Dark and light

Hoofdstuk 9

'Die duisteren worden echt een probleem, ze beginnen nu ook de grenzen over te gaan.' Mijn wenkbrauw ging omhoog en Max rolde zacht schuddend met zijn hoofd met zijn ogen. Het was niet al te verbazingwekkend dat we naar elkaar aan het kijken waren -dat waren we al de halve avond avond aan het doen- maar het maakte communiceren wel echt makkelijker. 

Hoe kunnen een stuk of 50 duisteren nu zo veel problemen veroorzaken? Het berichtjes was snel afgevuurd. Het was een simpele som. Een kleine 50 in de eerste generatie, met een gemiddelde van 2 kinderen per koppel, dus ongeveer 100 na de tweede generatie. Terug 2 kinderen -eigenlijk waren het minder- en je zat op 150, want de eerste generatie was tegen dan te oud daarvoor. En van degenen die nog leefden was meer dan de helft opgepakt. 

Simpel. 50 mensen is niet veel. 50 criminelen.. 

Een bloedbad. Het tweede berichtje kwam vliegensvlug erna. Mijn lippen trilden en ik kon maar net mijn gezicht recht houden door te denken wat er zou gebeuren als ze doorkregen dat ik dit wat grappiger vond dan nodig was. 

'We doen alles wat we kunnen, maar.. het zijn monsters..' 

Het was maar goed dat niemand de ogen vol haat die op Ryan gericht waren opmerkte, maar zowel Max als ik hadden al aangenamere dingen gehoord. Het was niet iets persoonlijk, in tegendeel. Als hij de uitspraken liet zou het helemaal goed zijn, natuurlijk.. de kans was klein. 

We werden gered door de bordjes met soep die gebracht werden en het gesprek dat daarmee stil viel. 

En het hoofdgerecht, en dan ook nog het dessert. Het gesprek ging na de soep snel genoeg over andere politieke dingen. Niet-duisteren-gerelateerde dingen, maar mijn favoriete deel -buiten het dessert- was toch toen de band begon te spelen en Max me de dansvloer op trok. 

'Ik ben benieuwd of ze hier een duistere in zouden zien.' Zijn ene hand in de mijne, de andere op mijn rug, nog net op de stof van het kleed. Mijn vrije arm ging richting zijn schouder en nek. 

Mijn lippen trilden. 'Waarschijnlijk eerder een gentleman.' Enkele passen verder. 'Heb jij ooit.. je weet wel..' Ergens was het blijven ronddraaien in mijn brein, blijkbaar. 

'Crimineel iets?' Ik gaf een knikje. 

Max' stem dropte van gemompel naar nog minder dan een fluistering. Amper een ademhaling. 'Ik denk dat het ergste dat ik ook gedaan heb diefstal is.' Mijn wenkbrauwen gingen omhoog. 'Ik was net 17, Jake en ik gingen naar een kerstmarkt. Jake was al 18 gepasseerd, maar.. nog niet iets speciaals. En we waren gewoon aan het genieten van een chocomelk en.. het lichtje ging aan.' Ik slikte, want ik had in een gelijkaardige situatie gezeten. 'Maar ja, kerstmarkt, dus daar waren wel redelijk wat agenten.. en wij hadden pech. Jakes vader was een autodief, en hij heeft de naad naar zijn vader. Daarmee ook mechanica. En een talent om in auto's in te breken.' Het lichtje begon al te branden. 'Dus ja, agenten, zien 2 jonge duisteren, en wat denk je dat gebeurt.. het was de enige manier om weg te raken.' Nog een draai. 'Zin om..' Een klein knikje naar boven. 

De sprankel in mijn ogen verscheen meteen, de glimlach ook.

'Je..' Max maakte een cirkel met zijn vinger en ik draaide braafjes, zodat hij mijn haren een beetje in orde kon leggen. 'Het is maar goed dat je niets al te moeilijk met je haren gedaan hebt.' Mijn lippen krulden omhoog, en ik legde zijn das nog even goed. 

'Het is maar goed dat jouw haren van nature warrig zijn.' Max glimlachte en drukte zijn lippen op die van mij. Net op het goede moment want.. 

'Kom op, love birds, mam en pap willen vertrekken.' 

'Ja, we zijn daar.' Max greep mijn hand vast en begon te lopen, al ontbrak de knipoog niet. 

Max maakte makkelijk de rits van mijn jurk los en ik hing het ding meteen op een kleerhanger. Hij dropte gewoon zijn kleren over de bureaustoel en plofte neer op het bed. Niets seksueels aan deze keer, al kon ik de reactie ook niet helemaal tegen houden. Maar het was te laat voor dat soort dingen. Max opende gewoon zijn armen en ik duikelde erin. 

'Slaap lekker.' 

'En droom zacht, Lau.' Een zacht kusje op mijn voorhoofd en ik was al weg. 

'Nog even.' Ik wierp een doodsblik op mijn vriend, maar.. wel, voor die laatste kilometer.. . 

'Dus, welke idioot is op het idee gekomen van cardio te gaan doen na een avond waar we al cardio gedaan hebben?' 

Max gaf me een onschuldige glimlach. 'Je kunt zo goed of slecht vechten als je wilt, maar als je na 2 slagen geen adem meer hebt, heeft het niet bepaald veel zin.' Had hij ook wel een punt mee, maar.. dat betekende niet dat ik er veel zin in had. 

'Lekker gerend?' 

'Ja hoor... sinds wanneer sta jij zo vroeg op?' Mijn vader zat met een tas koffie voor zijn neus aan tafel. 

'Protein pancakes?' mompelde Max in mijn oor, en ik gaf een knikje. Ik had geen probleem met koken, maar enkelen in dat huis hadden er echt een passie voor. Niet dat ik kloeg, want de paar keer -letterlijk 2- dat ik er gegeten had was het altijd heerlijk geweest. 

'Kon niet meer slapen.' 

'Oei?' Ik schoof een stoel naar achter en ging er braaf op zitten. 'Hoe komt het?' 

'Gewoon problemen met de duisteren. Zoals gisteren zo duidelijk werd.'

'Ik dacht dat jij raadslid was voor je kennis over andere landen?' Mijn vader bleef even stil.

'Ik heb een zoon die bewaking doet op een centrum voor de duisteren.. ik woon in de stad waar het begonnen is..' 

En hebt een dochter -en schoonzoon over x aantal jaar, als het van mij afhing- die er één zijn, maar die kennis hield ik voor mezelf. 

'Zouden ze dan niet beter een aparte adviseur daarvoor aannemen, als ze echt zo een groot probleem zijn?' Mijn vader zuchtte, maar ik ploegde verder. 'Hoeveel zijn het er zelfs? Zo erg kunnen ze toch niet zijn?'

'Wees blij dat je er nog nooit één ontmoet hebt.' mompelde hij. 'Maak je over mij geen zorgen.' Ik werd gered door Max. 

'Kom je proeven, schat?' Ik rende bijna de keuken in.