?' Het duurde niet lang voor het muntje viel en Ryan naar boven rende, om Alex uit zijn kamer te gaan halen. 

En daar gingen ze weer met de preek over documentvervalsing. 

Max porde in mijn zij toen de preek op zijn einde liep.. kennelijk was dat buitensluiten wel heel goed aan het lukken. Ryan eindigde met een "jullie zijn ongelofelijk." wat ervoor zorgde dat wij met onze ogen rolden. 

'Mogen we nu gaan?' 

Beide agenten keken ons met grote ogen aan, en wij bleven er lief bij staan. Een grote zucht volgde, en Ryan wuifde met zijn hand in de richting van de trap. Het had veel erger kunnen zijn. 

'Dus, nog altijd zeker dat ze geen potentiële moordenaars zijn?'

Ik haatte het om gelijk te krijgen, maar Ryan kwam een goede week later binnen met rode ogen. 

'Wie?' 

'David en Bram.' 

'Bram die dienst had 27 december?' vroeg ik. Ryan fronste, maar knikte. 

'Dan-' En ik herinnerde dan dat ik op mijn tanden moest bijten om er niets uit te flappen dat Ryan niet zou appreciëren. Ik besefte goed genoeg dat mijn mening ook wat hypocriet was, want de kans dat Ryan, Liam of Quinten ooit zo een stuk ijzer vastgehouden had was ook reëel, maar hij was deel van het duo dat het bij mij gedaan had, en ik stond nu niet echt bekend om mijn vergevingsgezindheid. Ik hield het op een zucht en gaf Ryan een troostend klopje op zijn schouders, voor ik richting de deur ging. 

'Lauren!' 

'Hmm?' 

'Let op als jullie buiten gaan.. ik ben bang dat.. omdat je mijn zus..'

'Ik ben een duistere, ik denk dat ik in verhouding een hele hoop minder te vrezen heb van andere duisteren..' Ryan grimaste even. 'En ik ben met Roman en Max gewoon skaten.. dat zijn 2 zéér gevaarlijke teddyberen.' De grimas verbreedde alleen maar. 

'Eerder van de lichten.' bekende Ryan. 'Nieuws dat een duistere het op agenten gemunt heeft is vrij gekomen.. als iets verschuift en iemand-'

'We gaan skaten, ik ben niet van zin te strippen.' 

'Wees voorzichtig, veel plezier en gedraag je.' 

Ik grimaste. 'Altijd.' 

'Lauren, waar blijf je?' Romans stem klonk vanuit de gang 

'Ben daar!' Max stond al naast Roman te wachten, allebei met hun skateboard onder hun arm. Hoog tijd dat ik er ook één zou kopen, misschien. 

De andere 3 hadden colleges vanmiddag, dus was het gewoon ons klassieke skategroepje van 3. Ik ging niet klagen. 

'Voor we gaan, de hatelijkheid is blijkbaar aan het stijgen.. dus als iemand dat mooie litteken ziet..' Beiden knikten en Max greep zijn telefoon al vast om een berichtje af te vuren. Roman trok de deur in datzelfde moment open, en we gingen op weg. Tijd om de adrenaline op een vriendelijke manier omhoog te krijgen. 

Maar het was toch een opluchting dat er niemand in het skatepark was.. buiten wij drie dan. De meeste mensen van onze leeftijd zaten nu in hun les. Zolang er geen combi voorbijreed, zouden we geen problemen hebben. 

'Zij weten hoe hij denkt, wij kunnen alleen maar proberen.' zei Ryan. 'Maar wij denken nog altijd binnen de hokjes, maar geen enkele duistere doet dat.' 

'Omdat zij zelf criminelen zijn!' was het antwoord, zo hard geroepen dat we het vanop de gang konden horen. Met dank aan de luidspreker van zijn GSM, dat wel. 'Je zegt het zelf, geen enkele duistere denkt binnen de lijntjes. Ze zijn gevaarlijk.' 

'Ik zie toch niets op hun strafbladen staan, behalve de melding van "potentieel gevaarlijk: duistere".' Ik sloot de deur zacht achter me en liep naar Ryan, om dan zeer onopvallend *kuch kuch* een blik te werpen, en inderdaad: ik zag onder andere mijn strafblad open staan. Inclusief vermelde melding. 

'Het zijn duisteren.' 

'Die een hele hulp zouden kunnen zijn bij het oppakken van een veel gevaarlijkere duistere.' protesteerde Ryan. Nog wat meer geklaag en geroep over ons slechte karakter -wel, ik kon hem daar niet helemaal ongelijk over geven- en Ryan die eindigde met de boodschap dat hij gelijk stond met de man aan de telefoon, en dat hij even goed gewoon naar de oversten kon gaan zonder te overleggen. 

Hij kreeg de "doe maar", en dus keek Ryan naar mij. 

'Zin in een ritje?'