Dark and light

Hoofdstuk 49

De rest van het appartement was zo leeg als het hoofd van de gemiddelde agent. Er zaten er goede tussen -Ryan, Quinten, Liam, agent Brown- maar er waren toch ook exemplaren die ik het raam uit wou kieperen. 

Het enige probleem aan dat lege appartement was dat we wisten dat het dan erboven zou te doen zijn: Alex maakte zo geen missers. Anders hadden ze ons ook al lang gehad voor een zekere kersttraditie. En dat was ook niet het geval. Daarbij hadden we ook Nicolas Black hier gevonden en ik begon al te verdenken dat die 2 altijd terug samen hokten. 

'Ja, als we neergeschoten worden.. leuk om jullie gekend te hebben, jongens.' mompelde ik. Een kogelvrij vest ging niet beschermen tegen een kogel door ons hoofd. 

Beide jongens trokken een gezicht, maar we gingen toch voorzichtig het appartement in, de deur zo goed en zo kwaad als mogelijk toetrekkend achter ons. Mocht hij kunnen wisselen tussen appartementen en zo proberen weg te raken, zouden we het door hebben. 

Ik zat gesandwicht tussen de jongens, Roman voorop de trappen op, wij erachter. 

'Wil jij, Lauren?' Roman zette een stapje opzij, richting de rechterkant van de deur. Ik knikte en zette me klaar om een behoorlijke front kick uit te delen en dan zo snel als mogelijk uit het deurgat weg te draaien. Liefst voor ik als zeef eindigde. 

Roman en Max staken hun duimen beiden in de lucht, klaar om eventueel geweervuur meteen te beantwoorden. Dat was een geruststelling, want echt leuk vond ik het toch niet om te weten dat alleen maar een dunne deur me van een gekende moordenaar scheidde. 

Ik trok mijn been op alsof ik ging knieën en liet het dan vooruit schieten. Het slot begaf het en ik draaide meteen weg op mijn linkerbeen, geholpen door Max, die me met één arm vastgreep en tegen zich aan trok voor misschien een halve seconde. Het hielp wel met het snel wegdraaien, en ik ging sowieso niet klagen als Max het was die me vastgreep. 

Eén seconde. Twee seconden. Drie seconden. 

Nog altijd geen schoten. We wisselden een blik, en Roman durfde een blik binnen te werpen. 

De deur ging voorzichtig open, en ik verwachtte half dat mijn halfbroer er langs achteren zou uit springen, maar.. nope. Roman ging als eerste binnen, ik volgde en Max sloot de gelederen. Niemand.

Het random deel van mijn brein merkte op dat dit appartement in dezelfde stijl als dat op de eerste verdieping ingericht was, en ik begon te verdenken dat de slechte staat van de inkomsthal eerder afschrikking was dan echt slechte staat van het huis. 

Of ik had familie die zeer gek omsprong met geld, dat was ook een optie.  

De keuken? Niemand. 

Badkamer? Leeg. Ik had ergens verwacht dat hij van achter het douchegordijn zou schieten, het omgekeerde van in de gemiddelde horrorfilm. Was er hier nog een verborgen kamer ofzo? Ik zou zeker voor een geheime kamer gezorgd hebben, maar hey, dat was ook maar mijn duistere brein. 

Slaapkamer dan maar, zeker? 

Max deed de deur open en sprong met een vloek terug naar de muur, Roman en ik hadden de reflex om meteen terug te vuren. 

Stukjes gips van de muur schoten tegen me aan en het adrenalinepeil dat net iets aan het dalen was schoot weer pijlsnel de lucht in. Eerlijk: misschien moest ik dat criminologie toch maar overwegen. 

Max nam het schieten over toen mijn pistool leeg was en ik wisselde meteen de magazijnen. Nog 2 in mijn broekzak. Niet de meest ideale plek misschien om ze weg te steken, maar eerlijk gezegd had ik geen beter idee waar ik ze anders moest wegsteken. 

Maar we moesten die kogelregen wel eens doen stoppen, wie weet hoeveel wapens hij daar had liggen. 

'Matthew!' riep ik. 'Ik ben Lauren Black. We willen gewoon praten.. kan dat alsjeblieft zonder dat ik mijn stembanden kapot moet schreeuwen?' Max keek me aan met grote ogen: op mijn pas stond nog altijd Lauren Duran, maar ik nam aan dat het in dit geval beter zou zijn om de naam te geven die ik zou moeten hebben. En zelfs al was degene die aan de andere kant van de muur zat niet mijn halfbroer, ik had niet echt het gevoel dat de man die me opgevoed had me echt nog als zijn dochter zag. 

Ik weet niet hoe, maar het werkte wel. 

'Lau, wat doe je?' siste Max.

'Hopen dat mijn kop er niet af geschoten wordt.' Ik duwde de deur voorzichtig open en keek de kamer in. Matthew zat half achter het bed, maar ik had moeite genoeg om de kleine grijns tegen te houden toen ik de kogelwonde op zijn schouder zag. Nog even en hij was de zeef, maar dat betekent dus dat iemand van ons goed gemikt had. 

'Dit zijn Max en Roman.' zei ik. 

'Ik neem aan dat jullie meegekomen zijn met de blauwjassen buiten.' We bleven alle drie stil, geen idee wat we moesten zeggen waardoor hij niet terug meteen zou gaan schieten. Het was al een opluchting dat het bed tot op de grond ging, dus konden we daar al achter duiken als het moest. 'Jullie weten toch dat jullie jullie eigen soort verraden.' 

Ik besloot dat het een goed moment was voor wat liegen. 'We moeten meewerken, brave duistere spelen. Anders pompen ze ons vol met lood.' 

'En toch geven ze jullie een pistool.' 

Tuurlijk, als ik bijna het IQ van een genie heb, waarom zou hij dan dom zijn? Konden we nu niet dat beetje geluk hebben. 

'Zij hebben gevaarlijkere wapens dan dit speelgoed.' zei Max. 'We hebben geen keuze.' 

'Dat is geen excuus!' Het was misschien erg dat niemand reageerde op de hand die opeens verdacht hard afdwaalde. Achteraf gezien hadden we meteen moeten schieten, een kogel door zijn kop jagen, maar ja.. achteraf was er veel dat je anders had kunnen doen. Max was nog de eerste die reageerde, draaide zich in mijn richting en dook. 

'Pas op!' 

Nog altijd te laat, en de kracht van de explosie slingerde me de hele kamer door.