Dark and light

Hoofdstuk 50

Oh fuck. 

Ik kwakte tegen de muur en dan recht de grond op. Dat is toch wat me verteld werd. 

Ik hield mijn ogen afgeschermd van de felle lichten van de ambulance. De ambulance waar ze nu Max in aan het laden waren. 

'Lauren, wat ga je doen?!' Ryan kwam naar me toe gerend. 

'Ik rij mee, maakt niet uit wat je daarvan zegt.' Ik keek Ryan aan met opgetrokken wenkbrauwen. 

'Dacht je echt dat ik je ging tegen houden? Daarbij, jij moet ook naar het ziekenhuis, je ribben zijn op zijn minst gekneusd.' Ik haalde mijn schouders op. 

'Kan ik wel tegen.' Niet dat Ryan die halve seconde dat mijn gezicht vertrok niet gezien had. 

'Ik ga babbelen, 2 mensen mee zou een probleem kunnen worden.' 

Niet als het van mij af hing. 

'Lauren.' Ryans stem werd waarschuwend terwijl zijn ogen richting mijn handen doken. 

'Hey, het kan het probleem oplossen.' mompelde ik. 

'Ik zou durven zeggen dat je de ambulanciers nodig hebt.' Ik rolde met mijn ogen, maar het licht verdween toch. Ryan knikte en liep naar waar één van de ambulanciers bezig was. 

De agenten zeiden dat ik geluk gehad had: Max had mij afgeschermd met zijn lichaam, de inhoud van de bom zo opgevangen. 

Het deed me niet beter voelen, maar tenminste was één van ons 3 wakker. En van Matthew zouden we geen last meer hebben: die was in stukjes vaneen geblazen. 

Kan geen aangenaam einde zijn geweest, maar ik vroeg me af wat hij gedacht had. Al die stukjes ijzer waren in ieder geval niet geapprecieerd. 

'Goed nieuws, we kunnen allebei mee.' Een blok viel van mijn schouders af. 'Ik ga even iets tegen Liam zeggen.' Ik knikte en bleef rond Max hangen. 

'Als je mee wilt ga je erin moeten.' Ik knikte en hupste meteen de ambulance in. Ryan schoof vooraan bij en zat amper of de ambulance vertrok. Geen levensgevaar was gezegd, maar kennelijk zorgde de hoeveelheid agenten toch dat de ambulanciers hun beste beentje voor wouden zetten. 

Ik verstijfde meer en meer naarmate we dichter bij de grens kwamen. Als Ryans autoriteit en de ambulance niet werkten zou ik meteen weggevoerd worden. Max ook. Roman. Jake, Sam en Alex. 

Maar het geel van de ambulance en Ryans dienstkaart zeiden genoeg, en ze lieten ons, de andere ambulance en de 2 wagens achter ons zonder probleem doorrijden. We waren weer binnen. 

En deze keer zelfs zonder gewaagde ontsnappingen. 

Het ziekenhuis was niet ver, en daar ging ik zeker niet om klagen. Max en Roman werden meteen weggereden, nog altijd bewusteloos. Wij volgden zo snel als we konden, en ik was net snel genoeg om mee de kamer in te glippen waar ze Max gingen behandelen. 

Ik ademde opgelucht uit toen ik de hartslagmeter zag, en de constante hartslag die die registreerde. 'Jij bent de..?'

'Ze is zijn vriendin.' Ryan kwam de kamer binnen. 'Liam en Alex zijn bij Roman, de andere 3 zitten in de wachtkamer.' Ik wist waarom Alex erbij was, en dat deed me er niet veel beter mee voelen. Want Roman was er niet al te vreselijk aan toe. Zeker niets levensbedreigend, behalve dan een hele hoop ijzer op plaatsen waar die niet hoorde. 

'Hij zal geopereerd moeten worden.' Ik wisselde meteen een blik met Ryan. 

'Hij is heel erg tegen operaties, we hebben liever dat het ijzer zo verwijderd wordt.' zei Ryan, en ik keek hem dankbaar aan. 

'Zeker daarvan? De verpleegster -of was het een dokter, daar wou ik nu vanaf zijn- keek ons sceptisch aan. Wij knikten alleen maar. 'Euhm, als jullie-'

'We kunnen wel tegen een beetje bloed.' zei ik. 'Begin maar.' 

'Hij-'

'Als je gaat zeggen dat hij niet stabiel genoeg is: hij is buiten bewustzijn en al zijn waarden zijn oké, veel stabieler dan dat wordt het niet.' De vrouw keek me aan en ik beantwoordde de blik. Niet heel verrassend gaf zij in en greep iets van walkie talkie of zo, om iets van hulp in te roepen.

En iets later waren ze ijzer uit Max' lichaam aan het plukken. Iedere keer dat er een stuk ijzer uit gehaald werd kromp ik iets in elkaar. Eerst de stukken op de kwetsbaarste plekken en dat stuk in zijn wang. Dat ging een litteken worden, daar was ik behoorlijk zeker van. 

Het was al iets dat het kogelwerend vest alle stukken die zijn -die onze- organen aan flarden hadden kunnen scheuren tegen gehouden hadden, maar daardoor zag hij er wel uit als een stekelvarken. Ik ook, voor ik dat van mij uit gedaan had en aan een agent gegeven had. Bij de anderen ging dat wat moeilijker, gezien bewusteloos en al. 

Ik zag het de seconde dat ze het brandmerk zag. Het was maar goed dat ze er niet op hadden zitten letten, want anders was het heel moeilijk geweest om dat ding te missen. Ik was al verbaasd dat het zo lang geduurd had, dat ding was niet echt te missen, zeker niet met zijn korte mouwen.  

'Niets daarvan.' Ik greep meteen de pols van de vrouw vast, want ik vertrouwde voor geen meter wat daar in zat. Vooral omdat ik de naam gezien had, en een examenperiode lang Alex' favoriete uitleg-sujet geweest was. 'Laat de spuit vallen.' De vrouw maakte geen aanstalten, dus besloot ik maar een beetje te helpen. Het ding kletterde bijna meteen op de grond. 

'Hij is een duistere!' 

'Dat betekent niet dat je hem zo een euthanasiespuit kunt geven!' 

'Doe verder waar je voor betaald wordt.' zei Ryan 'Hoe ging die eed ook al weer? Nooit iemand kwaad doen? Als je die spuit erin ramt is dat moord en zal je daar ook voor berecht worden.' De vrouw negeerde hem gewoon en keek naar mij. Keek echt naar mij. Mijn ogen, houding, hoe mijn gezicht stond en hoe simpel ik haar gedwongen had de spuit te laten vallen, zelfs zonder haar pols te breken -al was het verdomde aantrekkelijk geweest. En dan doken haar ogen naar waar mijn trui gescheurd was, waar het ook een deel van mijn verschroeide huid liet zien. 

'En jij bent er ook al één.' Volgens mij ging ik nooit de haat in haar ogen vergeten, hoe lang ik ook mocht leven. 

'Dat daar is mijn zusje!' Ryan keek waarschuwend naar de verpleegster. 'Doe nu wat we van je verwachten, en maak die jongen daar beter.' 

En toen werd het weer zwart.