Dark and light

Hoofdstuk 3

Het werkte wel, want ik rende naar boven om mijn GSM en portefeuille te gaan halen. 

'Ben je terug voor of na de avondklok?' vroeg papa. 

'Waarschijnlijk na.' Een knikje. 

'Veel plezier.' 

'Bedankt!' En de deur uit. Het was wel een behoorlijke wandeling naar de feestzaal, maar de frisse lucht hielp me met mijn hoofd wat te klaren. Daarbij, het was nog aangenaam warm voor eind september. 

De bas kwam me al van ver tegemoet en ik wisselde de QR-code op mijn gsm in voor een bandje rond mijn pols. 

'Hoe oud ben je?' 

'18.' ze dachten er niet eens aan om dat na te kijken, ik kreeg gewoon een tweede, groen bandje rond mijn pols. Heel makkelijk voor ik 18 was. En niemand die het door had. 

'Veel plezier.'  

'Dank je wel.' Eerst bonnetjes gaan halen en dan.. Grace vinden was geen moeite. Nooit echt gehad, eigenlijk. Ik gebruikte te korte wandeling meteen ook om een inventaris te maken van waar de bars waren, de toiletten en de uitgangen naar buiten. Frisse lucht deed veel, zeker als je oren op knappen stonden. 

'Lauren! Gelukkige verjaardag!' Meteen vlogen haar armen rond mijn nek. 

'Ook hallo Grace.' Ik dook en liep richting de bar. 

'Mojito.' 

Het drankje kwam er snel aan en ik goot het bijna even snel binnen als het kwam. 

'Dat ging vlot.' mompelde Grace. 

'Dorst.' zelfs al wist ik goed genoeg dat alcohol juist zorgde dat je meer dorst kreeg. 'Moet jij iets hebben?' Grace schudde haar hoofd en stak haar bekertje met bier de lucht in. Dus knikte ik maar en trok haar wat mee, weg van de bar en meer naar het centrale van de zaal, waar al mensen aan het dansen waren. 

En dat deden wij ook, alsof ons leven er vanaf hing. 

Wel, tot.. 

'Ik ga even naar..' een knikje naar de toiletten. Grace knikte even, al misschien iets te ver weg. 'Ik ga naar buiten, mama is me aan het opwachten.' 

'Zeker?' 

'Jep. Komt goed.' 

Een knikje van mij, en Grace ging er vandoor. En ik de andere richting uit. Natuurlijk was het nog file ook. Maar eerlijk gezegd? Ik schouderde me er gewoon langs om aan de wasbakken te belanden. Het geroep achtervolgde me, en hier, waar de muziek veel minder hard was, was het luid genoeg om gehoord te worden. Wat water in mijn gezicht en enkele diepe ademteugen. 

Waarschijnlijk was het ook het beste als ik naar huis ging. Wat te veel gedronken, waarschijnlijk. 

Nog een beetje water in mijn gezicht en dan draaide ik me om. Tijd om naar huis te gaan. 

Dat licht dat de weg verlichte was wel handig. De vraag was waar het vandaan kwam. 

'Oh fuck.' Ik knipperde enkele keren in de hoop dat het beeld zou verdwijnen. Nog een blik in de rivier, maar het licht was er nog altijd. 

Nee! Wat is dit? Mijn hart klopte in mijn keel en mijn adem schuurde in mijn keel, maar raakte niet ver genoeg, tot in mijn longen. 

En dan was het licht weg. 

Ik merkte dat ik weer gaan wandelen was toen ik terug onder het licht van de lampen door ging.  

Maar ver raakte ik niet. 

'Juffrouw!' Een blik achterover en.. dat uniform herkende ik.  

'Oh fuck.' 

Ik begon te rennen. Misschien niet het beste idee wanneer de lucht maar net niet meer door mijn keel schuurde, maar.. 

Ik had nog net tijd om een geschokte ademteug binnen te trekken voor mijn rug hard tegen iets stevig kwam. 

'Niet gillen.' het was een redelijk diepe stem. Niet te diep, maar.. zeker een man. 

Kennelijk was de avondklok ingegaan zonder dat ik het door had, maar in ieder geval zou gillen dus een heel dom iets zijn om te doen. Maar ik ging me ook niet hier zomaar laten verkrachten ofzo. 

Dus trapte ik zo hard als ik kon op zijn voet. Mijn elleboog volgde al en de man achter me liet los in een reflex. Ik draaide me meteen om en mijn vuist ging al. 

Tot die iets raakte. Harder dan verwacht, en koppiger ook. 

'Niet. Gillen.' Herhaalde de man.. jongen.. Jongeman? Ik nam hem in me op. Donkerbruine haren en ogen die bijna zwart waren. 

'Ik denk dat ze hier-'

De stem van de agent werd onderbroken door een zachte vloek van de jongen. 'Dit ga je niet graag horen, maar..' Zijn blik verschoof door het steegje. 'We gaan moeten klimmen.' 

'Grapje, mag ik hopen?' De jongen schudde zijn hoofd. 

'Volgens mij zijn ze daar.'

'Ik weet niet wat-' de jongen was nog niet eens uitgesproken voor ik al aan de rand van de muur hing. Kennelijk was al dat fitnessen dat ik deed toch nog ergens goed voor. 

4 jaar geleden gestart om af te vallen, maar ondertussen.. kracht was iets waar ik op trainde.. en nu was ik er blij om. Ik landde zonder veel moeite aan de andere kant. 

'Kom op, maken dat we hier weg zijn.' De jongen stak zijn hand naar me uit. 

'Ik.. Ik ken jou niet eens.' 

'Ik ben Jake. Nu ken je me.' Zijn hand ging nog eens mijn richting uit. 'Tenzij je opgepakt wilt worden?'

'Waarom zouden ze me oppakken?'

'Waarom rende je van de agenten?' Het werkte wel, want ik bleef stil. 

'Kom op.' 

Hij bracht me niet al te ver. Nog altijd in het rijke deel van de stad -dat was ik heel de nacht nog niet eens uit gegaan-, een villawijk niet ver van die van thuis en maar enkele straten van het skatepark. 

'Kom binnen.'

We kwamen een kamer binnen en mijn mond viel bijna open. Grote ramen, mooie, glimmende lichte houten vloeren, witte plinten en beige muren. Een zwarte trap, en het meubilair was in dezelfde kleur. Een klein schilderij van een strand hing boven de kast tegen de trap, en ik nam een stap dichter om het te bekijken. 

Dreunende voetstappen op de trap en.. 

'Je hebt haar gevonden.' de opluchting klonk door in de stem en deze keer viel mijn mond open. Zeker toen 2 armen zich rond mij sloegen. Een neus in dat plekje onder mijn schouder en een lange uitgeblazen adem. 'Je bent oké.'

Was ik dat echt? Ik duwde met grote ogen Max van me af. 'Wat the fuck doe jij hier?'