MİRA / GERÇEK AİLE

2.Bölüm

📖

Merhaba, nasılsınız?

Vote tuşuna basıp, yorum yapmayı unutmayın lütfen🌹

İyi okumalar🧸

🧸

Başım patlamaya hazır bir balon gibi hissettiriyordu. Beynim bulanmıştı ve neden böyle hissettiğimi anlayamıyordum. Başımı sağa sola sallarken gözlerimi açmaya çalıştım.

Sanki göz kapaklarım tonlarca ağırlıktaymış gibiydi. O kadar zor açmıştım ki, tekrar kapatmak zorunda kalmıştım.

"Mira."

Duyduğum tanıdık sesle tekrar gözlerimi açmaya çalıştım. Bu sırada istemsizce inlediğimi de duymuştum. Başımı çevirdiğimde babamın, annemin ve abimin bana baktığını gördüm.

"Baba," Sesim biraz boğuktu ve dudaklarım da yapış yapıştı.

Gözlerinde tuhaf bir ifade oluştu, yüzü hüzünlü bir hâl aldı. "Kızım." dedi saçlarımı okşarken.

"Ne oldu?" diye sordum zorlukla, yavaşça vücudumu onlara doğru çevirmeye çalıştım.

"Bayıldın."

Kaşlarımın çatıldığını hissettim. Bayılmış mıydım? Neden? "Bayıldım mı? Niye?" diye sordum şaşkınca.

Babam tereddüt etmişti ve kısaca gözlerini başka bir yere çevirmişti. "Hatırlamıyor musun?" diye sordu bana dönerek.

Neyi hatırlamam gerektiğini düşünürken gözlerimi hızlı hızlı kırpıştırdım. Sonra bir anda bir şeyler aklıma gelmeye başladı. Hastane odasında oturduğumu, doktorun ailemin gerçek ailem olmadığını açıkladığını ve sonra bayıldığımı hatırladım.

"Ah," dedim gözlerimi kapatırken. 17 yıldır ailem bildiğim insanların aslında ailem olmadığını öğrenmiştim. Gözümden yanağıma doğru akan yaşı hissettiğimde, serum takılı olmayan elimle yüzümü kapattım.

"Kızım." dedi anne bildiğim kadın, elini koluma koyarken. "İyi misin?"

Başımı hayır anlamında sağa sola salladım. "Hayır." dedim cılız sesimle. Şimdi ne yapacaktım? Ne yapmam gerekiyordu?

"Mira," Baba bildiğim adam elimi yüzümden çekmişti. "Aç gözlerini bana bak, kızım."

Gözlerimi isteksizce açtım ve bulanık görüşüm yüzünden birkaç kez kırpıştırdım. "Baba," diye fısıldadım zorlukla.

Bu sefer elini yanağıma koydu. "Sen her zaman benim kızım olacaksın, bunu sakın unutma." dedi yanağımı okşarken.

Elimi kaldırıp elinin üstüne koydum. "Sen de her zaman benim babam olacaksın."

Yüzünde küçük, hüzünlü bir gülümseme oluştu. "Şimdi silelim şu göz yaşlarını," Yanağıma akan göz yaşlarını yavaşça sildi. "Ağlayınca çirkin oluyorsun."

İstemsizce kıkırdamadan edememiştim. Ne zaman ağlasam babam her zaman gülmem için bunu söylerdi. "Çirkinde olsam da beni seviyorsun."

Yavaşça başını salladı. "Evet, çirkin olsan da seni seviyorum." dedi ve hafif bir alayla göz kırptı.

Yanağımdaki elini yavaşça okşarken, "Şimdi ne yapacağım?" diye sordum sonunda korkuyla.